Litewska Orkiestra Kameralna (LCO, założona w 1960 roku przez profesora Sauliusa Sondeckisa) jest uznawana za jedną z najlepszych i najbardziej uznanych na świecie litewskich orkiestr. 23 kwietnia 1960 roku Litewska Orkiestra Kameralna (LCO) rozpoczęła próby jako nowy zespół, a na swój pierwszy publiczny koncert zaprosiła publiczność 30 października tego samego roku, zyskując natychmiastowe uznanie słuchaczy i krytyków zarówno w kraju, jak i za granicą.
Po utworzeniu orkiestry i rozpoczęciu prac nad jej indywidualnym rysem i repertuarem prof. Sondeckis zaczął poszukiwania nowych nisz dla działalności zespołu. Na przestrzeni lat jego twórcze aspiracje przyczyniły się do rozwoju tradycji życia kulturalnego na Litwie. Szczególną popularnością cieszą się koncerty sylwestrowe w katedrze wileńskiej (wówczas galeria malarstwa) zapoczątkowane 31 grudnia 1966 roku. Koncerty zatytułowane „Pożegnanie starego roku” w kościele św. Jana w Wilnie – w programie których znajduje się Abschiedssinfonie (Symfonia pożegnalna) Haydna – do dziś gromadzą rzesze melomanów. Od ponad 50 lat Litewska Orkiestra Kameralna wykonuje to legendarne dzieło w nastrojowej atmosferze przy blasku świec.
W 1967 roku orkiestra jako pierwsza zorganizowała cykl koncertów w odrestaurowanym Zamku w Trokach. Zainaugurowane w 1971 roku wydarzenie „Nakties serenados” (Nocne serenady) na tarasie Muzeum Bursztynu w Połądze wyróżniało LCO na tle innych zespołów, przyciągając tysiące wczasowiczów.
LCO była pierwszą litewską orkiestrą, która otrzymała oficjalne zezwolenie na tournée poza granicami Związku Sowieckiego, dzięki czemu w 1966 roku zagrała dwa koncerty w ówczesnej Niemieckiej Republice Demokratycznej. Młoda i energiczna grupa najlepszych litewskich instrumentalistów została natychmiast zauważona zarówno przez wytwórnie muzyczne, jak i organizatorów festiwali. Jeszcze bardziej znaczący krok w kierunku międzynarodowej sceny muzycznej miał miejsce dziesięć lat później, w 1976 roku, kiedy to LCO pojawiła się na festiwalu Echternach w Luksemburgu, zyskując ogromne uznanie krytyków. Orkiestra uczestniczyła w tym festiwalu siedmiokrotnie i została odznaczona Medalem Wielkiego Lwa.
Odbywające się od wielu lat trasy koncertowe LCO, ambasadora litewskiej kultury muzycznej, objęły całą Europę, dotarły zarówno do obu Ameryk, jak i na Kubę, do Egiptu, Republiki Południowej Afryki, Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Australii, Tajwanu, Japonii, Chin, Kostaryki i Libanu. Wielokrotnie oklaskiwano ją w Filharmonii Berlińskiej, wiedeńskim Musikverein, Royal Festival Hall w Londynie, Accademia Nazionale di Santa Cecilia w Rzymie, Concertgebouw w Amsterdamie, Salle Pleyel i Gaveau w Paryżu, lipskim Gewandhausie, by wymienić tylko kilka słynnych sal koncertowych.
Wśród wielu światowej sławy mistrzów batuty, którzy stali na czele LCO, wyróżnia się legendarny humanista Sir Yehudi Menuhin. Od pierwszych prób z Mesjaszem Händla w Hiszpanii w 1992 roku do jego śmierci w 1999 roku, co roku prowadził LCO w różnych krajach. Maestro zadyrygował orkiestrą na prawie 60 koncertach oraz nagrał trzy płyty: Mesjasz Händla, Die Schöpfung (Stworzenie świata) Haydna oraz Msza nr 4 i Msza nr 5 Schuberta (wydane przez Apex).
LCO wielokrotnie współpracowała z tak wybitnymi wykonawcami, jak skrzypkowie Gidon Kremer, Janine Jansen, Julian Rachlin, Boris Brovtsyn, Hugo Ticciati, Gil Shaham i Daniel Hope; wiolonczeliści Mścisław Rostropowicz, David Geringas, Misza Majski, Danjulo Ishizaka i Denis Szapowałow; altowioliści Hartmut Rohde i Maksim Rysanow; pianiści Mūza Rubackytė, Andrius Žlabys, Lukas Geniušas, Jewgienij Kisin, Barry Douglas, Jean-François Heisser, Reinis Zariņš, Dmitrij Baszkirow, Władimir Krajniew i Aleksiej Wołodin; trębacze Timofiej Dokszicer, Guy Touvron i Siergiej Nakariakow; fleciści Jean Pierre Rampal, Denis Burjakow i Massimo Mercelli; oboista Aleksiej Ogrinczuk; kompozytor i pianista Ezio Bosso i wielu innych. Zespół prowadzili następujący dyrygenci: Modestas Pitrėnas, Robertas Šervenikas, Modestas Barkauskas, Vilmantas Kaliūnas, Adrija Čepaitė, Nicholas Milton, Georg Mark, Ronald Zollman, Pietro Borgonovo, Christian Frattima, Benjamin Haemhouts, Michał Dworzyński, Ernest Hoetzl, Andrzej Kosendiak i wielu innych.
Orkiestra współpracuje z uznanymi solistami, dyrygentami i chórami nie tylko podczas niezliczonych koncertów, ale również w studiu nagraniowym. Nagrała ponad sto płyt winylowych i CD obejmujących szeroki repertuar, ze szczególnym uwzględnieniem twórczości Bacha i Mozarta. Twórczość tego ostatniego zajmuje znaczące miejsce w repertuarze LCO: Orkiestra nagrała wszystkie symfonie Mozarta i operę Don Giovanni (Melodiya), a także wykonała wszystkie koncerty instrumentalne austriackiego mistrza. Inscenizacja opery Così fan tutte w Sali Litewskiej Filharmonii Narodowej w ramach festiwalu w Wilnie w 1998 roku została doceniona zarówno przez publiczność, jak i krytyków. Repertuar LCO obejmuje koncerty instrumentalne, suity, pasje i liczne kantaty Bacha. Orkiestra wykonała Wielką mszę h-moll na Litwie, we Francji, w Hiszpanii, we Włoszech i w wielu innych krajach Europy. Niezapomnianym przeżyciem były trasy koncertowe LCO w Niemczech ze słynnym brytyjskim aktorem Peterem Ustinovem: fragmenty muzyki Beethovena do baletu Twory Prometeusza zostały wykonane z udziałem aktora recytującego tekst. Płyta The Creatures of Prometheus, nagrana wspólnie z aktorem i pod batutą Karla Antona Rickenbachera, stała się jednym z bestsellerów wytwórni BMG. Trasa koncertowa orkiestry po Japonii ze słynnym trębaczem Siergiejem Nakariakowem zaowocowała albumem zawierającym transkrypcje koncertów Hummla, Mozarta, Webera i Saint-Saënsa na trąbkę solo i orkiestrę kameralną zatytułowanym Echoes from the Past (Teldec Classics, 2002). Krążek otrzymał 5 gwiazdek w kategorii „Classic CD”.
W 2016 roku światowy lider branży fonograficznej Deutsche Grammophon po raz pierwszy w historii wydał płytę litewskiego zespołu. Album zawiera Cztery pory roku Vivaldiego, a także Koncerty nr 8 i nr 9 na skrzypce i smyczki w interpretacji Siergieja Kryłowa i LCO. Dzięki tej płycie LCO stała się pierwszym litewskim zespołem, który zagwarantował sobie miejsce wśród światowej elity muzyki klasycznej. W 2024 roku ukazała się kolejna płyta, tym razem z utworami J.S. Bacha nagranymi przez LCO, S. Kryłowa i E. Bosso.
Orkiestra wykonuje nie tylko arcydzieła epok baroku czy klasycyzmu. Jej programy koncertowe i nagrania obfitują również w utwory kompozytorów współczesnych. Zespół od początku swojego istnienia aktywnie promuje litewskich twórców, interpretując utwory Mikalojusa Konstantinasa Čiurlionisa, Eduardasa Balsysa, Juliusa Juzeliūnasa, Osvaldasa Balakauskasa, Teisutisa Makačinasa, Jonasa Tamulionisa, Algirdasa Martinaitisa, Vidmantasa Bartulisa, Mindaugasa Urbaitisa, Arvydasa Malcysa, Raminty Šerkšnytė, Justė Janulytė, Lorety Narvilaitė, Žibuoklė Martinaitytė i Ramūnasa Motiekaitisa.
Orkiestra wykonała program „Freedom of the Baltics” [„Wolność krajów bałtyckich”] na Litwie i w Estonii z okazji obchodów stulecia przywrócenia państwowości krajom bałtyckim oraz wzięła udział w uroczystym koncercie zorganizowanym w paryskiej Salle Gaveau z okazji stulecia odzyskania niepodległości przez państwo litewskie wraz z pianistką Mūzą Rubackytė i dyrygentem Robertasem Šervenikasem.
Obecnie LCO nie tylko utrzymuje wysokie standardy doskonałości artystycznej, lecz także intensywnie eksploruje nowe zasoby twórcze, prezentując oryginalne programy. „Litewska Orkiestra Kameralna jest niczym instrument najwyższej jakości, o charakterystycznym brzmieniu i tradycji wykonawczej. Orkiestrę zaliczam do grona liderów gatunku. Sześćdziesiąt lat to dużo czasu. Niewiele orkiestr w Europie może się poszczycić tak wspaniałą historią” – mówi skrzypek Siergiej Kryłow, który został mianowany dyrektorem artystycznym LCO w grudniu 2008 roku, po kilku udanych występach w Filharmonii Narodowej w Wilnie. Jego szerokie horyzonty i kontakty w świecie muzycznym, a także kunsztowna muzykalność, doświadczenie zawodowe i talent wyniosły LCO na kolejny poziom zawodowy. Krytycy nie szczędzą pochwał, opisując dynamiczne partnerstwo muzyczne między orkiestrą a jej liderem: „skrzypek-dyrygent i orkiestra stanowią absolutną jedność”, „ujmująca szlachetna galanteria, bez niewłaściwej poufałości, ale wypełniona wzajemnym zaufaniem” (atgimimas.lt).