Jan Tomasz Adamus – dyrygent, organista, klawesynista, kreator kultury; studiował w Krakowie i Amsterdamie, był wieloletnim wykładowcą Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Od 2008 roku jest dyrektorem naczelnym i artystycznym instytucji kultury Capella Cracoviensis – krakowskiego chóru kameralnego oraz grającej na historycznych instrumentach orkiestry, z którymi wystąpił na wielu znaczących Festiwalach i w renomowanych salach koncertowych: Concertgebouw w Amsterdamie, Theater an der Wien, Haydn Festspiele Bruhl, Festiwal Muzyki Polskiej, sala NOSPR, SWR Festspiele Schwetzingen, Bachfest Leipzig, Handel Festspiele Halle. Dokonał wielu nagrań płytowych obejmujących solowy repertuar organowy, dawną muzykę polską, opery barokowe oraz utwory romantyczne wykonywane na historycznych instrumentach (Chopin, Schubert, Moniuszko).

Zespół Ars Antiqua Austria został założony w Linzu w 1989 roku w celu przybliżenia publiczności korzeni austriackiej muzyki barokowej wykonywanej na instrumentach historycznych. Obecna w czasach baroku na dworze wiedeńskim muzyka wykazywała silne wpływy kultury włoskiej, a później również form francuskich. Na charakter utworów oddziaływał także hiszpański ceremoniał dworski. Typowy austriacki dźwięk tamtego okresu inspirowany był też licznymi krainami korony, jako że polityczne i społeczne granice Austrii były wówczas znacznie szersze niż w XX wieku. Elementy słowiańskiej i węgierskiej muzyki ludowej mieszały się z alpejskimi dźwiękami, co było później słyszalne w muzyce artystycznej. W austriackim dźwięku odzwierciedlenie znajdują również temperament i charakter Austriaków tamtego okresu – był to wspólny mianownik wielu rożnych kultur: joie de vivre Południa, słowiańskiej melancholii, francuskiego formalizmu, hiszpańskiej pompy i alpejskiego charakteru niemieckojęzycznych regionów.

Na typowy austriacki dźwięk składają się zatem muzyka dworska, muzyka ludowa i silny element muzyki tanecznej.
W pierwszych latach istnienia Ars Antiqua Austria dawała liczne koncerty, jednocześnie dogłębnie badając osiągnięcia austriackich kompozytorów barokowych. Dzięki niesłabnącemu zaangażowaniu dyrektora Gunara Letzbora wiele dawnych dzieł w końcu doczekało się swojej premiery. Entuzjastyczne recenzje zaowocowały nagraniami płytowymi z muzyką Weichleina, Bibera, Contiego (wraz z mezzosopranistką Bernardą Fink),
Vivianiego, Meallego, Arnolda, Caldary, Aufschnaitera, Vilsmayra, Vejvanovsky’ego, Schmelzera, Muff ata i oczywiście J.S. Bacha.

W 2000 roku orkiestra Ars Antiqua Austria zapoczątkowała w wiedeńskim Konzerthaus cykl koncertów prezentujących austriacką muzykę barokową. Począwszy od 2001 roku, zespół odgrywa wiodącą rolę w serii koncertowej pod tytułem „Sound of Cultures – Culture of Sound” („Dźwięk kultur – kultura dźwięku”)
liczącej ponad sto koncertów.

Ostatnie trasy koncertowe zabrały zespół na Festival de la Musique Baroque w Ribeauville, Festwochen der Alten Musik w Berlinie, Festival Printemps des Arts w Nantes, Mozartfest w Wurzburgu, Tage alter Musik w Herne, Festival de Musique de Clisson et de Loire Atlanti que, Folles Journees de Nantes, Musee d’Unterlinden Colmar, Monteverdi Festival Cremona, Festival Baroque du Sablon, Salzburger Festspiele, Vlandern Festival, Festival Bach de Lausanne, Bologna Festival, Vendsyssel Festival, Concerti della Normale Pisa, Resonanzen Wien, NDR Das Alte Werk, Oude Muziek Utrecht...

Nagranie Capricci Armonici Vivianiego dokonane przez Ars Antiqua Austria otrzymało Cannes Classical Award.

Jedna z najlepszych orkiestr kameralnych w Europie, niekwestionowany lider zespołów tego rodzaju w Polsce. Od niemal 20 lat wizytówka Polski w świecie. AUKSO – powołane przez grupę absolwentów Akademii Muzycznej w Katowicach wspólnie z Markiem Mosiem, wybitnym skrzypkiem, dyrygentem i kameralistą, od początku miało być obszarem dla artystycznych poszukiwań i twórczego rozwoju, wspólnego kreowania sztuki najwyższej jakości.

Nazwa AUKSO, z greckiego – wzrastanie – stała się dewizą zespołu. Odnosi się do aspiracji tworzących go muzyków, wyznacza jednocześnie kierunek ich zawodowej drogi. Mówi o potrzebie doskonalenia i konsekwencji, o podejmowaniu wyzwań i otwarciu. W tę ideę wpisują się projekty edukacyjne podejmowane przez AUKSO. Od 2000 roku na Podlasiu odbywa się „Letnia Filharmonia AUKSO”, której orkiestra jest gospodarzem. W wyjątkowej atmosferze jednego z najpiękniejszych zakątków Polski organizowane są kursy mistrzowskie, próby otwarte, koncerty, które przyciągają młodych muzyków i melomanów z całego kraju.

Repertuar zespołu rozpięty jest od klasyki po muzykę współczesną, ze szczególnym uwzględnieniem muzyki polskiej. Prawykonania swoich utworów powierzali zespołowi m.in.: Wojciech Kilar, Zbigniew Bujarski, Aleksander Lasoń, Grażyna Pstrokońska-Nawratil, Piotr Moss, czy Cezary Duchnowski. AUKSO jest cenionym interpretatorem twórczości polskich kompozytorów – ma na koncie liczne albumy z repertuarem m.in. Grażyny Bacewicz, Henryka Mikołaja Góreckiego, Witolda Lutosławskiego, Wojciecha Kilara i Zbigniewa Preisnera. Nagrywa też z powodzeniem muzykę filmową kompozytorów o światowej sławie takich jak m.in. Elliot Goldenthal, czy ścieżki dźwiękowe do gier komputerowych.

Szczególnie interesująca dla AUKSO jest strefa pogranicza – łączenie klasyki z jazzem, muzyką alternatywną, rockiem i poszukiwanie dla tych gatunków wspólnego mianownika – lub odwrotnie: zabawa przeciwieństwami i zderzanie odrębnych języków muzycznych. W tym obszarze AUKSO współpracowało z takimi osobowościami świata muzyki jak: Leszek Możdżer, Tomasz Stańko, Urszula Dudziak, Michał Urbaniak, czy Motion Trio.

Szerokim echem odbiła się współpraca AUKSO z Aphex Twinem i Jonnym Greenwoodem w ramach Europejskiego Kongresu Kultury we Wrocławiu (2011). Projekty te zostały uhonorowane nagrodą „Koryfeusz Muzyki Polskiej” w kategorii „Wydarzenie Roku 2011”. Współpraca ta zaowocowała wydanym rok później nakładem amerykańskiej kultowej wytwórni Nonesuch głośnym albumem pt. „Krzysztof Penderecki / Jonny Greenwood” zestawiającym repertuar Profesora Pendereckiego i inspirowane jego twórczością kompozycje Jonnego Greenwooda.

AUKSO jest laureatem Nagrody Akademii Fonograficznej „Fryderyk 2011” w kategorii „Najwybitniejsze Nagranie Muzyki Polskiej” za zrealizowany wspólnie z Januszem Olejniczakiem album pt. „CHOPIN. Wydanie Narodowe”.

Liczne koncerty AUKSO obejmują całą Europę, Azję, Amerykę Południową, a w historię orkiestry wpisane są liczne znakomite kolaboracje z artystami tej miary co, m.in.: Jerzy Maksymiuk, Marc Minkowski, Rudolf Barshai, Howard Shelley, Jacek Kaspszyk, Władysław Kłosiewicz, Daniele Alberti, Piotr Anderszewski, Andrzej Bauer, Kaja Danczowska, Agata Szymczewska, Janusz Olejniczak, Olga Pasiecznik czy The Hilliard Ensemble. AUKSO gości na najważniejszych festiwalach w Polsce takich jak, m.in. Wielkanocny Ludwiga van Beethovena, Wratislavia Cantans, Warszawska Jesień, Sacrum Profanum, Festiwal Muzyki Filmowej, Festiwal Dialogu Czterech Kultur, Jazz Jamboree, Festiwal Gwiazd w Międzyzdrojach; a także zagranicą, m.in. w Barbican Centre, SESC São Paulo, Auditorio Palacio de Congresos Zaragoza, Teatro Caja Duero, czy na festiwalu Armonie Sotto La Rocca.

Słowacka mezzosopranistka Jarmila Balážová jest absolwentką Akademii Muzyki i Sztuk Scenicznych im. Leoša Janačka w Brnie. Po studiach nawiązała intensywną współpracę z uznanymi słowackimi zespołami barokowymi Solamente Naturali i Musica Aeterna. Współpracuje również z czeskimi zespołami, wśród których znajdują się Orkiestra Filharmonii w Brnie, Filharmonia Morawska w Ołomuńcu, Filharmonia im. Leoša Janačka w Ostrawie, Ensemble Opera Diversa, L’Armonia Terrena, Brno Contemporary Orchestra czy orkiestra kameralna Czech Virtuosi.
W 2018 roku zadebiutowała w Narodowym Teatrze Morawsko-Śląskim jako La Ciesca w operze Pucciniego Gianni Schicchi. Ponadto wystąpiła na scenie Teatru Narodowego w Brnie jako Polina w operze Dama pikowa P.I. Czajkowskiego, a także jako żona burmistrza w produkcji opery Janačka Jenůfa, transmitowanej przez platformę streamingową Operavision. W 2020 roku zaśpiewała tę rolę u boku słynnej diwy Karity Mattili w ramach Międzynarodowego Festiwalu im. Leoša Janačka w Brnie.

Jest regularnie zapraszana do współpracy przez Operę Państwową w Bańskiej Bystrzycy, gdzie wykonuje partię Emilii w Otellu Rossiniego i Loli w operze Rycerskość wieśniacza Pietra Mascagniego. Pod koniec 2020 roku wystąpiła na scenie jako Kosinska w operze Janačka Przeznaczenie w reżyserii Roberta Carsena podczas Międzynarodowego Festiwalu im. Leoša Janačka. Jako członkini Studia Operowego przy Słowackim Teatrze Narodowym zaprezentowała się w tytułowej roli Dydony w operze Purcella Dydona i Eneasz. Wkrótce potem dodała kolejną rolę do swojego repertuaru i wystąpiła jako Kasia w operze Dvořaka Diabeł i Kasia w ramach występu gościnnego w Słowackim Teatrze Narodowym. Jej najnowszą rolą jest Trzecia Dama w Czarodziejskim flecie W.A. Mozarta w Teatrze Narodowym w Brnie. Wzięła również udział w serii koncertów w Rzymie pod batutą Jakuba Hrůšy, podczas których wykonywała Mszę głagolicką Janačka. Latem 2022 roku zadebiutowała jako Varvara w operze Janačka Katia Kabanowa pod batutą Jakuba Hrůšy i w reżyserii Barriego Kosky’ego na scenie słynnego festiwalu Salzburger Festspiele.

Skrzypek i kompozytor. Ukończył z wyróżnieniem studia w Akademii Muzycznej w Katowicach w klasie Henryka Gembalskiego. Był stypendystą Berklee College of Music w Bostonie. Od 2012 roku związany z prestiżową oficyną wydawniczą ACT z siedzibą w Monachium.

Nazywany „cudownym dzieckiem skrzypiec”, karierę rozpoczął w wieku 14 lat. Szybko został okrzyknięty innowatorem łączącym dokonania muzyki poważnej i współczesnego języka skrzypcowego z talentem improwizatorskim. W krótkim czasie stworzył własny styl, który stał się inspiracją dla nowej generacji improwizujących skrzypków.

Swoją muzykę prezentował na najważniejszych festiwalach jazzowych, w prestiżowych salach koncertowych, m.in. w: Polsce, Niemczech, Korei Południowej, Chinach, Japonii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Austrii, Islandii, Portugalii, Azerbejdżanie, Holandii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Włoszech, Hiszpanii i Indonezji. Koncertuje i nagrywa z wybitnymi artystami, takimi jak: Yaron Herman, Agata Zubel, Cezary Duchnowski, Helge Lien, Aaron Parks, Lars Danielsson, Nils Landgren, Iiro Rantala, Marius Neset, Jacob Karlzon, Joachim Kuhn i Billy Cobham. Otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia, w tym: Grand Prix i nagrodę indywidualną festiwalu „Jazz nad Odrą” (2006), ECHO Jazz – nagrodę niemieckiego przemysłu muzycznego (2013), Złoty Krzyż Zasługi (2016) oraz Odznakę „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2016). W 2020 roku wraz Adam Bałdych Quartet znalazł się w finale prestiżowej nagrody BMW Welt Jazz 2020, której rozstrzygnięcie zaplanowane jest na styczeń 2021.

Adam Bałdych coraz częściej zwraca się w stronę klasycznej twórczości kompozytorskiej, pisząc na zamówienie renomowanych orkiestr. W 2015 roku na zamówienie Baltic Neopolis Orchestra ze Szczecina stworzył kompozycję Mozaika–Impresje, a w 2016 roku dla Orkiestry Muzyki Nowej napisał utwór Antiphona do tekstów znalezionych w grotach Qumran. W 2019 roku na zamówienie orkiestry AUKSO przygotował Early Birds Symphony na festiwal auksodrone, a przed nim już kolejne zamówienia dla AUKSO. W 2021 r. w Stuttgarcie swą premierę będzie mieć także nowa kompozycja Adama Bałdycha przygotowywana na zamówienie Stuttgarter Kamerorchester.
Adam Bałdych ceniony jest za kreatywność na polu jazzu i wykonawstwa muzyki współczesnej, twórcze łączenie obu tych dziedzin oraz za wielką wyrazistość swoich muzycznych interpretacji.

Brał udział w nagraniach blisko 20 płyt. Najnowsza, wydana w 2020 roku – Clouds – to jego szósty album autorski zrealizowany przez ACT. Na płycie tej artysta współtworzy muzykę z wybitnym francuskim wiolonczelistą Vincentem Courtois oraz holenderskim pianistą Rogierem Teldermanem.

Kontrabasista i gitarzysta basowy, absolwent Wydziału Jazzu Akademii Muzycznej w Katowicach. Miał zaledwie czternaście lat, kiedy podczas warsztatów muzycznych zwrócił na niego uwagę amerykański klarnecista Brad Terry. W następstwie przyjęto Barańskiego, z pianistą Mateuszem Kołakowskim i perkusistą Tomaszem Torresem, do kwartetu Terry'ego, z którym potem wielokrotnie koncertował on w Stanach Zjednoczonych, zdobywając szlify u źródeł współczesnego jazzu.

Jest laureatem Grand Prix 40. festiwalu „Jazz nad Odrą” (2004) w kategorii zespołowej. „Aniołek Jazzowy” na „Bielskiej Zadymce Jazzowej” przypadł mu zaś w 2005 roku. Otrzymał też nagrodę główną „Swingujący Kruk” podczas trzeciej edycji Hot Jazz Spring w Częstochowie. Wraz z zespołem Triology (Mateusz Kołakowski – fortepian, Tomasz Torres – perkusja) zajął czwarte miejsce na międzynarodowym konkursie zespołów jazzowych „Jazz Hoeilaart” w Belgii.

Grał m.in. w Knitting Factory w Nowym Jorku, Jazz Bakery w Los Angeles, Berklee Performance Center w Bostonie oraz na Vail Jazz Festival w Kolorado. Występował z wieloma polskimi i amerykańskimi jazzmanami, wśród których są: Bennie Maupin, Dan Tepfer, Nigel Kennedy, David Dorůžka, Tomasz Stańko, Zbigniew Namysłowski, Michał Urbaniak, Henryk Miśkiewicz, Piotr Baron, Janusz Muniak, Grzegorz Nagórski, Joachim Mencel, Maciej Sikała, José Torres, Grzech Piotrowski, Aga Zaryan, Mieczysław Szcześniak, Kuba Badach, Dorota Miśkiewicz, Anna Serafińska, Natalia Niemen oraz Mate.O. Grał m.in. z zespołami: Afromental, New Life oraz chórem gospel TGD (Trzecia Godzina Dnia).

Rafał Bartmiński- polski tenor, absolwent wydziału wokalno- aktorskiego Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie prof. Eugeniusza Sąsiadka.

Laureat III miejsca na XI Konkursu Wokalnym im. Ady Sarii w Nowym Sączu. W 2007 roku zdobył drugie miejsce i 11nagród pozaregulaminowych podczas VI Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im.Stanisława Moniuszki w Warszawie.

Już w trakcie studiów rozpoczął intensywną działalność koncertową ( Msza h-moll, Magnificat- Bacha, Requiem- Mozarta). Na scenie operowej zadebiutował partią Leńskiego w "Eugeniuszu Onieginie" Piotra Czajkowskiego w reżyserii Macieja Prusa.(2002r. Teatr Wielki-Opera Narodowa w Warszawie).

Od tego roku stale współpracuje z Teatrem Wielkim- Operą Narodową wykonując główne partie tenorowe: Tamino- "W krainie Czarodziejskiego Fletu" W.A. Mozart, Jontek- "Halka" (dyr.Marc Minkowski), Stefan- "Straszny Dwór" Stanisław Moniuszko, Ismael- "Nabucco" Giuseppe Verdi, Boris- "Katia Kabanova" Leos Janaček, Pinkerton- "Madama Butterfly" Gioacomo Puccini, Madwoman- "Curlev River" Benjamin Britten czy Tamburmajor- "Wozzeck" Alban Berg. Tą ostatnią rolą Tamburmajora w "Wozzecku", Rafał Bartmiński debiutował w Teatrze Bolshoi pod batutą Teodora Currentzis'a w reżyserii Dmitra Tcherniakova.

Rafał Bartmiński wyróżnił się też szczególnie w takich rolach jak: Nemorino- " L'elisire d'amor" Gaetano Donizetti (Opera Wrocławska), Don Ottavio- "Don Giovanni" W.A. Mozart (Opera Wrocławska, Opera Krakowska), Alfredo- "Traviata" Giuseppe Verdi (Opera Podlaska, Latvian National Opera w Rydze), Rudolfo- "La boheme" Gioacomo Puccini, Don José- "Carmen" Georges Bizet (Opera Podlaska) oraz Wacław- " Maria" Roman Statkowski (Wexford Opera Festival) czy Pasterz- "Król Roger" Karol Szymanowski (Opera Wrocławska, Oper Wiesbaden, Teatro Real w Madrycie, Opera Bastille w Paryżu, Opernhaus w Wuppertal). Artysta prowadzi również bardzo bogatą działalność koncertową. Jako czołowy wykonawca partii tenorowych w oratoriach Krzysztofa Pendereckiego- "Te deum", "Kosmogonia" i "Credo"(Nagrania CD Filharmonia Narodowa dyr.Antoni Wit), VII Gates of Jerusalem, "Polish Requiem" (Lipsk z MDR- Sinfonieorchester, z Israel Phillharmonic Orchestra Tel Aviv- Bronfman Auditorium, Haifa- Muncipial Auditorium, Jerusalem- International Convention Centre). Wystąpił również w "Credo" Krzysztofa Pendereckiego pod Batutą Valerego Giergiewa na Jubileuszowej Gali 80- tych urodzin kompozytora.

Śpiewał też "Messa di Requiem" Giuseppe Verdi (International Sacred Music w Rydze, Ljubljana Festival) oraz "VIII Symfonia" Gustav Mahler (The Israel Symphony Orchestra Rishon LeZion dyr. Noam Sheriff), "Harnasie"- Karol Szymanowski Théâtre du Châtelet w Paryżu, "Missa Solemnis"-L. van Beethoven (NOSPR dyr.Jerzy Semkow), "IX Symfonia"- L. van Beethoven (Filharmonia Narodowa dyr. Stanisław Skrowaczewski) "Mesjasz"- Fryderyk Haendel u boku Emmy Kirkby i Michaela Chance'a. Rafał Bartmiński wykonał "III symfonię- Pieśń o Nocy"-Karol Szymanowski z Filharmonią Narodową pod dyrekcją Antoniego Wita (nagranie DVD), z Sinfonieorchester des Bayreischen Rudfunks w Munich i Köln pod batutą Marissa Jansonsa (nagranie CD), a także z Orquesta Sinfónica de RTVE w Madrycie pod dyrekcją Hannu Lintu.

Artysta stale współpracuje z większością najlepszych orkiestr i filharmonii m.in.: Filharmonią Narodową, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia (NOSPR), Simfonią Varsovią, Polską Orkiestrą Radiową. Współpracuje ze znakomitymi dyrygentami takimi jak: Gabriel Chmura, Teodor Currentzis, Miguel Gomez-Martinez, Tomas Hanus, Mariss Jansons, Jacek Kasprzyk, Hannu Lintu, Marc Minkowski, Tadeusz Wojciechowski, Krzysztof Penderecki, Andrzej Straszyński, Antoni Wit, Tadeusz Wojciechowski oraz Alberto Zedda, a także z reżyserami: David Alden, Dmitri Tcherniakov, MariuszTreliński, Jakob Messer, Michał Znaniecki, Krzysztof Warlikowski, Tomasz Konina, Andrzej Domalik, Krzysztof Zanussi, Krystyna Janda. Dokonał wielu nagrań płytowych: "8 symfonia Kwiaty Polskie"- Mieczysław Weinberg, "Credo", "Kosmogonia"- Krzysztof Penderecki (orkiestra i chór Filharmonii Narodowej dyr. Antoni Wit), "Msze"- Stanisław Moniuszko (chór Filharmonii Narodowej dyr. Henryk Wojnarowski, nagroda Fryderyk 2009), "Psaumes"- Aleksander Tansman, "Vocal- Instrumental Works"- Witold Lutosławski (orkiestra i chór Filharmonii Łódzkiej dyr. Daniel Raiskin), "Falstaff"- Giuseppe Verdi, "Monbar czyli flibustierowie"- Ignacy Feliks Dobrzyński ( Polska Orkiestra Radiowa, Chór Polskiego Radia dyr. Łukasz Borowicz), "Missa Solemnis ex B"-Maksymilian Koperski (Orkiestra Akademii Beethovenowskiej, Chór Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II dyr. Marcin Nałęcz- Niesiołowski), "Oratorio la morte di San Filippo Neri"- Pasquale Anfossi (orkiestra Sinfonia Viva, Poznański Chór Kameralny, nagroda międzynarodowa Złoty Orfeusz 2015).

Rafał Bartmiński występuje również jako aktor dramatyczny w Teatrze Telewizji- "Sesja Castingowa" w reżyserii Krzysztofa Zanussiego oraz spektaklu Andrzeja Domalika "Maria Callas- master class" u boku Krystyny Jandy. Rafał Bartmiński został uhonorowany "Małym Berłem" Fundacji Kultury Polskiej przez Marię Fołtyn jako propagator muzyki Stanisława Moniuszki.

Antonii Baryshevskyi, urodzony w Kijowie w 1988 roku, jest zwycięzcą prestiżowego Międzynarodowego Mistrzowskiego Konkursu Pianistycznego im. Artura Rubinsteina w Tel Awiwie (edycja z 2014 roku). Jest również laureatem wielu innych konkursów, np. Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego Santa Cecilia, Premio Internazionale Pianisti co „Alexander Scriabin”, Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Ferruccia Busoniego czy Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego „Premio Jaen”. Występował na Festiwalach MDR Musiksommer, Progett o Martha Argerich, Klavier Ruhr Festival, Festiwalu im. Busoniego, Letnim Festiwalu w Kopenhadze, Festiwalu „Pokój i fortepian” itp.

Artystę można było usłyszeć m.in. w Wigmore Hall, Konzerthaus Berlin, Berliner Philharmonie, Concertgebouw Amsterdam, Sali Koncertowej Teatru Maryjskiego, Teatro Comunale di Bologna, Schoenberg Center w Wiedniu czy Kolner Philharmonie. Towarzyszyły mu wiodące europejskie orkiestry, np. Monachijska Orkiestra Radiowa, Izraelska Orkiestra Filharmoniczna, Filarmonica Arturo Toscanini, Filharmonia Narodowa Ukrainy, Orkiestra Filharmonii w Heidelbergu, La Orquesta Ciudad de Granada, pod batutą takich dyrygentów jak Asher Fisch, Valenti n Urjupin, Kirill Karabits, Frederic Chaslin, Howard Griffi ths, Douglas Bostock, George Alexander Albrecht, Roman Kofman, Marcus Bosch, Oksana Lyniv i in.

Nagrał wiele płyt CD dla rożnych wytworni płytowych, a także na potrzeby radia i telewizji we Włoszech, Danii, Hiszpanii, Niemczech, na Słowacji i w Serbii. Płyta Antonii Baryshevskyi: Piano Recital została wydana przez wytwornię Naxos. Kolejna płyta Moussorgskyi & Scriabin ukazała się nakładem wydawnictwa CAvimusic.
Płyta CD zawierająca wszystkie sonaty fortepianowe Galiny Ustwolskiej została wydana w 2017 roku. Z kolei płyta z muzyką choralną Lili Boulanger Hymne au Soleil i płyta z muzyką orkiestrową Szostakowicza zostały wydane w 2018 roku. Album z muzyką Brahmsa, Josefa Gabriela Rheinbergera i Heinricha von Herzogenberga pt. O Schöne Nacht ukazał się w 2020 roku.

Gabriel Bebeşelea może poszczycić się udaną karierą międzynarodową. Jest zapraszany do współpracy przez uznane zespoły, w tym Rundfunk-Sinfonieorchester Berlin, Konzerthausorchester Berlin, Royal Philharmonic Orchestra, Orchestre National du Capitole de Toulouse, Orchestre Philharmonique de Marseille, La Orquesta Sinfonica de Barcelona y Nacional de Cataluna, Orquesta de Casti lla y Leon, Tonkunstler-Orchester, Praską Filharmonię, Nationalnyj Filharmoniczeskij Orskiestr Rossji, Singapore Symphony Orchestra.

W 2020 roku Gabriel Bebeşelea objął stanowisko głównego dyrygenta Orkiestry Filharmonii „George Enescu” w Bukareszcie. Tę samą funkcję pełni również w innym zespole – Transylwańskiej Państwowej Orkiestrze Filharmonii w Kluż-Napoka. Najważniejsze wydarzenia sezonu 2022/2023 z jego udziałem obejmują jego debiut z Orchestre Philharmonique de Marseille, trasę koncertową z Praską Filharmonią, prowadzenie nowej produkcji opery Manon Lescaut w Słoweńskim Teatrze Narodowym w Mariborze oraz płytę nagraną z Bamberger Symphoniker z utworami Georgego Enescu w orkiestracji Bebeşelei.

Urodzony w 1987 roku Gabriel Bebeşelea jest laureatem pierwszych nagród na konkursach dyrygenckich „Lovro von Matačić” (Zagrzeb 2015) i „Jeunesses Musicales” (Bukareszt 2011).

W 2011 roku otrzymał stypendium umożliwiające odbycie stażu w Concertgebouw w Amsterdamie, gdzie miał okazję asystować przy próbach i koncertach, które prowadzili najwybitniejsi dyrygenci naszych czasów – Mariss Jansons, Bernard Haitink, Herbert Blomstedt, Christoph von Dohnanyi, Philippe Herreweghe, David Zinman i Eliahu Inbal.

W 2015 roku Gabriel Bebeşelea rozwijał swoje umiejętności pod okiem dwóch wyjątkowo cenionych dyrygentów: podczas Festiwalu w Lucernie pracował z Bernardem Haitinkiem, a w trakcie Aurora Classical Festival – z Kurtem Masurem.

W 2018 roku obronił z wyróżnieniem doktorat na Narodowym Uniwersytecie Muzycznym
w Bukareszcie.

Jozef Benci jest cenionym śpiewakiem operowym i oratoryjnym, solistą Słowackiego Teatru Narodowego w Bratysławie oraz Teatru Narodowego w Pradze. Współpracował z Filharmonią Czeską i Słowacką, Jakubem Hrůšą, Tomašem Netopilem, Jurajem Valčuhą oraz BBC Symphony Orchestra pod batutą Jiřiego Bělohlavka. Miał rownież okazję występować z Editą Gruberovą, Nello Santim i wieloma innymi znakomitymi artystami.

Ostatnio można go było usłyszeć w Rzymie na trzech koncertach z orkiestrą Accademia Nazionale di Santa Cecilia pod batutą Jakuba Hrůšy. W programie znalazła się Msza głagolicka Janačka. Jozef Benci wykonał partię basu w tym utworze rownież w Berliner Philharmonie w 2018 roku, a także w nagraniu dla wytwórni Supraphon (2013). W 2017 roku odniósł wielki sukces jako kardynał de Brogni w operze La Juive (Żydowka) Halevy’ego w reżyserii Petera Konwitschny’ego. Benci zaśpiewał rolę Filipa w Jakobinie Dvořaka na potrzeby nagrania dla BBC po tym, jak krytycy docenili jego interpretację partii Kecala w koncertowym wykonaniu opery Sprzedana narzeczona Smetany w londyńskim Barbican Centre z BBC Symphony Orchestra pod dyrekcją Jiřiego Bělohlavka. Kolejnym znaczącym osiągnięciem w jego karierze było wykonanie Messa da Requiem Verdiego pod batutą Nello Santiego, a także występy u boku Edity Gruberovej w koncertowych wykonaniach oper Lucrezia Borgia i Anna Boleyn w Tonhalle Zurich i na Bratysławskim Festiwalu Muzycznym.

Repertuar Jozefa Benciego obejmuje wiele znakomitych ról literatury operowej, np. Wodnik (Rusałka), Sarastro (Czarodziejski flet), Komandor (Don Giovanni), Mefistofeles (Faust), Colline (Cygneria), tytułowa rola w Borysie Godunowie i bohaterowie oper Donizettiego, w tym Dulcamara (Napój miłosny) i Sulpicjusz (Córka pułku). W operach Verdiego występuje on w tytułowej roli w operze Attyla, a także jako Fiesco (Simon Boccanegra), Zachariasz (Nabucco), Ferrando (Trubadur) oraz Wielki Inkwizytor i Filip II w operze Don Carlos.

Jozef Benci studiował w Konserwatorium oraz w Akademii Muzyki i Sztuk Dramatycznych w Bratysławie w klasie Sergieja Kopczaka oraz w Akademii Muzyki i Sztuk Scenicznych im. Leoša Janačka w Brnie. Jest laureatem konkursów krajowych i międzynarodowych, w tym Międzynarodowego Konkursu Wokalnego Hariclea Darclee (2001), Konkursu Wokalnego George Enescu w Bukareszcie (2001) oraz Międzynarodowego Konkursu Kammeroper Schloss Rheinsberg (2006).

Kompozytorka, teoretyk muzyki, improwizatorka, etnomuzykolog. Absolwentka Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki Akademii Muzycznej w Katowicach oraz Podyplomowych Studiów Etnomuzykologicznych na Uniwersytecie Warszawskim.

Należy do nielicznego grona polskich kompozytorek specjalizujących się w muzyce tworzonej na potrzeby teatru tańca współczesnego. Napisała muzykę oraz scenariusze do kilkunastu spektakli baletowych z choreografią wybitnych polskich choreografów, m.in. Ewy Wycichowskiej, Aleksandry Dziruosz, Jacka Przybyłowicza. Jej kompozycje wykonywane były w Polsce, Portoryko, Niemczech, na Ukrainie, Tajwanie, w Czechach, Meksyku, Brazylii oraz Stanach Zjednoczonych.

Jest Członkiem Polskiego Stowarzyszenia Muzyki Elektroakustycznej, Stowarzyszenia Strefa Otwarta oraz ISME – International Society for Music Education. W sferze jej zainteresowań pozostają techniki kompozytorskie muzyki XX i XXI wieku, muzyka elektroakustyczna, zagadnienia korespondencji sztuk, muzyka w formach interdyscyplinarnych – ze szczególnym uwzględnieniem teatru tańca współczesnego, a przede wszystkim twórczość kompozytorek polskich, którym poświęciła swoją pracę doktorską zatytułowaną Twórczość instrumentalna kompozytorek polskich XX i XXI wieku i jej kontekst kulturowy. Wybrane przykłady z lat 1945-2005 (Katowice, 2018).

Pianistka. Doktorat uzyskała w klasie Ivana Klánský’ego na Wydziale Muzyki i Tańca Akademii Sztuk Scenicznych w Pradze. Ukończyła także studia pod kierunkiem Arkadiego Zenzipéra w drezdeńskiej Hochschule für Musik Carl Maria von Weber oraz kursy mistrzowskie prowadzone przez takich artystów, jak Lazar Naumovich Berman, Michel Béroff, Klaus Hellwig, Eugen Indjic, Stefan Sheja, Avedis Kouyoumjian, Robert Lehrbaumer, David Lively, György Sandor i Tamás Vasary.
Jej bardzo liczne sukcesy w krajowych i międzynarodowych konkursach obejmują m.in. wejście do grona 32 najlepszych pianistów świata podczas Konkursu im. Artura Rubinsteina w Tel Awiwie (2014), II nagrodę w Konkursie im. Antona G. Rubinsteina w Dreźnie (2012), udział w półfinałach Konkursu Muzycznego Królowej Elżbiety Belgijskiej w Brukseli (2010) oraz II nagrodę w Międzynarodowym Konkursie Muzycznym im. Marii Canals w Barcelonie (2007). Artystka zdobyła takie wyróżnienia, jak m.in. Nagrodę Zdeňki Podhajskiej, nagrodę za najlepsze wykonanie dzieł Fryderyka Chopina i Eugena Suchonia, grand prix konkursu dla dzieci Prague Junior Note, najwyższą notę Międzynarodowego Przeglądu Młodych Muzyków w Pinerolo, a także nagrodę Konkursu Pianistycznego Pro Bohemia za najlepszą interpretację muzyki czeskiej. Böhmová występowała z recitalami solowymi w Czechach, Austrii, Niemczech, Bułgarii, Słowenii, Belgii, Włoszech, Francji, Szwajcarii, Stanach Zjednoczonych, Meksyku, Japonii i Chinach. W 2014 roku nagrała płytę z utworami Sergiusza Prokofiewa i Igora Strawińskiego dla wytwórni Supraphon. Regularnie współpracuje z renomowanymi orkiestrami w Europie i na świecie.
Obecnie ma w swoim repertuarze 30 koncertów fortepianowych. W 2016 roku zadebiutowała (u boku izraelskiego dyrygenta Lahava Shaniego) z Orkiestrą Filharmonii Czeskiej w koncercie fortepianowym Josefa Páleníčka. W tym samym roku miał miejsce największy sukces w dotychczasowej karierze artystki – występ w słynnej Sali Koncertowej Isaaca Sterna w nowojorskiej Carnegie Hall.

wiolonczelistka; ur. 21 października 1988, Warszawa. Jest absolwentką Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej im. Zenona Brzewskiego w Warszawie, gdzie kształciła się w zakresie gry na wiolonczeli pod kierunkiem Andrzeja Orkisza. W 2013 roku ukończyła z wyróżnieniem Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie Andrzeja Bauera i Bartosza Koziaka. Obecnie kontynuuje edukację na studiach Master Solist na UDK w Berlinie w klasie Jensa Petera Maintza. Swoje umiejętności doskonaliła na kursach w Brukseli, Salzburgu, Pineswangu (Austria), Kronbergu (Niemcy), Musikinsel Reihnau, gdzie pracowała pod okiem takich artystów jak Julius Berger, Jens Peter Maintz, Kazimierz Michalik, Phillippe Muller, Arto Noras, Claus Reichardt czy Victoria Yagling.

Jest laureatką wielu konkursów krajowych i zagranicznych, m.in. I nagrody na Ogólnopolskich Przesłuchaniach Wiolonczelistów Szkół Muzycznych II st. w Łodzi (2004), wyróżnienia na III Międzynarodowym Konkursie dla młodych wiolonczelistów im. J. Dotzauera w Dreźnie (2005), I nagrody w VI Konkursie Muzyki XX i XXI Wieku dla Młodych Wykonawców w kategorii uczniów szkół muzycznych II st. (2005), I nagrody na VIII Międzynarodowym Konkursie Wiolonczelowym w Liezen (Austria, 2006), III nagrody na I Międzynarodowym Konkursie Wiolonczelowym im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie (2008), II nagrody na LXIX Międzynarodowym Konkursie Wiolonczelowym im. Ludwiga van Beethovena w Hradec (Czechy, 2010), II nagrody i dwóch nagród specjalnych na VIII Międzynarodowym Konkursie Wiolonczelowym im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie (2011) oraz I nagrody w 45. Międzynarodowym Konkursie Jeunesses Musicales w Belgradzie (2015). W 2009 roku została półfinalistką II Międzynarodowego Konkursu Wiolonczelowego Gaspara Cassado w Tokyo w Japonii, jednego z najbardziej prestiżowych konkursów wiolonczelowych na świecie, zaś w 2014 roku została zakwalifikowana do finału Międzynarodowego Konkursu Wiolonczelowego w Stuttgarcie.

Koncertowała w Polsce i za granicą, m.in. w Niemczech, Holandii, Francji, Belgii i Austrii. Brała udział w XXIII Ogólnopolskim Festiwalu „Tydzień Talentów” w Centrum Ignacego Jana Paderewskiego w Tarnowie (2005), XV Ogólnopolskim Festiwalu „Gwiazdy Promują” w Jeleniej Górze, a także cyklu koncertów „Mistrzowie Polskiej Wiolinistyki” w Zielonej Górze, Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Kmaeralnej „Muzyka na Szczytach” w Zakopanem, „Festival au Leman” w Thonon les Bains we Francji, Festiwalu Kameralnym w Moskwie oraz Festiwalu Gulangyu w Xiamen (Chiny). Była uczestniczką spotkania „Mój Talent dla Polski”, zorganizowanego przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego (2006). Jako solistka występowała z orkiestrami Filharmonii Narodowej, Filharmonii Rzeszowskiej, Zielonogórskiej, Łódzkiej, Dolnośląskiej pod batutą takich dyrygentów, jak: Tadeusz Wojciechowski, Jerzy Kosek, Michał Nesterowicz, Paweł Przytocki, George Tchitchinadze, Daniel Smith, Benjamin Lack, Volker Schmidt-Gertenbach, Renato Rivolta, Marek Moś, Michał Klauza, Wojciech Rodek oraz Ernst Kovacic.

Ważne miejsce w jej repertuarze zajmuje muzyka współczesna. Wykonuje ją nie tylko solowo, ale też w zespołach – grupie „Cellonet”, prowadzonej przez Andrzeja Bauera, oraz w duecie TWOgether DUO z akordeonistą Maciejem Frąckiewiczem. Nową muzykę prezentowała podczas prestiżowych festiwali, jak „Musica Moderna” w Łodzi, Festiwalu Muzyki Polskiej w Krakowie, „Warszawska Jesień” czy „Musica Polonica Nova” we Wrocławiu.

Była wielokrotną stypendystką Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci (2001-2008) oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 2009 roku została laureatką stypendium „Młoda Polska”, które otrzymała na nagranie płyty z polską muzyką współczesną (w duecie z Maciejem Frąckiewiczem).

Wybitna osobowość dyrygencka, artysta cieszący się wielkim uznaniem na całym świecie – zarówno publiczności, jak i krytyków muzycznych.

Absolwent dwóch wydziałów – dyrygentury chóralnej oraz operowo-symfonicznej Konserwatorium Petersburskiego, z najwyższą oceną summa cum laude – rozpoczął swą pracę dyrygencką w Rosji (Uljanowsk i Jekaterynburg). Po kilku latach spędzonych na stanowisku Dyrektora Artystycznego Filharmonii Poznańskiej – w mieście, w którym spędził pierwsze lata swojego życia – objął funkcję pierwszego Dyrygenta i Dyrektora Artystycznego Jenaer Philharmonie. Od tego momentu zaczęła się jego błyskotliwa kariera światowa. Kierował tą filharmonią w latach 1998–2003; posiada tytuł Honorowego Dyrygenta zespołu. W tym czasie, w dowód uznania – po raz pierwszy w historii tej instytucji –przez trzy kolejne sezony otrzymywał nagrodę Deutscher Musikverleger-Verband, przyznaną mu za innowacyjność oraz niezwykłe walory programów koncertowych.

Stanowisko dyrektora muzycznego zajmował później kolejno w orkiestrach: Winnipeg Symphony Orchestra (2001–2006), Symphoniker Hamburg (2004–2008), Berner Sinfonieorchester (2004–2010), Düsseldorfer Symphoniker (2009–2014).

Jednocześnie pełnił obowiązki pierwszego gościnnego dyrygenta w Vancouver Symphony Orchestra (2000–2003), Radio-Sinfonieorchester Stuttgart des SWR (obecnie SWR Symphonieorchester) oraz Orquesta Sinfónica de Euskadi w San Sebastian (2009–2017).

Od września 2012 do czerwca 2017 Andrzej Boreyko był dyrektorem muzycznym Orchestre national de Belgique. Pod jego kierownictwem zespół rozwinął swoją działalność zarówno w kraju, jak i za granicą, harmonijnie łącząc w koncertach tradycyjny repertuar z różnorodnymi nowatorskimi programami obejmującymi również nowe kompozycje zamawiane u twórców na całym świecie.

We wrześniu 2014 roku objął stanowisko dyrektora muzycznego Naples Philharmonic na Florydzie. Od tego momentu orkiestra rozwijała swoją działalność z niezwykłą intensywnością, wykonując specjalne zamówienia kompozytorskie oraz zapraszając znakomitych artystów o najwyższej renomie. Jednocześnie w centrum uwagi stało podnoszenie poziomu artystycznego zespołu. Andrzej Boreyko potrafił znaleźć idealną równowagę w łączeniu tradycyjnego repertuaru z nowatorskimi dziełami o wysokiej wartości.

Od sezonu 2019/2020 pełni funkcję Dyrektora Artystycznego Filharmonii Narodowej w Warszawie.

Pavol Breslik zasłynął jako wykonawca ról tenorowych w operach Mozarta. Zaśpiewał rolę Idamantesa (Idomeneusz, krol Krety) podczas ponownego otwarcia Cuvillies Theater w Monachium, a także kilkukrotnie interpretował partię Belmonte’a (Uprowadzenie z seraju) w Monachium i postać Ferranda (Cosi fan tutte) w londyńskiej Operze Królewskiej.

Partię Don Ottavia (Don Giovanni) zaśpiewał już podczas swojego profesjonalnego debiutu, który miał miejsce w Pradze, gdy artysta miał dwadzieścia jeden lat, ale także w Salzburgu i Monachium. Rola ta nadal znajduje się w jego repertuarze, podobnie jak Tamino (Czarodziejski flet). Brešlik wielokrotnie śpiewał tę partię w rożnych produkcjach, np. w Monachium, gdzie zadebiutował w tej roli w 2006 roku, Barcelonie, Baden-Baden i nowojorskiej Metropolitan Opera.

Artysta był członkiem zespołu Berliner Lindenoper od 2003 do 2006 roku, a od tamtej pory pracuje jako freelancer. Od kilku lat ten słowacki tenor liryczny coraz częściej pokazuje się w repertuarze bel canto. Oprócz głównej roli czarującego Nemorina w Napoju miłosnym zagrał m.in. młodego Gennara u boku Edity Gruberovej w roli jego matki, Lukrecji Borgii, oraz wystąpił jako Edgardo w Łucji z Lammermooru z Dianą Damrau w tytułowej roli. Co się tyczy oper Verdiego, artysta poszerzył swój repertuar, zaczynając od Makdufa (Makbet) i Cassia (Otello), a kończąc na rolach Alfreda w Traviacie i ekstatycznego Fentona w Falstaffie, któremu wciąż jest w stanie nadać chłopięcy urok. Oprócz muzyki włoskiej Brešlik poświęca się także muzyce francuskiej, np. Faust Gounoda (w Zurychu) czy Romeo; występuje także jako Nadir w Poławiaczach pereł Georges’a Bizeta, np. w Zurychu czy Sydney. Słowacki śpiewak włada również czeskim i rosyjskim, a w słowiańskim repertuarze wyróżnia się doskonałą barwą i temperamentem. Występował jako Leński (Eugeniusz Oniegin) w wiedeńskiej Operze Państwowej, w Londynie i u boku Anny Netrebko w Monachium, Števa (Jenůfa) i Jenik (Sprzedana narzeczona) w Dreźnie i Monachium.

Breslik bardzo chętnie sięga po muzykę XX wieku, począwszy od Richarda Straussa – rola Narrabotha w Salome, którą zaśpiewał na Salzburskim Festiwalu Wielkanocnym. Wspaniale wypadł także jako demoniczny Peter Quint w operze Benjamina Brittena The Turn of the Screw (Zurych) czy też w podwójnej roli Malera/Negera w inscenizacji Lulu Albana Berga na Festiwalu w Salzburgu. Podczas koncertu inaugurującego hamburską Elbphilharmonie 11 stycznia 2017 roku Brešlik fenomenalnie zaśpiewał w premierowym wykonaniu utworu Reminiszenz Wolfganga Rihma, opartym na tekstach Hansa Henny’ego Jahnna.

Założenie Budapesztańskiej Orkiestry Festiwalowej przez Ivana Fischera w 1983 roku było spełnieniem jego osobistych marzeń. Podstawowe zasady funkcjonowania orkiestry to kreatywne podejście, nieunikanie ryzyka i rozwój artystyczny muzyków zespołu – zarówno w repertuarze orkiestrowym, jak i solowym, a także kameralnym.
Wśród licznych innowacji wprowadzonych przez maestra Fischera znalazły się techniki intensywnych indywidualnych prób z instrumentalistami oraz wspieranie własnej działalności twórczej każdego z muzyków. To innowacyjne podejście, absolutne zaangażowanie muzyków i ich stałe dążenie do doskonałości, szybko zapewniły orkiestrze miejsce w światowej czołówce.
Orkiestra zamawia i wykonuje nowe kompozycje, kształci młode talenty w ramach programu staży artystycznych, wdrażanego we współpracy z Młodzieżową Orkiestrą Unii Europejskiej.

Ukończył z wyróżnieniem dyrygenturę symfoniczno‑operową w klasie Jana Wincentego Hawela w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach, gdzie w latach 2006–2013 był dyrektorem artystycznym Akademickiej Orkiestry Symfonicznej. W ramach różnorodnych projektów współpracował wówczas z tak znanymi dyrygentami, jak G. Chmura, T. Yuasa, A. Tamayo, J. Kaspszyk, K. Penderecki, P. McCreesh. Jest także absolwentem Akademii Muzycznej w Krakowie, w klasie oboju Jerzego Kotyczki. Jako stypendysta sieneńskiej Accademia Musicale Chigiana doskonalił swój warsztat dyrygencki pod kierunkiem G. Gelmettiego i L. Zagroska (Diploma di Merito). Brał również udział w kursach mistrzowskich prowadzonych m.in. przez G. Chmurę, K. Masura, Z. Peskó, P. Bouleza.

Jest laureatem I nagrody II Ogólnopolskiego Przeglądu Młodych Dyrygentów w Białymstoku (1998), a także dwóch nagród pozaregulaminowych na VI Międzynarodowym Konkursie Dyrygentów im. G. Fitelberga w Katowicach (1999). Kilkukrotnie był stypendystą Ministra Kultury i Sztuki. W 2014 roku otrzymał Nagrodę Honorową Związku Kompozytorów Polskich za zasługi w dziele promocji polskiej muzyki współczesnej.

Jest dyrektorem artystycznym i dyrygentem Orkiestry Muzyki Nowej, którą prowadził podczas różnych festiwali, takich jak: Warszawska Jesień, Musica Polonica Nova i Musica Electronica Nova we Wrocławiu, Melos-Ethos w Bratysławie, Aksamitna Kurtyna 2 we Lwowie, Festiwal Muzyki Pawła Szymańskiego w Warszawie, Beijing Modern w Pekinie, Bridges w Wiedniu, Hindsgavl Festival i Klang – Copenhagen Avantgarde Music Festival w Danii. Regularnie współpracuje też z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach.

Ma na swym koncie ponad 100 światowych i polskich prawykonań. Z OMN dokonał wielu nagrań dla Polskiego Radia a także zarejestrował materiał dźwiękowy na pierwszą płytę CD, nominowaną do nagrody Akademii Fonograficznej Fryderyk 2003. Za płytę monograficzną z muzyką W. Ratusińskiej otrzymał w kwietniu 2009 roku wraz z OMN i wytwórnią DUX Pizzicato Supersonic Award. Nagranie Trzech pieśni do słów Trakla P. Szymańskiego uzyskało w czerwcu 2007 roku rekomendację na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu, zaś wykonane z Sinfonią Varsovią Gemisatos M. Długosz oraz things lost things invisible E. Trębacz otrzymały rekomendację w czerwcu 2009 roku. Wydana wraz z wiolonczelistą J. Kullbergiem płyta CD z koncertami wiolonczelowymi kompozytorów skandynawskich (Nørgård, Nordheim, Saariaho) otrzymała w styczniu 2013 roku Lyt til Nyt Pris – Nagrodę Radia Duńskiego za rok 2012. W 2016 roku ukazała się na rynku nagrana dla firmy Decca płyta CD z włoskim klarnecistą Michelle Marellim i OMN.

W latach 2013–2016 był dyrektorem artystycznym festiwalu Musica Polonica Nova.

Dyrygował wieloma orkiestrami filharmonicznymi, radiowymi i kameralnymi w Polsce i za granicą.

Capella Cracoviensis (CC) – chór kameralny i orkiestra – to jeden z najciekawszych zespołów na współczesnej scenie muzyki dawnej. Wykonuje repertuar od renesansowej polifonii po wczesnoromantyczne opery na instrumentach z epoki i przy użyciu historycznych praktyk wykonawczych.

Występuje na wielu ważnych Festiwalach i w znanych salach koncertowych: Concertgebouw Amsterdam, Bachfest Leipzig, SWR Festspiele Schwetzingen, Handel Festspiele Halle, Haydn Festspiele Bruhl, Opera Royal Versailles, Theater an der Wien, NOSPR Katowice, Filharmonia im. Mieczysława Karłowicza w Szczecinie, Misteria Paschalia w Krakowie. Gośćmi zespołu byli m.in.: Evelino Pido, Christophe Rousset, Alessandro Moccia, Giuliano Carmignola, Paul Goodwin, Andrew Parrott , Paul McCreesh.

Jednym z największych sukcesów CC było wykonanie w Krakowie 27 sierpnia 2016 roku w ciągu jednego dnia kompletu symfonii Beethovena na historycznych instrumentach z transmisją radiową na żywo. Wystąpiło 90 instrumentalistów, 44 śpiewaków i 5 dyrygentów z 14 krajów, na widowni zasiadło łącznie 2300 osób.

Ostatnie dokonania zespołu to m.in. pierwsze polskie wykonanie dzieł Wagnera na historycznych instrumentach z udziałem Waltraud Meier (Wesendonck-Lieder) oraz nagrania oper Pergolesiego i Porpory dla wytworni Decca: Pergolesi – Adriano in Siria (Fagioli, Basso, Sancho, Adamus), Porpora – Germanico in Germania (Cenčić, Lezhneva, Adamus).

Inne nagrania płytowe to m.in. Te Deum / Lully & Charpentier z zespołem Le Poeme Harmonique (dyr. Vincent Dumestre) oraz motety Bacha (dyr. Fabio Bonizzoni) dla wytworni Alpha, a także Koncert fortepianowy f-moll i Symfonia niedokończona Schuberta (Klimsiak, Adamus) dla AviMusic.

W maju 2018 CC rozpoczęła sześcioletni projekt „Haydn – wszystkie symfonie 2018–2023”, obejmujący koncerty oraz nagrania na żywo. CC zrealizowała sceniczne wersje oper: Amadys z Galii Handla, Wesele Figara Mozarta czy Orfeusz i Eurydyka Glucka, a także sceniczne projekty specjalne: madrygały Monteverdiego w barze mlecznym, pieśni chóralne Mendelssohna w lesie, Sen nocy letniej Mendelssohna z udziałem dzieci z dysfunkcjami wzroku w roli aktorów czy „Karaoke sakralne: Mozart Requiem” w reżyserii Cezarego Tomaszewskiego.

CC powstała w 1970 roku z inicjatywy ówczesnego dyrektora Filharmonii Krakowskiej Jerzego Katlewicza, który dzieło tworzenia przy instytucji zespołu specjalizującego się w wykonywaniu muzyki dawnej powierzył Stanisławowi Gałońskiemu. Z biegiem lat CC usamodzielniła się organizacyjnie. Wykonuje różnorodny repertuar od średniowiecza po prawykonania muzyki współczesnej. Od listopada 2008 roku dyrektorem naczelnym i artystycznym CC jest Jan Tomasz Adamus.

Jeden z najciekawszych i najbardziej wszechstronnych śpiewaków świata. Jego pasja jest przywracanie do repertuaru muzyki XVIII wieku.

Obdarzony niezwykłym męskim mezzosopranem, Max Emanuel Cenčić udowadnia swoimi interpretacjami, że wykonawcy muzyki barokowej mogą łączyć mistrzostwo techniczne z nowoczesnością i emocjonalną atrakcyjnością przekazu. Od ponad 20 lat artysta jest stałym gościem na scenach najlepszych teatrów operowych świata, takich jak wiedeńskie Staatsoper oraz Theater an der Wien, Opernhaus w Zurychu, Opera Królewska w Wersalu.

Cenčić podjął naukę śpiewu jako członek Wiedeńskiego Chóru Chłopięcego. Karierę solową rozpoczął w 1992 roku jako sopranista, zaś w 2001 – jako kontratenor. 21 września 2017 roku artysta świętował 35-lecie pracy scenicznej wykonaniem partii Orfeusza w Orfeuszu i Eurydyce Glucka.

Urodził się we Wrocławiu, dorastał w Izraelu, gdzie studiował fortepian i kompozycję na Akademii Muzycznej w Tel Awiwie. Następnie przeniósł się do Paryża, gdzie kontynuował studia pod kierunkiem Perre’a Dervaux, potem u Hansa Swarowskyego w Wiedniu i Franco Ferrary w Sienie.

W 1971 roku zdobył I nagrodę na Konkursie im. Herberta von Karajana w Berlinie, a także Złoty Medal na Cantelli Competition organizowanym przez mediolańską La Scalę. Te wyróżnienia dały mu przepustkę do późniejszych prestiżowych kontraktów na świecie. Ostatnio (2012) Gabriel Chmura został odznaczony Nagrodą Jana Kiepury w kategorii Najlepszy Dyrygent.

Gabriel Chmura objął w 1974 roku funkcję dyrektora muzycznego Opery w Aachen (Niemcy) i pełnił ją do 1983, kiedy rozpoczął pracę jako dyrektor muzyczny Filharmonii w Bochum. W 1987 został dyrektorem muzycznym National Arts Centre Orchestra w Ottawie. Z tą orkiestrą odbył wiele tras koncertowych, zespół pod jego dyrekcją występował m.in. w nowojorskiej Carnegie Hall. W 2001 roku Gabriel Chmura został dyrektorem muzycznym NOSPR w Katowicach, a w sierpniu 2012 – dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Poznaniu. Od września 2015 pełni funkcję pierwszego dyrygenta gościnnego Filharmonii Krakowskiej.

W dowód uznania dla jego osiągnięć, wkładu artystycznego w rozwój sztuki muzycznej, życia artystycznego i promocji polskiej muzyki senat Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu uhonorował Gabriela Chmurę tytułem doktora honoris causa (2013).

Jego monachijski debiut w 1974 roku wyznaczył Otello, po którym przyszła Carmen. Następnie dyrygował spektaklami Samsona i Dalili w Barcelonie, wysoko ocenionego przez krytykę Werthera w Operze Paryskiej i Złotego kogucika w paryskim Chatelet. Z orkiestrą National Arts Centre zrealizował „cykl da Ponte” (Wesele Figara, Don Giovanni, Cosi fan tutte), Fausta (w inscenizacji Roberta Wilsona) w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie i wiele innych produkcji. Wśród ostatnich spektakli prowadzonych przez niego na warszawskiej scenie znajduje się Pasażerka Mieczysława Weinberga i Moby Dick Eugeniusza Knapika. Drugą operą Weinberga, której wykonania poprowadził, był Portret w Nancy. Obydwie opery wystawiono w reżyserii Davida Pountneya.

Gabriel Chmura nagrał wiele płyt, m.in. z London Symphony Orchestra dla Deutsche Grammophon, a z orkiestrami radiowymi z Monachium i Berlina – dla CBS. Łazarz Schuberta ze Stuttgart Radio Orchestra, Hermannem Preyem i Edith Mathis ukazał się nakładem wytwórni Orfeo i zdobył „Grand Prix de Disque Mondial de Montreux”. Jego nagrania Symfonii nr 6, 7 i 8 Haydna z National Arts Centre Orchestra dla CBC zostały wyróżnione jako „Best Choice” American Record Guide i nominowane do kanadyjskiej nagrody JUNO. Nagranie I Symfonii Mahlera i Valse Triste Sibeliusa zostały bardzo dobrze przyjęte w Europie.

Po wielkim sukcesie pierwszych dwóch płyt z muzyką Weinberga wydanych przez Chandos (V Symfonia, I Sinfonietta, IV Symfonia, II Sinfonietta oraz Rapsodia na tematy mołdawskie) serię uzupełniły nagrania XIV i XVI Symfonii.
Zmarł 17 listopada 2020 w Brukseli.

Chór Filharmonii Narodowej rozpoczął profesjonalną działalność artystyczną w 1953 roku pod kierunkiem Zbigniewa Soi. Kolejnymi kierownikami chóru byli: Roman Kuklewicz (1955–1971), Józef Bok (1971–1974), Antoni Szaliński (1974–1978), Henryk Wojnarowski (1978–2016). Od stycznia 2017 roku dyrektorem Chóru jest Bartosz Michałowski.

Zespół koncertował w najważniejszych ośrodkach muzycznych Europy, współpracując z wybitnymi orkiestrami, m.in. Berliner Philharmoniker (wrzesień 2013). Ważnymi wydarzeniami w historii Chóru były udziały w spektaklach operowych w mediolańskiej La Scali, weneckim Teatro La Fenice i teatrach operowych w Pesaro, Palermo i Paryżu. Chór FN trzykrotnie brał udział w uroczystych koncertach organizowanych dla Jana Pawła II w Watykanie.

Zespołem dyrygowali wybitni polscy i zagraniczni mistrzowie batuty – m.in. Gary Bertini, Sergiu Comissiona, Henryk Czyż, Jacek Kaspszyk, Kazimierz Kord, Jan Krenz, Lorin Maazel, Jerzy Maksymiuk, Zubin Mehta, Grzegorz Nowak, Seiji Ozawa, Krzysztof Penderecki, Sir Simon Rattle, Witold Rowicki, Jerzy Semkow, Giuseppe Sinopoli, Stanisław Skrowaczewski, Leopold Stokowski, Igor Strawiński, Stanisław Wisłocki, Antoni Wit, Bohdan Wodiczko.

Ogromny repertuar Chóru FN obejmuje ponad 400 dzieł oratoryjnych i utworów a cappella różnych epok – od średniowiecza do współczesności. Szczególne miejsce w repertuarze Chóru zajmuje muzyka polska, a zwłaszcza twórczość Krzysztofa Pendereckiego. Zespół wykonuje wszystkie jego dzieła oratoryjne i a cappella. Wydana w 2016 roku płyta Penderecki conducts Penderecki, vol. 1 uhonorowana została najbardziej prestiżową nagrodą światowego przemysłu fonograficznego – Grammy 2017. Płyty Chóru uzyskały wcześniej 6 innych nominacji do tej nagrody (5 nominacji za dzieła Pendereckiego, 1 za Szymanowskiego). Nagrania kompletu Mszy Moniuszki nagrodzone zostały Fryderykiem (2009, cz. I) oraz Złotym Orfeuszem – Arturo Toscanini francuskiej L’Académie du Disque Lyrique (2010, cz. II). Zespół zdobył także nagrodę „Fryderyk” za swoje dokonania fonograficzne w latach: 2011, 2018 i 2020.

Estoński chór kameralny Collegium Musicale, założony przez dyrygenta Endrika Üksvärava w październiku 2010 roku, dysponuje rozległym repertuarem sięgającym od epoki renesansu po współczesność. Szczególną uwagę zespół poświęca muzyce kompozytorów estońskich: Arvo Pärta, Veljo Tormisa, Erkki-Sven Tüüra i innych. Zespół przykłada wielką wagę do siły przekazu emocjonalnego i z pewnością zasłużył na miano ambasadora muzyki estońskiej na świecie.

Kompozytor, performer, autor instalacji, pisarz i pedagog – Alvin Curran ma za sobą długą karierȩ w świecie amerykańskiej muzyki eksperymentalnej. Urodzony w Providence w 1938 roku, studiował pod kierunkiem Rona Nelsona, Elliotta Cartera oraz Mela Powella. W Rzymie, gdzie mieszka obecnie, założył wraz z innymi muzykami zespół Musica Elettronica Viva (1966). Jego muzyka, na którą składają siȩ dzieła kameralne, wielkie formy teatru enwironmentalnego oraz wystȩpy solowe, obejmuje wszelkie typy dźwiȩku, przestrzeni i odbiorców.
Artysta wykładał w rzymskiej Accademia Nazionale d’Arte Drammatica, w Mills College oraz Hochschule für Musik w Moguncji. Jest autorem licznych artykułów. Dał tysiące koncertów na żywo i nagrał ponad 30 solowych albumów, a także ok. 60 płyt z innymi muzykami. W 2010 roku ukazała siȩ pod redakcją Danieli Tortory monografia poświȩcona jego pracy artystycznej, zatytułowana Alvin Curran: Live in Roma. Piȩć lat później artysta wydał the alvin curran fakebook, ilustrowane kompendium zawierające ponad 200 utworów (w wiȩkszości w postaci partytur).
Najnowsze projekty: Koncert na wannȩ i orkiestrȩ (2017); instalacja dezintegrująca Pian de Pian Piano (2017); Maritime Rites Rome dla muzyków na łodziach wiosłowych (2017); A Banda Larga, symfonia uliczna (2018); wystȩpy w Teatro Colon (2017), Big Ears (2017), The New York Armory (2018), z Clarkiem Coolidge’m (Other Minds 2018) oraz Ciro Longobardim (2018); Passi z artystą wizualnym Alfredo Pirrim (2017 i 2018); nagrania Irrawaddy Blues (Documenta 2017), Dead Beats (na fortepian solo, 2018) oraz Endangered Species (standardy pofragmentowane, 2018); Omnia Flumina Romam Ducunt (Termy Karakalli, 2018–2019); Der Goldene Topf z Achimem Freyerem (2019).
Najsłynniejsze utwory: For Cornelius, Hope Street Tunnel Blues oraz cykl Inner Cities na fortepian; Schtyx na trio (fortepian, skrzypce i perkusja); VSTO na kwartet smyczkowy; Theme Park na kwartet perkusyjny; Electric Rags na kwartet saksofonowy; Oh Brass on the Grass Alas na 300 muzyków amatorów grających na instrumentach dȩtych blaszanych; the Maritime Rites, cykl koncertowy; Crystal Psalms oraz Maritime Rites na radio; Gardening with John, instalacja dźwiȩkowa; utwory solowe: od Songs and Views from the Magnetic Garden i Canti Illuminati po Endangered Species.

Studiował grę skrzypcową i dyrygenturę w Konserwatorium Muzycznym im. L. Janáčka w Ostrawie oraz Wyższej Szkole Sztuk Scenicznych w Bratysławie. Ukończył kursy dyrygentury pod kierunkiem Karla Österreichera oraz dyrygentury chóralnej u Jana Wierszyłowskiego, a także studia doktoranckie u Bohdana Warchala. Przez dwa lata był koncertmistrzem Orkiestry Symfonicznej Radia Słowackiego oraz Orkiestry Słowackiego Teatru Narodowego. Od 1985 roku zajmuje to samo stanowisko w Słowackiej Orkiestrze Filharmonicznej. Po śmierci Bohdana Warchala w 2001 roku przejął funkcję dyrektora artystycznego Słowackiej Orkiestry Kameralnej. 

Jako solista i dyrygent, Danel występuje w krajach całej Europy, a także w Japonii, Korei, Egipcie, Panamie, Brazylii i Stanach Zjednoczonych. Współpracuje regularnie z Orquestra Sinfônica Municipal de São Paulo, Orkiestrą Symfoniczną z Hiroszimy, Orkiestrą Kameralną Akita oraz tokijską orkiestrą kameralną Tokyo Harmonia. Gościnnie prowadził m.in. takie zespoły jak monachijski KlangVerwaltung, Orchestra Ensemble Kanazawa, Orkiestry Filharmoniczne z Nagoi i Sakaty, Orkiestrę Symfoniczną z Osaki, PKF – Prague Philharmonia, Orquesta Filarmónica de Málaga oraz Orkiestrę Filharmonii im. L. Janáčka w Ostrawie. W latach 2008–2014 był pierwszym dyrygentem gościnnym Orkiestry Symfonicznej z Hiroszimy. 

Danel ma bogate doświadczenie jako kameralista, m.in. szef Slovak Quartet (od 1986) oraz współtwórca i członek Słowackiego Tria Fortepianowego (od 1987). W latach 1992–1996 był dyrektorem artystycznym Orkiestry Kameralnej Miasta Bratysława – Cappella Istropolitana. 
Wykładał w Wyższej Szkole Sztuk Scenicznych w Bratysławie (1987–1998) oraz jako profesor gościnny na Uniwersytecie Sztuk Pięknych i Muzyki Prefektury Aichi w japońskiej Nagoi (1999–2003, 2007–2009). W 2001 roku prowadził kursy mistrzowskie dla profesjonalnych muzyków orkiestrowych w ramach Festiwalu Muzycznego Affinis w Japonii. Obecnie jest wykładowcą w Akademii Sztuk w Bańskiej Bystrzycy. 

Ważną częścią działalności Ewalda Danela jest kierowanie i dyrygowanie amatorskimi chórami kościelnymi i zespołami, organizowanie wydarzeń muzycznych i komponowanie muzyki sakralnej. 

Andrea Danková urodziła się na Słowacji. Studiowała w Konserwatorium w Żylinie i w Akademii Muzycznej w Bratysławie. Jest zwyciężczynią wielu konkursów i nagród, np. Konkursu Toti Dal Monte w Treviso, w następstwie którego została zaproszona do wykonania partii Micaeli w operze Carmen pod batutą Petera Maaga w Teatro Comunale w Treviso. Artystka szybko została zaproszona do udziału w kolejnych projektach, m.in. ponownie wcieliła się w Micaelę w Teatro La Fenice.
Jej kreacje obejmują również takie role jak Mimi w Cyganerii w Opera de Lyon, koncertowe wykonanie Carmen z Kentem Nagano i Orchestre de l’Opera National de Lyon w Tokio, Liu w Turandot i Amelia Grimaldi w Simon Boccanegra pod batutą Daniele Gattiego w Teatro Comunale di Bologna. Śpiewaczka miała bardzo udany debiut w Stanach Zjednoczonych jako Micaela i Liu w San Francisco Opera pod dyrekcją Marca Armiliato. Z kolei w Wielkiej Brytanii zadebiutowała rolami Micaeli i Desdemony w koncertowych wykonaniach Carmen i Otella z towarzyszeniem London Symphony Orchestra pod batutą Jose Cury i Colina Davisa. Jej interpretacje Kati i Kabanovej i Jenůfy zostały bardzo entuzjastycznie przyjęte – artystka wystąpiła w tych rolach w mediolańskiej La Scali, Teatro Real w Madrycie, Teatro Colon w Buenos Aires, a także w Brukseli, Turynie, Bolonii, Palermo i Stutt garcie. W repertuarze ma również wiele ról włoskojęzycznych, np. Amelii (Bal maskowy), Elisabetty (Don Carlos), Aidy czy Toski.
Repertuar koncertowy artystki obejmuje Mszę głagolicką Janačka, którą wykonała z London Philharmonic Orchestra pod batutą Tomaša Netopila w Royal Festival Hall, z London Symphony Orchestra pod dyrekcją Colina Davisa, z orkiestrą Deutsche Oper Berlin (dyr. Jiři Kout) oraz podczas Maggio Musicale Fiorenti no we Florencji. Zaśpiewała również Te Deum Dvořaka z LSO i Colinem Davisem w Londynie i Nowym Jorku, II Symfonię Mahlera z LSO (dyr. Myung-Whun Chung) w Barbican Centre, Stabat Mater Dvořaka w wiedeńskim Musikverein oraz Dzwony Rachmaninowa w ramach Maggio Musicale Fiorenti no. Wykonała także Wieczną Ewangelię Leoša Janačka z London Philharmonic Orchestra (dyr. Władimir Jurowski) w londyńskim Royal Festival Hall. Ponadto wzięła udział w koncercie w Musikverein Wien, na którym zabrzmiała kompozycja Lyrische Symphonie Zemlinsky’ego. Towarzyszyła jej orkiestra Wiener Symphoniker pod batutą Tomaša Netopila.

Uznany przez krytyków za jednego z najwybitniejszych flecistów, najliczniej uhonorowany flecista polski. Zwycięzca kilkunastu prestiżowych międzynarodowych konkursów fletowych, m.in w Paryżu, Monachium, Odense i Viggiano.

Współpracuje z wieloma renomowanymi orkiestrami. Jako solista występował m.in. w Carnegie Hall, Musikverein Goldener Saal i Konzerthaus w Wiedniu, Konzerthaus w Berlinie, Gasteig Carl Orff Saal i Herkulessaal w Monachium, Poly Theatre w Pekinie, Xinghai Concert Hall w Guangzhou, Shanghai Concert Hall, Opera House w Katarze, Shin Kobe Oriental Hall w Kobe oraz Sali Koncertowej im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie. Grał pod batutą takich gwiazd jak Zubin Mehta, James Levine, Mariss Jansons, Jesús López Cobos. Był wielokrotnie zapraszany do wykonania koncertu fletowego Krzysztofa Pendereckiego pod batutą kompozytora.

W roku 2010 Łukasz Długosz miał swój debiut fonograficzny z London Symphony Orchestra, z którą nagrał płytę z koncertem fletowym Isles of Shoals Michaela Coliny. Dokonał wielu nagrań archiwalnych, radiowych i telewizyjnych, w kraju i za granicą. Nagrał trzydzieści pięć albumów płytowych, które – docenione przez krytykę międzynarodową – przyniosły mu wiele prestiżowych międzynarodowych nagród fonograficznych, w tym International Classical Music Award (ICMA).

Artysta jest również propagatorem muzyki najnowszej. Na swoim koncie ma około stu prawykonań kompozycji polskich i zagranicznych twórców, m.in. Enjotta Schneidera, Michaela Coliny, Pawła Mykietyna, Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil, Piotra Mossa i Pawła Łukaszewskiego.

Jest jurorem ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów fletowych. Prowadzi kursy mistrzowskie i reprezentuje Polskę na międzynarodowych konwencjach fletowych.

Za osiągnięcia artystyczne otrzymał liczne stypendia i nagrody, m.in.: Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Deutsche Stiftung Musikleben, Gasteig Musikpreis oraz Zeit-Preis. W roku 2012 został uhonorowany brązowym medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Artysta jest Profesorem Akademii Muzycznej w Gdańsku.

Pianista, improwizator. Klasyczne wykształcenie muzyczne w zakresie gry na fortepianie zdobył w Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu. Obecnie doktor sztuk muzycznych, pracuje w swojej alma mater jako adiunkt w Katedrze Jazzu, prowadząc zajęcia w klasie fortepianu jazzowego.

Już jako młody pianista zdobywał prestiżowe nagrody zarówno w dziedzinie muzyki klasycznej, jak i jazzowej. Wyróżniony był odpowiednio III nagrodą na międzynarodowym konkursie organizowanym przez Le Conservatoire Russe Alexandre Scriabine w Paryżu w 2007 roku oraz II nagrodą na Konkursie Pianistów Jazzowych towarzyszącym Warszawskiemu Festiwalowi Pianistów Jazzowych w 2006 roku, a także Grand Prix festiwalu „Jazz nad Odrą” we Wrocławiu w 2006 roku (jako członek kwartetu Soundcheck).

W 2016 roku ukazał się jego pierwszy autorski album Toys – nagrany przez Krzysztof Dys Trio: z Andrzejem Święsem (kontrabas) i Krzysztofem Szmańdą (perkusja).

Obecnie współpracuje z Adamem Bałdychem, światowej klasy skrzypkiem, współtworząc Adam Bałdych Quartet, z którym w 2018 roku nagrał płytę Sacrum Profanum wydaną przez prestiżowe niemieckie wydawnictwo ACT.

Z kolei wspólnie z awangardowym klarnecistą Wacławem Zimplem, laureatem Paszportów „Polityki” w kategorii muzyka popularna, oraz perkusistą Hubertem Zemlerem stworzył album LAM, prezentujący muzykę nawiązującą do amerykańskich minimalistów. Jako członek Wacław Zimpel Quartet nagrał również doskonale przyjęty krążek Stone Fog.

Zamiłowanie Olariego Eltsa do pomysłowego dobierania programów koncertów pomogło mu zdobyć ogromne uznanie na międzynarodowej scenie muzycznej. W 2020 roku objął on stanowisko dyrektora muzycznego i głównego dyrygenta Estońskiej Narodowej Orkiestry Symfonicznej (ERSO). Od 2018 roku jest też doradcą artystycznym zespołu Kymi Sinfonietta. W sezonie 2021/2022 poprowadzi ERSO podczas trasy koncertowej po Polsce i będzie kontynuował współpracę z zespołami, z którymi regularnie występuje jako dyrygent gościnny, a więc z Orkiestrą Filharmonii Helsińskiej, Staatskapelle Weimar, Orkiestrą Filharmonii Słoweńskiej i Sinfonietta Riga. Po raz pierwszy wystąpi też z Orkiestrą Filharmonii w Oslo, Praską Symfoniczną Orkiestrą Radiową, Polską Filharmonią Bałtycką w Gdańsku oraz Narodową Orkiestrą Symfoniczną Tajwanu. W ramach obchodów stulecia Fińskiego Baletu Narodowego poprowadzi nowy spektakl baletowy przedstawiający życie Sibeliusa.

Jako artysta promujący kompozytorów współczesnych pochodzących z krajów bałtyckich, takich jak Erkki-Sven Tüür czy Heino Eller, Olari Elts nagrał poematy symfoniczne Ellera oraz jego koncert skrzypcowy – partię solową wykonała Baiba Skride, a towarzyszyła jej Estońska Narodowa Orkiestra Symfoniczna. Z pozytywnym odbiorem krytyki spotkały się też wydane przez Ondine nagrania utworów Erkki- -Svena Tüüra zrealizowane z zespołem Tapiola Sinfonietta. Dyskografia Eltsa obejmuje również nagranie koncertów skrzypcowych Hjalmara Borgstrøma i Szostakowicza z udziałem Eldbjørg Hemsing i Filharmoników Wiedeńskich, zarejestrowane dla wytwórni BIS, oraz V Symfonię Poula Rudersa nagraną z Duńską Narodową Orkiestrą Symfoniczną dla Bridge Records. Następna płyta Olariego Eltsa, jaka ukaże się na rynku, zawierać będzie utwory Kaleviego Aho w wykonaniu zespołu Kymi Sinfonietta i zostanie wydana przez BIS; później opublikowana zostanie kolejna płyta z muzyką tego samego kompozytora, tym razem wykonywaną przez Antwerpską Orkiestrę Symfoniczną.

W latach 2007–2020 Olari Elts był pierwszym dyrygentem gościnnym Estońskiej Narodowej Orkiestry Symfonicznej, a w latach 2011–2014 pełnił podobną funkcję w Orkiestrze Filharmonii Helsińskiej. Oprócz tego w latach 2006–2011 był doradcą artystycznym Orchestre de Bretagne, w latach 2007–2010 współpracował ze Szkocką Orkiestrą Kameralną jako jej pierwszy dyrygent gościnny, a w latach 2001–2006 był głównym dyrygentem Łotewskiej Narodowej Orkiestry Symfonicznej. Urodzony w 1971 roku w Tallinie, artysta jest też założycielem zespołu kameralnego NYYD Ensemble, specjalizującego się w wykonywaniu muzyki współczesnej.

Estońska Narodowa Orkiestra Symfoniczna (Eesti Riiklik Sümfooniaorkester, ERSO) jest najlepiej rozpoznawalną orkiestrą estońską poza granicami swego kraju. Powstała w 1926 roku jako niewielki zespół radiowy, lecz wraz z upływem lat (a zwłaszcza w ostatnich dekadach) coraz większa część jej koncertów odbywała się za granicą. Od sezonu 2020/2021 jej głównym dyrygentem i dyrektorem artystycznym jest Olaris Elts. Neeme Järvi, który najdłużej pełnił funkcję głównego dyrygenta tego zespołu, nadal współpracuje z ERSO jako dożywotni, honorowy dyrektor artystyczny. Doradcą artystycznym orkiestry jest Paavo Järvi.

Orkiestra przyciągnęła uwagę słuchaczy z całego świata licznymi trasami koncertowymi, była zapraszana na wiele słynnych, międzynarodowych festiwali muzycznych. Zespół występował w wielu prestiżowych salach, takich jak Konzerthaus Berlin, Avery Fisher Hall (obecnie David Geffen Hall) w Nowym Jorku, Wielka Sala Filharmonii Petersburskiej, sala koncertowa Teatru Maryjskiego, Filharmonia w Kolonii, Helsinki Music Centre czy Berwaldhallen w Sztokholmie. W 2019 roku ERSO i Neeme Järvi wystąpili podczas otwarcia słynnego Festival de Radio France et Montpellier. Zespół jest znany zarówno ze świetnych wykonań na żywo, jak i ze znakomitych nagrań docenianych przez liczne, renomowane czasopisma muzyczne, a płyty ERSO zdobyły wiele nagród, w tym nagrodę Grammy (za nagranie pod batutą Paavo Järviego).

Orkiestra z powodzeniem współpracuje ze znanymi wytwórniami, takimi jak Chandos, BIS i Onyx, a w przeszłości nagrywała też dla wydawnictw Alba Records, Harmonia Mundi i Miełodija. W 2018 roku Neeme Järvi otrzymał nagrodę za całokształt twórczości przyznaną przez czasopismo „Gramophone”, a ERSO wystąpiła podczas gali Gramophone Classical Music Awards. Koncerty ERSO są transmitowane nie tylko przez lokalne stacje radiowe i telewizyjne, ale również przez Mezzo oraz medici.tv. Gdy Estonia świętowała w 2018 roku stulecie niepodległości, ERSO zaangażowała się w te obchody zarówno w kraju, jak i poza jego granicami.

Oprócz tras koncertowych po Stanach Zjednoczonych, Hongkongu, Armenii oraz Gruzji orkiestra zrealizowała w Konzerthaus w Berlinie, pod batutą Neeme Järviego, pierwsze estońskie oratorium – Joonase lähetamine (Misja Jonasza) Rudolfa Tobiasa. ERSO wystąpiła także podczas Festiwalu Sibeliusa w Lahti i Baltic Symphony Festival w Rydze, a muzycy tworzący zespół wykonali w ciągu jednego tygodnia 100 koncertów w różnych miejscach w całej Estonii.

Estoński Filharmoniczny Chór Kameralny (Estonian Philharmonic Chamber Choir, EPCC) to jeden z najbardziej znanych na świecie estońskich zespołów muzycznych. Założył go w roku 1981 Tõnu Kaljuste, który pozostawał dyrektorem artystycznym i pierwszym dyrygentem chóru prze 20 lat. Jego miejsce zajęli następnie: Paul Hiller (2001-07), Daniel Reuss (2008-13) oraz Kaspars Putnins (od 2014 do chwili obecnej).

Repertuar zespołu sięga od muzyki dawnej po kompozycje XXI wieku, skupiając się na dziełach kompozytorów estońskich, takich jak Arvo Pärt, Veljo Tormis, Erkki-Sven Tüür.

László Fassang jest laureatem najważniejszych konkursów organowych świata i jednym z najbardziej wszechstronnych organistów swojego pokolenia. Praca pedagogiczna i promocja klasycznej literatury organowej leżą w centrum jego zainteresowań. Artysta występuje na całym świecie, prowadzi lekcje i daje publiczne wykłady, ukazując zarówno swym uczniom, jak i słuchaczom wszechstronność organów jako instrumentu i bogactwo repertuaru organowego.

Artysta aktywnie uczestniczy w ważnym dziele zachowania i profesjonalnej renowacji organów historycznych. Jako obdarzony niezwykłymi umiejętnościami improwizator gra na licznych instrumentach klawiszowych od klawesynu po pianoforte oraz od klasycznego fortepianu po organy Hammonda. Wykonuje muzykę poważną w składach kameralnych, lecz także regularnie uczestniczy w interpretacjach world music oraz jazzu.

László Fassang ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną im. Ferenca Liszta w Budapeszcie oraz Konserwatorium Paryskie. Rok 2000 spędził jako organista rezydent przy Sali Koncertowej w Sapporo.
Jego laury konkursowe to m.in. złoty medal za improwizację z Calgary (2002) oraz grand prix za interpretację i nagroda publiczności międzynarodowego konkursu Les Grandes Orgues de Chartres (2004).
W latach 2004–2008 nauczał improwizacji w San Sebastian College of Music, następnie gry organowej w Akademii Muzycznej im. Ferenca Liszta w Budapeszcie. Często uczestniczy także w pracach jury międzynarodowych konkursów organowych, a także koncertuje w Europie, Ameryce Północnej oraz na Dalekim Wschodzie.

László Fassang jest dyrektorem artystycznym serii koncertów organowych w Pałacu Sztuki w Budapeszcie. Za swoje osiągnięcia artystyczne otrzymał w 2006 roku Nagrodę im. Ferenca Liszta oraz Nagrodę Prima, zaś w 2013 roku – Gramophone Award. Od 2014 jako następca Philippe’a Lefebvre’a naucza improwizacji na instrumentach klawiszowych w Konserwatorium Paryskim (CNSMD).

Kompozytor i dyrygent Peter Eötvös zaprosił go do współpracy przy tworzeniu jego koncertu organowego Multi versum (2017) na organy piszczałkowe, organy Hammonda i orkiestrę. W utworze tym Fassang wykonuje solową partię na organach Hammonda.

Laureat Międzynarodowego Konkursu Muzycznego w Montrealu w kategorii pianistów (2017), stypendysta Fundacji Borletti-Buitoni. Występuje z recitalami w krajach całej Europy oraz w Stanach Zjednoczonych, w takich słynnych salach jak Carnegie Hall, Kimmel Center w Filadelfi, Biblioteka Kongresu w Waszyngtonie.

Założyciel i dyrektor muzyczny Budapesztańskiej Orkiestry Festiwalowej (BOF), dyrektor muzyczny berlińskiego Konzerthausu i jego orkiestry, a od roku 2018 – dyrektor artystyczny Festiwalu Operowego w Vincenzy. W ostatnich latach zyskał także uznanie jako kompozytor. Jego utwory były wykonywane w Stanach Zjednoczonych, Holandii, Belgii, na Węgrzech, w Niemczech i Austrii.

Studiował grę na fortepianie i skrzypcach, a następnie na wiolonczeli, kompozycję w Budapeszcie, a później dyrygenturę – w Wiedniu i Salzburgu, gdzie uczył się pod kierunkiem Hansa Swarowsky’ego i Nikolausa Harnoncourta.

Lawrence Foster pełnił funkcję dyrektora muzycznego wielu instytucji, w tym Orquestra Sinfonica de Barcelona, Jersualem Symphony Orchestra, Houston Symphony. Od roku 2013 piastuje to stanowisko w Opera de Marseille. Jest honorowym dyrygentem Gulbenkian Orchestra.

Urodził się w 1941 roku w Los Angeles w rodzinie pochodzenia rumuńskiego, co miało znaczący wpływ na jego ogromne zainteresowanie twó®czością Enescu. W styczniu 2003 roku został uhonorowany nagrodą Prezydenta Rumunii za wybitne zasługi w działalności na rzecz rozwoju kultury muzycznej tego kraju.

Perkusista. Absolwent bydgoskiej szkoły muzycznej, naukę kontynuował w Akademii Muzycznej w Krakowie.

Podkreśla, że swoje umiejętności zawdzięcza wspaniałym pedagogom, wśród których wylicza Macieja Korpala, Mirosława Żytę i Jana Pilcha oraz genialnym muzykom, z którymi miał możliwość współpracować, a byli to m.in.: Janusz Muniak, Zbigniew Namysłowski, Zbigniew Wegehaupt, Adam Pierończyk, Michael „Patches” Stewart, Leszek Możdżer, Dominik Wania, Adam Bałdych, Paweł Kaczmarczyk, Sebastian Bernatowicz i Jerzy Małek.

Regularnie występuje w składzie grup: Adam Bałdych Quartet, New Bone, NSI Quartet, Kuba Płużek Quartet, Dominik Wania Trio, PeGaPoFo oraz Cracow Jazz Collective.

Sopranistka urodzona w Warszawie. Dwukrotna stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, programu Pro Polonia, ISA2012. Otrzymała stypendium „Młoda Polska” (2014). Odznaczona medalem Magna cum Laude (2013), a także prestiżową nagrodą Les Orphées d’Or – Prix de la SACD od Académie du Disque Lyrique za najlepszą interpretację muzyki współczesnej (2016). Nominowana w dwóch kategoriach do nagrody „Fryderyk” za album real life song (2016) oraz do nagrody Koryfeusz Muzyki Polskiej (2017). Laureatka Paszportów „Polityki” w kategorii muzyka poważna (2017).

Nagrodzona m.in. na konkursach wokalnych: im. Haliny Halskiej-Fijałkowskiej, im. J.E.J. Reszków, im. Karola Szymanowskiego, Hans Gabor Belvedere Singing Competition, isa12 – J:opera Voice competition. Finalistka Concorso Internazionale di Musica Viotti.

Nagrywała muzykę do filmów i słuchowisk. Brała udział w takich festiwalach, jak: „Prawykonania”, „Warszawska Jesień”, „Aix-en Provence”, „Contrechamps”, „Sacrum Profanum”, „Kwartet Śląski i jego goście”, „Saaremaa Opera Days”, „Opera in the Town Hall Festival”, „Musica Polonica Nova”, „Melos-Ethos” i wielu innych. Współpracuje z Estońską Operą Narodową, Teatrem Wielkim – Operą Narodową w Warszawie oraz Teatrem Wielkim w Poznaniu.

Występowała m.in. jako: Musetta w Cyganerii Pucciniego, Vénus i Phrygienne w Dardanusie Rameau, Fiordiligi w Così fan tutte Mozarta, Małgorzata w Fauście Gounoda, Maszyna w Niciach Wołka, Susanna w Figaro Gets a Divorce Langer, Psyche w Erosie i Psyche Różyckiego, Inanna w ahat ilī – siostrze bogów i Ona w Drachu Nowaka oraz Ellenai w Anhellim Przybylskiego.

Była zapraszana do współpracy m.in. przez: Filharmonię Narodową, Narodową Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia, Sinfonię Varsovia, Sinfonię Iuventus, Akademię Beethovenowską, Österreichisches Ensemble für Neue Musik, orkest de ereprijs, AUKSO – Orkiestrę Kameralną Miasta Tychy, Orkiestrę Muzyki Nowej, a także orkiestry filharmonii: Podlaskiej, Krakowskiej, Śląskiej, Świętokrzyskiej, Szczecińskiej, Zielonogórskiej, Lwowskiej, Odeskiej, Donieckiej. Specjalizuje się w wykonawstwie muzyki współczesnej, choć z powodzeniem sięga do dzieł wszystkich epok.

Ukończyła również ochronę środowiska na SGGW w Warszawie. Stopień doktora sztuki (z wyróżnieniem) uzyskała w roku 2019.

Gościnnie śpiewała na płytach Kwartetu Śląskiego, Ewy Liebchen, Rafała Łuca, Andrzeja Karałowa. Na początku 2019 roku wydała swoją drugą płytę Śpiewnik polski (Orphée Classics).

Ceniony aktor filmowy i teatralny. W 1978 roku został absolwentem PWST w Krakowie. W tym samym roku, jeszcze jako student, zadebiutował na scenie teatralnej rolą Edmunda w "Damach i huzarach" A. Fredry. Na ekranie zadebiutował w 1976 roku w filmie "Na srebrnym globie".
Za swoje kreacje teatralne został kilkakrotnie nagrodzony, m.in. w 1986 roku nagrodą Przewodniczącego Komitetu d/s PRiTV za osiągnięcia w Teatrze TV. Był aktorem teatrów: Słowackiego w Krakowie (1978-80), Narodowego (1982-83), Polskiego w Warszawie (1983-84), Słowackiego w Krakowie (1984-89). Od 1989 r. jest aktorem Starego Teatru w Krakowie.

Marta Gardolińska szybko staje się na jedną z najbardziej fascynujących młodych dyrygentek. Mianowana niedawno, od sezonu 2021/2022, dyrektor muzyczną francuskiej Opéra national de Lorraine, już wcześniej zwróciła na siebie uwagę
międzynarodowej publiczności jako Young Conductor in Association Bournemouth Symphony Orchestra, z którą współpracowała w sezonach 2018/2019 i 1019/2020. Nawiązała wówczas znakomity kontakt z muzykami i zdobyła zaufanie orkiestry, co zaowocowało wykonaniem dwóch niezwykle udanych cyklów koncertów abonamentowych i wieloma znakomitymi występami wyjazdowymi oraz realizacją szeregu projektów edukacyjnych. W sezonie 2019/2020 Marta Gardolińska odniosła również wielki sukces w Stanach Zjednoczonych, gdzie zadebiutowała z Los Angeles
Philharmonic Orchestra w ramach programu Dudamel Fellow i uczestniczyła u boku Gustavo Dudamela jako drugi dyrygent w nagraniu dla Deutsche Grammophon, IV Symfonii Charlesa Ivesa, które zostało uhonorowane nagrodą Grammy.

W ubiegłym sezonie Marta z sukcesem zadebiutowała z Barcelona Symphony Orchestra, Royal Scottish National Orchestra, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia, Orchestre National de Lorraine i Orchestre de Chambre de Paris w Theatre des Champs-Elysees. Wróciła także do Bournemouth Symphony Orchestra, aby poprowadzić koncerty abonamentowe.

W obecnym sezonie, 2021/2022, mają miejsce dalsze ważne debiuty Marty Gardolińskiej, między innymi z Royal Scottish National Orchestra i Orchestre National du Capitole de Toulouse oraz w Opéra National de Bordeaux, a także
kolejne debiuty z orkiestrami brytyjskimi: London Symphony Orchestra, City of Birmingham Symphony Orkiestra, Royal Northern Sinfonia, Royal Liverpool Philharmonic Orchestra oraz BBC National Orchestra of Wales. Gardolińska powraca również do Los Angeles, by zadebiutować w Hollywood Bowl i poprowadzić Los Angeles Philharmonic w koncercie z udziałem światowej sławy pianistki Hélène Grimaud. Zadyryguje także ponownie Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach.

Marta Gardolińska dała się poznać jako utalentowana dyrygentka operowa: poczynając od brawurowego debiutu w październiku 2020 r., w premierowym wystawieniu w Opera National de Lorraine w Nancy opery Zemlinskiego „Görge Marzyciel” (Der Traumgörge), po bardzo wysoko ocenioną przez krytykę realizację „Carmen” Bizeta, którą zadyrygowała w Opera National du Rhin w Strasburgu, w grudniu 2021. Od samego początku kariery pogłębiała swoje zainteresowania operą. W latach 2013-2015 pełniła funkcję drugiego dyrygenta w Johann–Strauss–Operette Wien, gdzie mogła zapoznać się z wiedeńską tradycją muzyczną w najczystszym wydaniu. Uczestniczyła również jako dyrygent-asystent maestro Tadeusza Kozłowskiego w odkrywaniu na nowo zapomnianych polskich dzieł operowych: „Legenda Bałtyku” Feliksa Nowowiejskiego i „Manru” Ignacego Jana Paderewskiego.

Doświadczenie śpiewacze w szkolnym chórze i fascynacja muzyką symfoniczną skłoniły Gardolińską do podjęcia studiów dyrygenckich w Uniwersytecie Muzycznym im. F. Chopina w Warszawie, które kontynuowała w wiedeńskim Universitätfür Musik und darstellende Kunst. Dyrygentka uczestniczyła w wielu warsztatach i kursach mistrzowskich pod kierunkiem takich artystów jak Bernard Haitink, Peter Eötvös, Bertrand de Billy, György Kurtág i Marin Alsop.

W 2015 r. Marta Gardolińska została mianowana dyrygentem rezydującym Akademischer Orchesterverein Wien, a w sezonie 2017/2018 pełniła funkcję głównego dyrygenta i dyrektora artystycznego TU- Orchester Wien.

Wśród wielu nagród dyrygentka uzyskała Wyróżnienie i Nagrodę Specjalną Orkiestry w Konkursie Dyrygenckim im. Witolda Lutosławskiego w Białymstoku (2016), Trzecią Nagrodę i Nagrodę Specjalną Orkiestry w Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim im. Feliksa Mendelssohna w Salonikach (2016) i była jednym z ośmiu półfinalistów Pierwszego Międzynarodowego Konkursu Dyrygenckiego w Hongkongu w 2018 r. W roku 2016 Marta Gardolińska została uhonorowana tytułem „Wybitny Polak w Austrii” za działalność w dziedzinie popularyzowania polskiej kultury i muzyki za granicą. W sezonie 2017/2019 uzyskała stypendium Taki Alsop Conducting Fellowship, ufundowane przez Marin
Alsop.

Zanim zdecydowała się zostać muzykiem, przez wiele lat trenowała akrobatykę, pływanie i biegi średniodystansowe, ucząc się jednocześnie gry na flecie i fortepianie.

W celu uzyskania najbardziej aktualnego życiorysu, prosimy o kontakt z Askonas Holt.

Rossen Gergow zyskał szerokie uznanie jako dyrygent zarówno na deskach koncertowych, jak i w operze. Jego repertuar obejmuje bardzo zróżnicowane utwory: od kompozycji Mozarta po najbardziej wymagające dzieła współczesne. Do roku 2017 był pierwszym dyrygentem Narodowej Orkiestry Symfonicznej Radia Bułgarskiego, zaś obecnie sprawuje funkcję pierwszego dyrygenta gościnnego Orkiestry Filharmonii w Sofii. W ostatnich latach artysta poprowadził wiele liczących się orkiestr z Europy i Azji.

Urodzony w 1981 roku Rossen Gergow uczył się początkowo gry na fortepianie i klarnecie. Następnie pobierał lekcje dyrygentury u Michaiła Angełowa oraz odbył studia dyrygenckie pod kierunkiem Leopolda Hagera i Seiji Ozawy.

Pianistka zainspirowana głównie różnorodnością muzyki XX i XXI wieku (od kompozycji Gaspard de la nuit Maurice’a Ravela po Sonatę Mikołaja Góreckiego juniora). W swoim repertuarze ma również dzieła wielkich klasyków i romantyków (m.in. Mozarta, Beethovena, Chopina i Brahmsa). Dialogi pomiędzy twórcami różnych epok i stylów stanowią najważniejszy nurt jej poszukiwań, który realizuje także we współpracy z innymi muzykami. Są wśród nich tacy dyrygenci, jak: Reinbert de Leeuw, Jacek Kaspszyk, Antoni Wit, Agnieszka Duczmal, Jerzy Maksymiuk, David Lloyd-Jones, Roland Bader, Marek Moś, Stephen Ellery, Volker Schmidt-Gertenbach, Wojciech Michniewski i Marek Pijarowski. Pianistka często bierze udział w prawykonaniach dzieł kompozytorów współczesnych, a niektóre utwory powstały specjalnie dla niej (np. Sonaty fortepianowe Mikołaja Góreckiego juniora i Tomasza Kamieniaka). Uczestniczyła w Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”. Szczególne miejsce w jej repertuarze zajmują utwory jej ojca – Henryka Mikołaja Góreckiego.

Jej debiut w londyńskiej Wigmore Hall w roku 1994 był triumfem. Jeden z krytyków muzycznych, Rick Jones, napisał wtedy na łamach „Evening Standard”: „Górecka ukazała się w Wigmore Hall jako nadzwyczajna pianistka. Talent Góreckiej to coś więcej niż wynik pracy od czwartego roku życia. To otrzymana od Boga zdolność. Jej interpretacja środkowej części arcydzieła Ravela Gaspard de la nuit była jednym z najbardziej wzruszających wykonań, jakie kiedykolwiek słyszałem”. W roku 1998 pianistka rozpoczęła ważną i inspirującą współpracę ze znakomitym skrzypkiem, Krzysztofem Bąkowskim. Ich wspólny album z muzyką Karola Szymanowskiego (CD Accord, 2005) uzyskał tytuł płyty miesiąca portalu internetowego MusicWeb International.

Górecka występowała w najbardziej prestiżowych salach koncertowych świata, takich jak: Wielka Sala Konserwatorium Moskiewskiego, Tokyo Metropolitan Theatre, Festival Hall w Osace, Palau de la Música Catalana w Barcelonie, Bösendorfer Hall w Wiedniu, Berliner Philharmonie, Colston Hall w Bristolu, Filharmonia Narodowa w Warszawie, siedziba Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach czy Studio Koncertowe Polskiego Radia im. W. Lutosławskiego w Warszawie. Jest jurorem krajowych i zagranicznych konkursów pianistycznych, prowadzi też kursy dla młodych pianistów. Jest profesorem Akademii Muzycznej w Katowicach, uczy także w liceum muzycznym.

Etnomuzykolog, pieśniarka o bułgarskich korzeniach, adiunkt w Instytucie Sztuki PAN oraz współzałożycielka i prezes Polskiego Seminarium Etnomuzykologicznego, koordynator Pracowni Muzyki Tradycyjnej w Instytucie Muzyki i Tańca. Jest wielokrotną laureatką konkursu Polskiego Radia „Nowa Tradycja” (2002, Grand Prix przyznane przez Czesława Niemena) oraz „Folkowego Fonogramu Roku”. Trzy albumy muzyczne z jej solowym udziałem otrzymały nominację do „Fryderyka”, zaś autorski projekt muzyczny Etnofonie Kurpiowskie – nominację do prestiżowej nagrody „Koryfeusz Muzyki Polskiej”.

Działalność artystyczną łączy z pracą naukowo-dydaktyczną i badawczą. Obecnie wykłada na Podyplomowym Studium Etnomuzykologicznym w Instytucie Muzykologii UW. Jest autorką artykułów o muzyce tradycyjnej, dwóch śpiewników „warszawskich”: Mój śpiewnik powstańczy i Śpiewnik dawnej Warszawy (wyd. MPW) oraz książki Bułgarzy katolicy. Tradycyjna kultura muzyczna diaspory (wyd. ISPAN). Pod jej redakcją powstał Raport o stanie tradycyjnej kultury muzycznej w Polsce (wyd. IMiT). Współpracuje z Katedrą Akustyki Muzycznej UMFC, Programem 2 Polskiego Radia (RCKL) oraz Muzeum Powstania Warszawskiego, organizując doroczną akcję muzyczną „Warszawiacy śpiewają (nie)zakazane piosenki”.

Jest członkinią Związku Kompozytorów Polskich oraz Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Zasiadała w jury na przeglądach folklorystycznych w Polsce. Prowadziła warsztaty śpiewu tradycyjnego (dla aktorów, nauczycieli szkół muzycznych, pasjonatów muzyki ludowej

Od czasów zwycięstwa 22-letniego wówczas wiolonczelisty w XIV Międzynarodowym Konkursie im. Piotra Czajkowskiego (2011 – I nagroda i złoty medal), Narek Hakhnazaryan koncertuje z najznamienitszymi orkiestrami, a także solo i w składach kameralnych na całym świecie, w tym podczas najbardziej znanych festiwali. Recenzent „The Strad” nazwał jego grę „olśniewająco błyskotliwą”, „San Francisco Chronicle” – „po prostu wspaniałą”, zaś po jego debiucie z orkiestrą Filharmonii w Los Angeles „LA Times” chwaliło jego „niezwykłą kontrolę nad instrumentem”.

Hajhnazaryan jest wychowankiem nieżyjącego już Mścisława Rostropowicza. Studiował pod kierunkiem Lawrence’a Lessera w New England Conservatory of Music (dyplom w 2011 roku), wcześniej zas u Aleksieja Selezniowa w Konserwatorium Moskiewskim oraz u Zareha Sarkisjana w Szkole Muzycznej Sayat-Nova w Erywaniu.

Armeńczyk Narek Hakhnazaryan pochodzi z rodziny muzycznej z Erywania. We wrześniu 2017 roku prezydent Armenii Serż Sarkisjan nadał mu tytuł Zasłużonego Artysty tego kraju. Hakhnazaryan gra na wiolonczeli Josepha Guarneriego z 1707 roku.

I, CULTURE Orchesta to zespół wybitnie uzdolnionych muzyków z Polski oraz Armenii, Azerbejdżanu, Białorusi, Gruzji, Mołdawii i Ukrainy. Orkiestra powstała z inicjatywy Instytutu Adama Mickiewicza jako filarowy projekt Zagranicznego Programu Kulturalnego Polskiej Prezydencji w 2011 roku. I, CULTURE Orchestra umożliwia uczestnikom doskonalenie warsztatu pod okiem wybitnych dyrygentów i muzyków orkiestrowych z najlepszych zespołów świata.

Od początku swojego istnienia I, CULTURE Orchestra zagrała 45 koncertów w 25 miastach, występując w najbardziej prestiżowych salach i na największych festiwalach muzycznych Europy, m.in. w Filharmonii Berlińskiej, czy londyńskiej Royal Festival Hall.

W 2018 roku I, CULTURE Orchestra jako jedyna polska orkiestra wystąpiła w najlepszych salach koncertowych Europy: Concertgebouw w Amsterdamie, BOZAR w Brukseli, Elbphilharmonie w Hamburgu oraz Opera Berlioz (w ramach Festiwalu Radia Francuskiego w Montpellier), spotykając się z entuzjastycznym przyjęciem międzyanrodowej publiczności.

polska śpiewaczka operowa (sopran) i wykładowczyni akademicka.

Absolwentka Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej w Poznaniu (klasa Ewy Wdowickiej, dyplom z wyróżnieniem w 1998). W 2014 na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina uzyskała stopień doktora habilitowanego. Prowadzi zajęcia ze śpiewu solowego na Akademii Muzycznej w Poznaniu.

Solistka Teatru Wielkiego w Poznaniu (od 1996) - debiutowała tam partią Violetty w Traviacie Giuseppe Verdiego. Od 2000 współpracuje m.in. z Teatrem Wielkim – Operą Narodową w Warszawie.

Kompozytor i producent muzyki elektroakustycznej, łączącej dźwięki preparowane elektronicznie z żywym instrumentarium. Współpracuje z artystami wizualnymi i video, choreografami, fotografami oraz reżyserami filmowymi i teatralnymi. Autor muzyki do filmu , teatru, słuchowisk. Członek Polskiego Stowarzyszenia Muzyki Elektroakustycznej. Członek Polskiej Akademii Filmowej.

Biosphere to główny fonograficzny pseudonim Geira Jenssena, norweskiego muzyka, który stworzył całą kolekcję elektronicznej muzyki ambient. Popularność zdobył dzięki swoim kompozycjom w stylu ambient techno, utworom o tematyce arktycznej oraz wykorzystaniu pętli i nietypowych sampli z kręgu science fiction. W 2001 roku jego album Substrata (1997) został uznany przez użytkowników portalu hyperreal.org za najlepszą, klasyczną płytę ambient wszechczasów.

Jenssen uprawia wspinaczkę i turystykę górską. To hobby stanowi inspirację dla jego twórczości artystycznej oraz naturalne źródło sampli. Jego największym osiągnięciem sportowym było zdobycie w roku 2001 szczytu Cho Oyu w Himalajach bez użycia butli z tlenem. W roku 2006, sygnowany jego prawdziwym nazwiskiem, ukazał się album Cho Oyu 8201m – Nagrania Terenowe z Tybetu.

Tomáš Juhás jest finalistą Międzynarodowego Konkursu Wokalnego „Iris Adami Corradetti” 2007, który odbył się w Padwie (Włochy). Brał udział w kursie mistrzowskim prowadzonym przez światowej sławy tenora Siergieja Larina. Miał okazję zaprezentować się na zagranicznych scenach w operze Janačka Z martwego domu (Čerevin) w Opera Bastille w Paryżu oraz w Teatro Real w Madrycie. W Teatrze Narodowym w Pradze śpiewał w Traviacie (Alfredo), a w Teatrze Stanowym w Pradze w operze Rudolfa Karela Ilseino srdce (Domino).

W ramach letniego festiwalu Openair w szwajcarskim Solothurn zaprezentował się publiczności w operach Turandot (Pong) i Pajace (Peppe). Występował w Niderlandach, Szwajcarii i Austrii – w wiedeńskim Radiu ORF oraz w Konzerthaus w IX Symfonii Beethovena.

Współpracował z takimi dyrygentami jak Marc Albrecht, Friedrich Heider, Stefan Lano, Ivan Anguelov, Giorgio Croci, Tamas Vasary, Ondrej Lenard, Jaroslav Kyzlink, Oliver Dohnanyi, Jiři Bělohlavek, Jakub Hrůša, Janos Kovacs, Zoltan Kocsis i in. Jego pierwszą płytą jest nagranie IX Symfonii Beethovena z orkiestrą Filharmonii Słowackiej pod dyrekcją Chihiro Hayashiego (Slovart Records).

W 2008 roku wziął udział w plenerowej produkcji Traviaty w St. Margarethen w Austrii w roli Alfreda Germonta. W 2011 roku wystąpił jako Jenik w Sprzedanej narzeczonej Smetany pod dyrekcją Jiřiego Bělohlavka dla BBC London (koncert i nagranie). W Tokio w 2011 roku wraz z dyrygentem Jakubem Hrůšą wykonał Stabat Mater Dvořaka. W Budapeszcie i w Filharmonii w Miszkolcu zaprezentował z kolei Budavari Te Deum Kodalya pod batutą Zoltana Kocsisa. W Theater an der Wien można go było usłyszeć w operach Traviata Pucciniego i Trubadur Ruzia. W 2015 roku był zatrudniony jako dubler w Metropolitan Opera w Nowym Jorku (Leński w Eugeniuszu Onieginie) oraz w Teatro Municipal w Santi ago de Chile jako Steva w operze Jenůfa.

Obecnie przygotowuje się do ról Gabriele Adorno (Simon Boccanegra) i Rodolfa (Cyganeria) w Pafos na Cyprze. W czeskim Teatrze Narodowym w Pradze wykonuje partię Borisa w Katii Kabanowej Janačka w reżyserii Roberta Wilsona.

Tõnu Kaljuste zyskał uznanie jako jeden z czołowych dyrygentów chóralnych i orkiestrowych na świecie. Jego bogata dyskografia obejmuje albumy wydane pod szyldem takich wytwórni jak ECM Records, Virgin Classics, BIS oraz Caprice Records.

Od roku 2010 Kaljuste jest profesorem Estońskiej Akademii Muzyki i Teatru w Tallinie oraz dziekanem Wydziału Dyrygentury tej uczelni. Jest Założycielem Estońskiego Filharmonicznego Chóru Kameralnego i Orkiestry Kameralnej z Tallina. Był pierwszym dyrygentem Chóru Radia Szwedzkiego i Holenderskiego Chóru Kameralnego (Nederlands Kamerkoor). Od roku 2004 pełnił funkcję dyrektora artystycznego teatru projektowego Nargen Opera, zaś od 2006 – Nargenfestival, prezentującego koncerty i spektakle operowe w miejscowościach na estońskim wybrzeżu.

Jeden z czołowych polskich dyrygentów. Ukończył dyrygenturę, teorię muzyki i kompozycję w warszawskiej Akademii Muzycznej w 1975 roku. W tym samym roku zadebiutował również w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej nową realizacją Don Giovanniego Wolfganga Amadeusa Mozarta. Został gościnnym dyrygentem Deutsche Oper am Rhein w Düsseldorfie w 1976 roku. Rok później otrzymał III nagrodę na prestiżowym Konkursie Dyrygenckim im. Herberta von Karajana w Berlinie, dzięki którym zadebiutował w filharmoniach w Berlinie i Nowym Jorku. W roku 1978 został I dyrygentem, a dwa lata później dyrektorem muzycznym Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia i Telewizji (obecnie NOSPR), z którą koncertował w Europie.

W 1982 roku zamieszkał w Londynie i zadebiutował w Royal Festival Hall z Philharmonia Orchestra. Współpracował z Chamber Orchestra of Europe i Capital Radio’s Wren Orchestra (jako główny dyrygent). Koncertował m.in. z Philharmonia Orchestra, London Symphony Orchestra, London Philharmonic, Royal Philharmonic, Royal Scottish National, BBC Scottish Symphony i BBC National Orchestra of Wales, z którą wystąpił w 1984 na BBC Proms. Prowadził również orkiestry w Stanach Zjednoczonych (Cincinnati Symphony, San Diego Symphony), Kanadzie (Calgary Philharmonic, Winnipeg Symphony), Japonii (Yomiuri Nippon Symphony, Tokyo Philharmonic) oraz Hong Kong Philharmonic i New Zealand Symphony Orchestra.

W 1994 roku powrócił do współpracy z Polską, m.in. z Filharmonią Narodową i Warszawską Operą Kameralną. W 1998 roku objął stanowisko dyrektora artystycznego i muzycznego, a w 2002 naczelnego Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie. Przygotował tam premiery m.in. Don Giovanniego Wolfganga Amadeusa Mozarta, Zamku księcia Sinobrodego i Cudownego mandaryna Beli Bartóka, Króla Rogera Karola Szymanowskiego, Króla Ubu Krzysztofa Pendereckiego, Potępienia Fausta Hectora Berlioza, Salome Richarda Straussa i Wozzecka Albana Berga. Występował z zespołami Teatru na Festiwalu w Pekinie, w Teatrze Bolszoj w Moskwie, w Sadler’s Wells Theatre w Londynie, na Hong Kong Arts Festival i Festival Castell de Peralada w Hiszpanii, a także trzykrotnie odbył tournée po Japonii.

Artysta przygotowywał przedstawienia w takich międzynarodowych teatrach operowych jak m.in. English National Opera, Opera North w Leeds, Deutsche Oper am Rhein w Düsseldorfie, Opéra Comique w Paryżu, Opery w Lyonie, Bordeaux, Zurychu, Sztokholmie, Teatro de la Maestranza w Sewilli, Teatro Colón w Buenos Aires. W latach 2006-2008 współpracował również z zespołem Litewskiej Opery Narodowej, z którą wystąpił na festiwalach w Lubljanie, Rawennie i Tel Awiwie.

W 2011 otrzymał prestiżowy Medal Elgara w uznaniu wybitnych interpretacji utworów kompozytora, dołączając do grona znakomitych artystów: Vladimir Ashkenazy, Andrew Litton czy Leonard Slatkin.

W latach 2006-2013 był dyrektorem artystycznym Orkiestry Symfonicznej Filharmonii im. Witolda Lutosławskiego we Wrocławiu. W latach 2009-2012 dyrektorem muzycznym NOSPR w Katowicach. W latach 2013-2019 był dyrektorem artystycznym Filharmonii Narodowej.

Od 1992 roku jest dyrektorem artystycznym Chóru Radia Łotewskiego. Dzięki jego nieustającym wysiłkom zespół ten zyskał światową sławę i niepowtarzalne brzmienie, często występując na najważniejszych festiwalach muzycznych i współpracując z najwybitniejszymi kompozytorami oraz dyrygentami.

Sigvards Kļava studiował dyrygenturę w Łotewskiej Akademii Muzycznej im. Jāzepsa Vītolsa, a także w Internationale Bachakademie Stuttgart i Konserwatorium Petersburskim. Uczestniczył również w kursach mistrzowskich podczas Oregon Bach Festival. Od 2000 roku jest profesorem na wydziale dyrygentury Łotewskiej Akademii Muzycznej. Sigvards Kļava kilkakrotnie otrzymał łotewską Wielką Nagrodę Muzyczną, został także wyróżniony nagrodą łotewskiej Rady Ministrów oraz Orderem Trzech Gwiazd.

Od 1990 roku kieruje festiwalem Latvian Song Festival. Wykłada dyrygenturę chóralną, był jurorem podczas wielu konkursów muzycznych. Prowadził koncerty w wielu salach, w tym w Royal Albert Hall w Londynie, Elbphilharmonie Hamburg, Concertgebouw w Amsterdamie oraz Filharmonii Berlińskiej. Odwiedza różne kraje jako juror i bierze udział w projektach edukacyjnych. Jako dyrygent gościnny koncertował z Chórem Radia Holenderskiego, Chórem Opery Holenderskiej, Holenderskim Chórem Kameralnym, Cappella Amsterdam, Chórem Kameralnym RIAS z Berlina, Chórem Radiowym MDR z Lipska oraz wieloma innym zespołami.

Anastazja Kobekina cieszy się opinią jednej z najbardziej fascynujących wiolonczelistek młodego pokolenia. Jej szeroki repertuar obejmuje kompozycje od baroku po muzykę współczesną, które artystka wykonuje zarówno na instrumentach współczesnych, jak i historycznych.

Jako solistka Anastazja występowała z tak znakomitymi orkiestrami jak Konzerthausorchester Berlin, Kammerphilharmonie Bremen, Wiener Symphoniker, BBC Philharmonic, Kremerata Baltica, Orkiestra Teatru Maryjskiego, Moscow Virtuosi, moskiewska Orkiestra Symfoniczna im. Piotra Czajkowskiego oraz pod dyrekcją takich dyrygentów jak Krzysztof Penderecki, Walerij Giergijew, Heinrich Schiff, Omer Meir Wellber, Władimir Spiwakow czy Dmitrij Kitajenko.

Spośród najważniejszych wydarzeń sezonu 2020/21 z udziałem wiolonczelistki warto wyróżnić debiuty z Royal Liverpool Philharmonic Orchestra pod batutą Wasilija Petrenki, Orchestre National de Lille, Orkiestrą Symfoniczną Barcelony (OBC), Yomiuri Nippon Symphony Orchestra, Kanagawa Philharmonic Orchestra oraz debiuty recitalowe na Festiwalu Verbier i Festiwalu Gstaad Menuhin.

W czerwcu 2019 roku Anastazja zdobyła brązowy medal na XVI Międzynarodowym Konkursie im. Piotra Czajkowskiego w Sankt Petersburgu. Otrzymała również Prix Thierry Scherz oraz Prix André Hoffmann podczas Swiss Winter Music Festival „Sommets musicaux de Gstaad” w postaci nagrania płyty z towarzyszeniem orkiestry dla szwajcarskiej wytwórni Claves (album został wydany w kwietniu 2019). Ponadto Kobekina znalazła się w grupie artystów wybranych do programu BBC New Generation Artist na lata 2018–2021.

Anastazja bierze udział w wielu festiwalach, wykonując muzykę kameralną u boku takich artystów jak Gidon Kremer, Renaud Capuçon, Yuri Bashmet, Giovanni Sollima, Denis Matsujew, Fazil Say, Władimir Spiwakow czy Andras Schiff.
Jako recitalistka, solistka i kameralistka Anastazja Kobekina występuje w najważniejszych salach koncertowych i festiwalach na całym świecie, m.in. w Royal Concertgebouw Amsterdam, Lincoln Center, Avery Fisher Hall, Konzerthaus Berlin, Tonhalle Zurich, Teatrze Maryjskim, Les Flâneries Musicales de Reims, Kronberg Cello Festival, Festiwal „Spannungen“ Heimbach, Wielkanocny Festiwal Aix-en-Provence, Festspiele Mecklenburg Vorpommern i La Folle Journée Nantes.
Urodzona w Rosji w rodzinie o bogatych tradycjach muzycznych, pierwsze lekcje gry na wiolonczeli otrzymała w wieku czterech lat. Po ukończeniu studiów w Moskwie została zaproszona na studia do Akademii Kronberga w Niemczech. Edukację kontynuowała na Uniwersytecie Sztuki w Berlinie. Obecnie jest studentką Konserwatorium Paryskiego oraz Frankfurter Hochschule (klasa wiolonczeli barokowej).

Anastazja gra na wiolonczeli wykonanej przez Giovanniego Battistę Guadagniniego w 1743 roku.

Bas-baryton. Studiował aktorstwo w Łodzi oraz śpiew solowy w Akademii Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina) w Warszawie i Hochschule für Musik Carl Maria von Weber (Wyższej Szkole Muzycznej) w klasie Christiana EIßnera w Dreźnie. Debiutował jako aktor w filmie Pierścionek z orłem w koronie w reż. Andrzeja Wajdy. Następnie występował w kolejnych produkcjach filmowych, telewizyjnych i teatralnych. Pracował również jako reżyser – przygotował m.in. sztukę Cyd Pierre’a Corneille’a (w roku 1996 w warszawskim Teatrze Adekwatnym). Od roku 2009 artystycznym domem śpiewaka jest Wiener Staatsoper (Wiedeńska Opera Państwowa), gdzie należy do ulubieńców wiedeńskiej publiczności.

Po sensacyjnym sukcesie, jaki odniósł w sezonie 2008/2009 w inscenizacji Pierścienia Nibelunga Richarda Wagnera pod dyrekcją Franza Welsera-Mösta, błyskotliwym wykonaniu partii Jochanaana w Salome Richarda Straussa, Wotana w Pierścieniu Nibelunga (2011) oraz Jacka Rancea w premierze opery La fanciulla del West Giacoma Pucciniego, inaugurującej wiedeński sezon operowy 2013/2014, Konieczny na stałe trafił do światowej czołówki młodego pokolenia bas-barytonów śpiewających muzykę niemiecką. 9 marca 2019 roku odbył się debiut artysty w Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Po przedstawieniu Złota Renu Wagnera Anthony Tommasini z „The New York Times” napisał: „Wybitnym członkiem obsady był Tomasz Konieczny, potężny bas, w przełomowym debiucie w Met jako Alberich”. 3 maja 2017 roku austriacka Rada Ministrów przyznała artyście honorowe obywatelstwo tego kraju. 16 stycznia 2019 roku na wniosek dyrekcji Opery Wiedeńskiej Tomasz Konieczny otrzymał najwyższe odznaczenie zawodowe przyznawane w niemieckojęzycznym środowisku operowym – tytuł „Österreichischer Kammersänger”.

Wśród najnowszych ról Tomasza Koniecznego warto wyróżnić partię Janusza w Halce, wystawionej z wielkim powodzeniem w ramach Roku Moniuszki (2019) m.in. w wiedeńskim Theater an der Wien, tytułową rolę w dziele Cardillac Paula Hindemitha w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie (premiera w czerwcu 2021 roku) oraz udział w spektaklu Wanda – z muzyką Joanny Wnuk-Nazarowej, na podstawie dramatu Norwida, zaprezentowanym przez Operę Krakowską we wrześniu 2021 roku na Zamku Królewskim na Wawelu w Krakowie.

Absolwent Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, gdzie studiował pod kierunkiem Kazimierza Michalika oraz Andrzeja Bauera, uzyskując dyplom z odznaczeniem. Kształcił się także w Conservatoire National Superieur de Musique de Paris w klasie Philippe’a Muller’a. Uczestniczył w kursach mistrzowskich w Besançon, Barcelonie, Głuchołazach (u Romana Jabłońskiego) oraz w Żaganiu (u Kazimierza Michalika i Andrzeja Bauera). W 1988 roku otrzymał I nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Wiolonczelowym w Elblągu i I nagrodę Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w Konkursie na Indywidualność Muzyczną Krakowa, a także stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki. Jest również zwycięzcą III Międzynarodowego Konkursu Wiolonczelowego im. Witolda Lutosławskiego w 2001 roku w Warszawie i laureatem nagrody specjalnej na konkursie Praskiej Wiosny w 2006 roku. Ponadto otrzymał nagrody specjalne na Konkursach Czajkowskiego w Moskwie i ARD w Monachium oraz Programu 2 Polskiego Radia. W latach 2003 i 2004 był stypendystą Rządu Francuskiego. Występował m.in. w Konzerthaus w Berlinie, Rudolfinum w Pradze, Cité de la Musique w Paryżu, Teatro Politeama w Palermo, Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego i Filharmonii Narodowej w Warszawie. Jako solista współpracował z takimi orkiestrami, jak Filharmonia Narodowa, NOSPR, Sinfonia Varsovia, Sinfonietta Cracovia, Orchestra Sinfonica Siciliana, Orchestre Philharmonique de Monte Carlo, Münchener Kammerorchester, Praska Filharmonia, Orkiestra Radiowa w Warszawie i Budapeszcie, pod dyrekcją Krzysztofa Pendereckiego, Jana Krenza, Antoniego Wita, Gabriela Chmury, Massimiliano Caldi. Jest zapraszany na znane festiwale m.in. „Warszawską Jesień”, „Mecklemburg Vorpommen”, „Young Euro Classic” w Berlinie. Nagrywał dla Polskiego Radia. Od kilku lat jest regularnie zapraszany do udziału w projektach koncertowych Krzysztofa Pendereckiego. Brał udział w pierwszym nagraniu płytowym Concerto grosso pod dyrekcją kompozytora. Od 2008 roku był asystentem prof. Andrzeja Bauera w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy a od 2015 adiunktem

Powszechnie uważany za jednego z najwybitniejszych klarnecistów świata. David Krakauer zyskał uznanie na międzynarodowej scenie muzycznej zarówno jako innowator współczesnego nurtu muzyki klezmerskiej, jak i znaczący głos w muzyce klasycznej. W 2015 roku był nominowany do nagrody Grammy w kategorii muzyki kameralnej i małych zespołów jako solista występującej bez dyrygenta orkiestry A Far Cry, także do nagrody Juno za płytę Akoka, nagraną z wiolonczelistą Mattem Haimovitzem.

Na przestrzeni ostatniej dekady Krakauer dał się poznać w repertuarze symfonicznym jako fascynujący solista dysponujący unikatowym brzmieniem i potężną osobowością sceniczną. Artysta koncertuje z najlepszymi orkiestrami świata, takimi jak Amsterdam Sinfonietta, Detroit Dymphony, Weimar Staatskapelle, Seattle Symphony.

Inspirowany niezwykle bezkompromisowym podejściem do sztuki, łotewski skrzypek Gidon Kremer zyskał uznanie na całym świecie jako jeden z najbardziej oryginalnych i fascynujących artystów swojego pokolenia.

Repertuar tego instrumentalisty obejmuje zarówno popularne klasyczne partytury, jak i dzieła czołowych kompozytorów XX i XXI wieku. Gidon Kremer popularyzuje dorobek twórców rosyjskich i wschodnioeuropejskich, wykonując wiele znaczących, nowych dzieł, w tym kilka specjalnie mu dedykowanych. Nazwisko Kremera jednocześnie często przywoływane jest w kontekście twórczości takich kompozytorów jak Arvo Pärt, Gija Kanczeli, Sofia Gubajdulina, Wałentin Sylwestrow.

Założona w 1997 roku przez Gidona Kremera orkiestra kameralna Kremerata Baltica promuje wyróżniających się młodych muzyków z krajów bałtyckich. Zespół wyjeżdża w liczne trasy koncertowe. Nagrał też prawie trzydzieści albumów pod szyldem takich wytwórni jak Nonesuch, Deutsche Grammophon oraz ECM.

Robert Kružik reprezentuje najmłodsze pokolenie czeskich dyrygentów. Od stycznia 2016 roku jest stałym dyrygentem Opery im. Leoša Janačka przy Teatrze Narodowym w Brnie, a w latach 2016–2019 pełnił tę funkcję w Narodowym Teatrze Morawsko Śląskim w Ostrawie. Począwszy od sezonu artystycznego 2018/2019 jest regularnie zapraszany jako dyrygent gościnny przez Filharmonię w Brnie. W kwietniu 2020 roku przyjął ofertę Filharmonii im. Bohuslava Martinů, a od sezonu 2021/2022 jest jej głównym dyrygentem. Laureat Nagrody im. Jiřiego Bělohlavka.

Kružik jest nie tylko dyrygentem operowym – współpracuje z kilkoma orkiestrami, takimi jak: Filharmonia Czeska, Filharmonia Słowacka, MDR-Sinfonieorchester, Filharmonia w Brnie, PKF – Filharmonia Praska, Praska Orkiestra Symfoniczna, Praska Radiowa Orkiestra Symfoniczna, Filharmonia im. Leoša Janačka w Ostrawie, Państwowa Filharmonia w Koszycach (Słowacja) itp. Jako dyrygent wystąpił na festiwalu Smetanova Litomyšl, na Festiwalu Muzycznym św. Wacława w Ostrawie oraz w największych czeskich salach koncertowych. W maju 2020 roku zadebiutował na Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym Praska Wiosna, dyrygując Praską Radiową Orkiestrą Symfoniczną.

Artysta urodził się w Brnie i rozpoczął edukację muzyczną od gry na wiolonczeli, a następnie ukończył miejscowe Konserwatorium, gdzie oprócz gry na wiolonczeli (jako uczeń Miroslava Zichy) zgłębiał tajniki dyrygentury (w klasie Stanislava Kummera). Studiował w Akademii Sztuk Scenicznych w Pradze, gdzie uczył się dyrygentury od takich mistrzów jak Leoš Svarovsky, Charles Olivieri-Munroe i Lubomir Matl. Studiował również grę na wiolonczeli w klasie Miroslava Petraša. W roku akademickim 2012/2013 wziął udział w wymianie studenckiej, dzięki czemu mógł studiować w Zurcher Hochschule der Kunste w Szwajcarii, gdzie skupiał się na obu przedmiotach. Odniósł sukcesy na kilku konkursach wiolonczelowych, m.in. Międzynarodowym Konkursie Muzycznym w ramach Praskiej Wiosny, Konkursie Fundacji im. Bohuslava Martinů czy Międzynarodowym Konkursie im. Leoša Janačka. Poszerzał swoje doświadczenie i umiejętności, uczestnicząc w kursach mistrzowskich w zakresie gry na wiolonczeli (Jiři Barta, Michaela Fukačova i Raphael Wallfisch) oraz dyrygentury (Norbert Baxa, Johannes Schlaefli i David Zinman).

Robert Kurdybacha jest wszechstronnym artystą i pedagogiem związanym z Akademią Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Jako kompozytor i dyrygent współpracował m.in. z Krzysztofem Pełechem, Łukaszem Kuropaczewskim, Tomaszem Strahlem, Janem Staniendą, Kristin Naigus, Hansem de Jongiem, Johanem van der Lindenem oraz Orkiestrą Kameralną Polskiego Radia Amadeus, Ningbo Symphony Orchestra, Philharmonia Orchestra, Kwartetem Wilanow i Atom String Quartet. Zdobywał nagrody na wielu konkursach w kraju i za granicą, był stypendystą Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Stowarzyszenia Autorow ZAiKS.



Jest dyrektorem artystycznym Sound Factory Orchestra oraz współorganizatorem takich inicjatyw jak cykl „International Sound Factory” czy Festiwal „Sine scienti a ars nihil est”. Współpracuje rownież z Game Music Festival i uczestniczy w tworzeniu sfery artystycznej Festiwalu.



Od 2018 roku jest członkiem Rady Dolnośląskiego Akademickiego Inkubatora Przedsiębiorczości Wrocławskiego Parku Technologicznego, a od 2019 roku wykładowcą w zakresie innowacyjnych metod zarządzania na Podyplomowych Studiach Zarządzania Instytucjami Kultury Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu.

Aleksandra Kurzak już w wieku 7 lat rozpoczęła naukę gry na skrzypcach i fortepianie. Ukończyła z wyróżnieniem Wydział Wokalny Akademii Muzycznej we Wrocławiu oraz Hochschule für Musik und Theater w Hamburgu. Jeszcze podczas studiów zadebiutowała jako Zuzanna w Weselu Figara na scenie Opery we Wrocławiu, u boku swojej mamy i nauczycielki Jolanty Żmurko jako Hrabiny.

Jest laureatką konkursów w Warszawie, Helsinkach,Barcelonie i Kantonie. W 2009 roku obroniła tytuł doktora sztuki.

Dwukrotnie otrzymała stypendium Ministra Kultury iSztuki, a także stypendium fundacji Crescendum Est – Polonia Aleksandra Gudzowatego. Otrzymała również nagrodę Prezydenta Wrocławia, Wojewody Dolnośląskiego, oraz Wrocławską Nagrodę Muzyczną.

Od 2001 do 2007 roku była związana ze Staatsoper w Hamburgu, przez pierwsze dwa sezony w Międzynarodowym Studiu Operowym, a później jako solistka tej opery. Występowała tam m.in. w takich rolach, jak: Królowa Nocy (Czarodziejski flet), Blonda (Uprowadzenie z Seraju), Zuzanna (WeseleFigara), Servilia (Łaskawość Tytusa), Gilda (Rigoletto), Nanetta (Falstaff), Ninetta (Miłość do trzech pomarańczy), Musetta Cyganeria),Laura (Der lächerliche Prinz Jodelet), Maria (Zar und Zimmermann), Adela (Zemsta nietoperza), Anusia (Wolny strzelec), Maid (Powder her face), Marcelina (Fidelio),Kleopatra (Juliusz Cezar w Egipcie),Małgosia (Jaś i Małgosia), Donna Fiorilla (Turek w Italii), Maria (Córka pułku).

W wieku 27 lat zadebiutowała w dwóch najbardziej prestiżowych operach świata. W Metropolitan Opera w Nowym Yorku rolą Olimpii w Opowieściach Hoffmanna, zdobywając wielkie uznanie wśród nowojorskich krytykow muzycznych, którzy jednogłośnie wypowiadali się na łamach prasy o sensacyjnym debiucie polskiej śpiewaczki,oraz w Royal Opera House Covent Garden w Londynie, w roli Aspasii w operze Mitridate, Re di Ponto W. A. Mozarta. Aleksandra Kurzak powróciła do MET występując w roli Blondy w Uprowadzeniu z Seraju, Gildy w Rigoletto, Małgosi w Jasiu i Małgosi oraz jako Adina w Napoju miłosnym. Od czasu londyńskiego debiutu artystka regularnie powraca do Opery Królewskiej, która stała się niemal jej macierzystym teatrem. Wystąpiła tam także jako Norina w Don Pasquale, Adina w Napoju miłosnym, Zuzanna, a także jako tytułowa Matylda w Matilde di Shabran G. Rossiniego, odnosząc prawdziwy triumf na tej scenie, oraz ostatnio jako Donna Fiorilla w Turku w Italii , Rozyna w Cyruliku sewilskim, Gilda i tytułowa Łucja z Lammermooru.

W 2010 Aleksandra Kurzak zadebiutowała w słynnym Teatro alla Scala jako Gilda i powróciła ponownie jako Zuzanna oraz Adela w operze Rossniego Hrabia Ory.

Aleksandra Kurzak wystąpiła również w Deutsche Staatsoper Unter den Linden w Berlinie jako Królowa Nocy, w Teatro Regio w Parmie oraz w Théâtre du Capitole w Tuluzie jako Gilda, na Festiwalu w Salzburgu jako Donna Anna, Anusia (Wolny strzelec) oraz w koncercie z orkiestrą Mozarteum (arie koncertowe W.A.Mozarta), na Festiwalu mozartowskim w A Coruña, oraz w Welsh National Opera w Cardiff (Aspasia), w Teatro Massimo w Palermo jako Norina, w Teatro Massimo di Bellini w Katanii (koncert z ariami V. Belliniego), w Bayerische Staatsoper w Monachium jako Kleopatra, Adela, Rozyna, Fiorilla, Adina i Rachel, w Wiener Staatsoper jako Rozyna, Adina, Zuzanna, Maria, Violetta i Gilda, w Lyric Opera House w Chicago jako Blonda, w Teatro Regio w Turynie jako Violetta, w Theater an der Wien jako Donna Anna i Amenaide, w Arenie di Verona jako Rozyna, Julia, Gilda oraz w Gali G. Verdiego, w Operze w Los Angeles jako Fiordiligi, w Palau de les Arts w Walencji jako Adina, w Fińskiej Operze Narodowej w Helsinkach i w Operze w San Francisco jako Gilda, w Teatro Real w Madrycie jako Zuzanna i Maria, w Operze Narodowej w Warszawie jako Gilda, Violetta i Łucja, w Teatro La Fenice jako Donna Anna, w Zurychu jako Gilda, Norina i Nedda, w Seattle jako Łucja oraz w Operze paryskiej jako Adina.

Aleksandra Kurzak współpracowała m.in. z takimi dyrygentami, jak: Ivor Bolton, Bruno Campanella, James Conlon, Sir Andrew Davis, Christoph von Dohnanyi, Riccardo Frizza, Rafael Frühbeck de Burgos, René Jacobs, Fabio Luisi, Nicola Luisotti, Sir Charles Mackerras, Ingo Metzmacher, Daniel Oren, Antonio Pappano, Carlo Rizzi, Ralf Weikert, Simone Young.

Aleksandra Kurzak jako pierwsza Polka w historii wokalistyki podpisała ekskluzywny kontrakt fonograficzny z firmą DECCA.

W sezonie 2016/2017 Kurzak wystąpi jeszcze jako Mimi w Staatsoper w Berlinie, Micaela w Operze w Paryżu, Adina w Deutsche Oper w Berlinie, a także jako Adina i Liu w ROH w Londynie.

Szymon Krzeszowiec – skrzypce I
Arkadiusz Kubica – skrzypce II
Łukasz Syrnicki – altówka
Piotr Janosik – wiolonczela

Kwartet Śląski to jeden z czołowych polskich zespołów kameralnych. Istnieje nieprzerwanie od 1978 roku. W pierwszych latach istnienia doskonalił swoje umiejętności pod kierunkiem muzyków z najsłynniejszych kwartetów smyczkowych, takich jak: LaSalle, Amadeus, Juilliard, im. Bedřicha Smetany czy Albana Berga. Dziś zespół cieszy się międzynarodową sławą, koncertując na estradach większości krajów europejskich oraz w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Meksyku, Japonii, Chinach i Korei Południowej. Występował w najbardziej renomowanych salach, jak: Concertgebouw w Amsterdamie, Konzerthaus w Wiedniu, deSingel w Antwerpii, Schauspielhaus w Berlinie, Tivoli w Kopenhadze, Salle Pleyel w Paryżu, Carnegie Hall w Nowym Jorku, Jordan Hall w Bostonie, Hoam Art Hall w Seulu i Palacio de Bellas Artes w Meksyku.

Repertuar Kwartetu Śląskiego to blisko 500 utworów kameralnych, z czego ponad 300 to literatura XX i XXI wieku. Muzycy dokonali niemal 150 prawykonań kwartetów smyczkowych kompozytorów polskich i zagranicznych, a dużą część tego repertuaru stanowią utwory im dedykowane. Dorobek zespołu można znaleźć na blisko 60 płytach wydanych przez takie wytwórnie, jak: Chandos, ECM, EMI Poland, Olympia, CD Accord, DUX czy Radio Katowice. Były one wielokrotnie nominowane do Nagrody Muzycznej „Fryderyk”, a zespół otrzymał tę statuetkę aż siedem razy. W 2017 roku album Grażyna Bacewicz – Complete String Quartets (Chandos) został wyróżniony prestiżową The Gramophone Classical Music Award.

Od 1993 roku Kwartet Śląski był organizatorem Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Kameralnej „Kwartet Śląski i jego goście”. Odbyło się 25 edycji tego wydarzenia, natomiast obecnie, od siedmiu sezonów, zespół prowadzi swój własny cykl w nowej siedzibie Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia – w roku bieżącym nosi on tytuł „Pokolenie’51 na 70-lecie urodzin”; w sumie obejmuje ponad 50 koncertów, każdy z innym programem. Z liczącej prawie 40 pozycji listy nagród warto wymienić: Złoty Krzyż Zasługi (1999), „Orfeusza” – za najlepsze wykonanie utworu polskiego kompozytora podczas festiwalu „Warszawska Jesień” (2002), Złotą Odznakę Honorową za zasługi dla Województwa Śląskiego (2005) oraz (dwukrotnie: srebrny w roku 2008 oraz złoty w 2019) medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

V4 String Quartet to wyjątkowy zespół zrzeszający muzyków ze wszystkich czterech krajów Grupy Wyszehradzkiej. Kwartet skupia się na współpracy wybitnych artystów i kompozytorów z Węgier, Polski, Słowacji i Czech. W centrum ich zainteresowań znajduje się zarówno muzyka dawnych epok, jak i współczesna, którą wykonują na renomowanych Festiwalach w regionie, ale także w całej Europie. Celem zespołu jest promocja kultury w krajach Grupy Wyszehradzkiej oraz prezentacja muzyków i kompozytorów krajów V4 w innych częściach Europy w jubileuszowym dla Grupy Wyszehradzkiej roku 2021, a także w roku 2022.

Uwzględniając tradycje kulturowe każdego kraju grupy, V4 String Quartet w nowatorski sposób wykorzystuje muzykę do budowania empatycznego społeczeństwa i udostępnia kulturę wysoką masowemu odbiorcy.

Skład:
Miranda Liu (USA/Węgry) – skrzypce I
Daniel Rumler (Słowacja) – skrzypce II
Tomaš Krejbich (Czechy) – altówka
Bartosz Koziak (Polska) – wiolonczela

Félix Lajkó urodził się w mieście Backa Topola w wieloetnicznej i wielokulturowej Wojwodinie, na terenie obecnej Serbii, 17 grudnia 1974 roku (tego samego dnia, co nieco ponad 200 lat wcześniej Ludwig van Beethoven). Jego etnicznie węgierska rodzina kochała muzykę, ale żaden jego krewny nie uprawiał jej wcześniej zawodowo. Lajkó grał początkowo na cytrze. Na drugim roku porzucił uczelnię muzyczną w Subotnicy i udał się do Budapesztu z pożyczonym skrzypcami w ręku. Tam został członkiem Kwartetu Drescha. Od tej pory stale podróżuje między węgierskim Budapesztem a Suboticą w Serbii, będąc reprezentantem kultury węgierskiej i ogniwem spajającym Węgry z jego rodzinną Wojwodiną. Artysta mówi:

Moja muzyka wypływa z typu wrażliwości i zmienności właściwych dla mojego instrumentu. Nie grywam w tzw. nowym stylu. Mam swój własny sposób improwizacji i kompozycji. Nie wartościuję stylów i kierunków. Gram folk, muzykę poważną, rocka, bluesa, jazz i muzykę improwizowaną.

Gunar Letzbor studiował kompozycję, dyrygenturę i grę na skrzypcach w Linzu, Salzburgu i Kolonii. Spotkania z Nikolausem Harnoncourtem i Reinhardem Goebelem sprawiły, że zaczął on żywić głęboką pasję do instrumentów historycznych i ówczesnych praktyk wykonawczych, co z kolei zaowocowało intensywną współpracą z takimi zespołami jak Musica Antiqua Koln, Clemencic Consort, La Folia Salzburg, Armonico Tributo Basel i Wiener Akademie.

Gunar Letzbor założył własny zespół – Ars Antiqua Austria – o zróżnicowanym składzie, którego głównym celem jest odkrywanie bogatego, ale jednocześnie zapomnianego repertuaru barokowego Austrii i jej sąsiadów. Następstwem tego ponownego odkrywania są nie tylko nieoczekiwane znaleziska arcydzieł muzycznych, które w przeciwnym razie nigdy nie ujrzałyby światła dziennego, ale także wykształcenie się stricte środkowoeuropejskiego brzmienia instrumentalnego i jego często głęboko duchowa inspiracja.

Jako solista i członek Ars Antiqua Austria Letzbor dokonał licznych nagrań (w tym kilku premier fonograficznych) z utworami m.in. Mozarta, Bacha, Bibera, Muff ata, Aufschnaitera, Vivianiego, Schmelzera, Weichleina, Vejvanovsky’ego, Vilsmayra i Contiego. Wiele płyt otrzymało ważne nagrody, w tym Cannes Classical Award i Disco dell’Anno magazynu „Amadeus”. Szczegolnym wydarzeniem było premierowe nagranie Sonat na skrzypce solo J.J. Vilsmayra oraz J.P. Westhoff a i J.S. Bacha.

Letzbor występował na wszystkich najważniejszych Festiwalach muzyki barokowej w Europie, w tym na Festival de la Musique Baroque w Ribeauville, Festwochen der Alten Musik w Berlinie, Festival Printemps des Arts w Nantes, Mozartfest w Wurzburgu, Tagen alter Musik w Herne, Folles Journees de Nantes i Tokio, Musee d’Unterlinden Colmar, Flanders Festival, Festival Bach de Lausanne, Bologna Festival, Resonanzen Wien, Klangbogen Wien, Monteverdi Festival w Cremonie, Mavesti vall w Brugii, Vlandern Festival, Salzburg Festival, w Bawarskiej Operze Państwowej w Monachium.

Gunar Letzbor wykładał w Musikhochschule w Lubece (Niemcy) i Wiedniu (Austria); jest powszechnie szanowanym pedagogiem. Prowadzi kursy letnie w całej Europie.

Nagranie Capricci Armonici Vivianiego z udziałem Letzbora zostało nagrodzone Cannes Classical Award.

Interpretacje i technika Jana Lisieckiego świadczą o niebywałej jak na jego wiek dojrzałości. W wieku dwudziestu siedmiu lat Kanadyjczyk daje ponad sto koncertów rocznie na całym świecie. Artysta blisko współpracował z takimi dyrygentami jak Antonio Pappano, Yannick Nezet-Seguin, Daniel Harding, Manfred Honeck i Claudio Abbado (zm. 2014).

W sezonie artystycznym 2021/2022 Lisiecki prezentował publiczności nowy program recitalowy zawierający nokturny i etiudy Chopina, który można było usłyszeć w ponad 30 miastach na całym świecie. Pianista został ostatnio zaproszony do ponownej współpracy przez Boston Symphony Orchestra, Cleveland Orchestra, Philadelphia Orchestra, Filarmonica della Scala, Orchestra dell’ Accademia Nazionale di Santa Cecilia i Orpheus Chamber Orchestra na występy w Carnegie Hall i Elbphilharmonie Hamburg. Lisiecki wykonał niedawno cykl Pieśni Beethovena z barytonem Matthiasem Goernem, m.in. na Festiwalu w Salzburgu, a także wystąpił z New York Philharmonic, Chicago Symphony, Staatskapelle Dresden, Orchestre de Paris, Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks (Orkiestrą Symfoniczną Radia Bawarskiego) oraz London Symphony Orchestra.

W wieku piętnastu lat Lisiecki podpisał kontrakt na wyłączność z Deutsche Grammophon.
Wytwórnia ta rozpoczęła obchody Roku Beethovena (2020), wydając nagrania na żywo wszystkich pięciu koncertów Beethovena z Konzerthaus Berlin z Lisieckim dyrygującym Academy of St Marti n in the Fields zza fortepianu. Jego nagranie cyklu Pieśni Beethovena z Matthiasem Goernem, wydane wkrótce potem, zostało nagrodzone Diapason d’Or. Ósme nagranie Lisieckiego dla tej prestiżowej wytworni – podwójny album zawierający wszystkie nokturny Fryderyka Chopina, które artysta prezentuje również w swoim obecnym programie recitalowym – ukazało się w sierpniu 2021 roku, a w lutym 2022 roku na winylu, od razu zajmując czołowe pozycje na listach najlepiej sprzedających się albumów muzyki klasycznej w Ameryce Północnej i Europie. Jego poprzedni program solowy Night Music, w którym znalazły się utwory Mozarta, Ravela, Schumanna i Paderewskiego, został wydany jako album cyfrowy. Nagrania artysty wyróżniono prestiżowymi nagrodami JUNO i ECHO Klassik.

W wieku osiemnastu lat Lisiecki został najmłodszym zdobywcą nagrody magazynu „Gramophone” w kategorii Młody Artysta Roku, a także otrzymał Nagrodę im. Leonarda Bernsteina. W 2012 roku mianowano go ambasadorem UNICEF w Kanadzie.

Urodzona w Warszawie. Edukację muzyczną rozpoczęła od gry na flecie i fortepianie. W 2014 roku podjęła studia wokalne w Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi. W 2020 roku uzyskała dyplom magisterski na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Jest też absolwentką studiów licencjackich w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego.

Występowała na scenach m.in. Opery Wrocławskiej, Warszawskiej Opery Kameralnej, Teatru Wielkiego w Łodzi, a także w Toyocie i Hachiōji w Japonii. Wykonywała partie w operach Mozarta – Weselu Figara (Barbarina, Susanna), Cosi fan tutt e (Fiordiligi), Handla – Semele (Iris), Nicolaia – Wesołe kumoszki z Windsoru (Frau Fluth). Płyta Chopin University Modern Ensemble – Debiut z jej wykonaniem Folk Songs Luciana Berio otrzymała nominację do nagrody Fryderyk 2021. W roku 2022 została zaangażowana do wykonania partii solowej w utworze Madonna na sopran, chór i orkiestrę Bassema Akiki w Studiu Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie, z udziałem Orkiestry i Choru Polskiego Radia pod dyrekcją kompozytora.

Małe Instrumenty to wrocławska grupa muzyczna, założona w 2007 roku i prowadzona przez Pawła Romańczuka, która swoje poszukiwania koncentruje na nietypowych źródłach dźwięku: małych obiektach, unikalnych instrumentach i własnych konstrukcjach grających. W ramach szeroko rozumianej aktywności muzycznej zespół nagrywa płyty, muzykę do filmu i teatru, występuje na koncertach w Europie, prowadzi warsztaty, wykłady i wystawy poświęcone kulturze instrumentów muzycznych. Poza gromadzeniem rozbudowanej kolekcji instrumentów muzycznych Małe Instrumenty zajmują się konstruowaniem prototypowych instrumentów własnego pomysłu. Grupa organizuje też warsztaty dedykowane słuchaczom poszukującym inspiracji w jej pracach. Zespół występował m.in. z takimi artystami jak Pierre Bastien, Pascal Comelade, Artur Zagajewski, Dana Vynnytska, Mariusz Wilczyński, Phonos Ek Mechanes, kapela Jana Gacy, współpracował z Jerzym Armatą, Maciejem Stuhrem, Moniką Kuczyniecką, a także z Centrum Nauki Kopernik, Teatrem Muzycznym Capitol we Wrocławiu, Polskim Radiem, Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie, Narodowym Instytutem Audiowizualnym, Teatrem Tańca Arka, Galerią Entropia, Dziecięcą Wytwornią Filmową, Stowarzyszeniem A KuKu Sztuka, Ośrodkiem Rozdroża, korzystał również ze wsparcia Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Narodowego Centrum Kultury i Instytutu Adama Mickiewicza.

Grupa koncertuje w Polsce i za granicą. Wystąpiła m.in. na festiwalach: Era Nowe Horyzonty
(Wrocław 2007, 2008, 2009), Unsound Festival (Krakow 2009, 2018), Fertilizer Festival (Londyn
2009), Kody (Lublin 2009, 2010), Festiwal Brunona Schulza (Drohobycz 2010), Audio Art (Kraków 2009, 2010), SKIF Festival (Petersburg 2010), Animator (Poznań 2010), Avant Art (Wrocław 2010), Supersonic (Birmingham 2010), Unidram (Poczdam 2010), Open’er (Gdynia 2011), Festival d’Ile-de-France (Paryż 2011), FATiF (Rabka 2011), Nancy Jazz Pulsati ons (Nancy 2011), Dni Muzyki Nowej (Gdańsk 2012), „Warszawska Jesień” (Warszawa 2012), OFF Festival (Katowice 2015), Nowa Muzyka Żydowska (Warszawa 2015), San Sebasti an-Donosti a (Hiszpania 2016), Industriada (Katowice 2017), Sanatorium Dźwięku (Praga czeska 2018), Unsound Festival (Krakow 2018), Sacrum Profanum (Krakow 2019, 2020), Avant Art (Kyoto 2019), Culturescapes (Bazylea 2019), Era Schaeffera (2020), Dziedziniec Kultury 2021: Lemisja (Warszawa 2021).

Baryton; absolwent Juilliard School, Guildhall School of Music and Drama oraz Akademii Muzycznej w Łodzi. W sezonie 2022/2023 debiutuje jako Gerard w operze Andrea Chenier Umberta Giordano (w St. Gallen w Szwajcarii), jako Sprecher w Czarodziejskim flecie Mozarta (w Zurychu) oraz w roli Wodnika w Rusałce Dvořaka (w Hanowerze). Wystąpi również jako Scarpia w Tosce Pucciniego w operze w Tulonie.

W sezonie 2021/2022 debiutował rolą Jagona w Otellu Verdiego w Hanowerze oraz jako Scarpii na scenie w Nancy.

Występował jako Don Giovanni (Santiago de Chile, Wrocław), Mefistofeles w Fauście (Santiago de Chile, Wrocław), Escamillo (Hanower, Dusseldorf), Figaro (Florencja, Warszawa), Don Magnifi co (Florencja), Don Basilio (Hanower), Dulcamara (Hanower). Śpiewał również basowe solo w oratorium Mesjasz Handla (Carnegie Hall, Lizbona) oraz basowe solo w Requiem Mozarta (Frankfurt). Jego przyszłe role to m.in. tytułowa postać w operze Wilhelm Tell Rossiniego, Holender w Latającym Holendrze Wagnera oraz Jokanaan w Salome Straussa.

Monodia polska to zespół śpiewaczy, praktykujący dawne polskie pieśni religijne i świeckie w wariantach melodycznych zebranych przez Adama Struga w Łomżyńskiem i na Kurpiach Zielonych.

Zespół posługuje się skalami muzycznymi wcześniejszymi niż powszechnie dziś używana skala dur-moll, zachowując dawny strój, emisję i maniery wykonawcze.

Ustna tradycja kontynuowana przez 'monodię' to: pieśni rycerstwa, barokowe piety, śpiewane moralitety XVIII wieku, romantyczne pieśni dewocyjne, oraz utwory nieskodyfikowane będące wyrazem pobożności ludowej.

Wiersze czerpiemy ze Śpiewnika Pelplinskiego (1871), liczącego 1102 pieśni na cały rok liturgiczny. Średniowieczne anonimy, sąsiadują tu z wierszami Kochanowskiego, Wujka, Bolesławiusza, Trembeckiego, Zabczyca, Naborowskiego, Krasickiego i Karpińskiego.

Świecką część repertuaru monodii polskiej stanowią pieśni Kurpiowszczyzny Zielonej i historyczne.

Leticia Moreno zyskała uznanie jako skrzypaczka wszechstronna, autentycznie fascynująca, która „urzeka zarówno słuchaczy, jak i krytyków swoją naturalną charyzmą i wirtuozerią, a także głębią interpretacji” (portal issanat.com.tr)

Artystka chętnie występuje z orkiestrą, solo, ale i w repertuarze kameralnym. Moreno studiowała pod kierunkiem Zachara Brona w madryckiej Escuela Superior de Musica Reina Sofia, a także w kolońskiej Hochschule fur Musik und Tanz.

dyrygent, dyrektor artystyczny orkiestry kameralnej AUKSO od czasu jej powstania. Dyrektor artystyczny festiwalu "Letnia Filharmonia AUKSO" w Wigrach. Polski skrzypek i kameralista.

Kształcił się w Bytomiu i Katowicach. Jego pedagogami byli Kazimierz Dębicki i Andrzej Grabiec. Założyciel i wieloletni primarius Kwartetu Śląskiego – zespołu, który w krótkim czasie stał się jednym z najwybitniejszych kwartetów smyczkowych w Europie. Z kwartetem występował na najbardziej prestiżowych festiwalach i najznakomitszych estradach świata, między innymi w Konzerthaus w Wiedniu, Concertgebouw i Ijsbreker w Amsterdamie, Vredenburg w Utrechcie, Schauspielhaus w Berlinie, Tivoli w Kopenhadze, Tonhalle w Dusseldorfie, De Singel w Antwerpii, Merkin Hall w Nowym Jorku i Jordan Hall w Bostonie. Z Kwartetem Śląskim artysta dokonał około 30 prawykonań utworów polskich i obcych, z czego część jest dedykowana zespołowi. Artysta ma w swoim dorobku wiele nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia i Telewizji, a także dla firm fonograficznych (CD Accord, Olympia, Patridge, Thesis, Wergo). Płyty, w nagraniu których uczestniczy Marek Moś, zdobywają liczne wyróżnienia i nagrody. Monograficzna płyta z utworami H. M. Góreckiego zdobyła Nagrodę Polskiego Przemysłu Fonograficznego „Fryderyk’ 95”. Kolejny tytuł „Fryderyka” oraz wyróżnienie „Płyta Roku” magazynu „Studio” za rok 1997 zdobyła ostatnia płyta zespołu z nagraniami kwartetów K. Szymanowskiego i W. Lutosławskiego.

Marek Moś jest również laureatem wielu nagród między innymi: Konkursu Muzyki Współczesnej w Krakowie (1979), MiędzynarodowejTrybuny UNESCO w Paryżu (1984, 1988), Związku Kompozytorów Polskich (1994, 2005) Nagroda Ministra Kultury „Gloria Artist” /srebrna/ (2005), Nagroda Marszałka Województwa Śląskiego (2005), Honorowy Obywatel Miasta Tychy (2009)

Anne-Sophie Mutter to prawdziwy muzyczny fenomen: znana w świecie muzyki klasycznej nie tylko jako solistka, ale również jako mentorka i wizjonerka, od ponad czterdziestu lat stale gości we wszystkich najważniejszych salach koncertowych świata. Zdobywczyni czterech nagród Grammy, artystka równie chętnie wykonuje powszechnie znany, tradycyjny repertuar, co współuczestniczy w kształtowaniu przyszłości muzyki, mając na swoim koncie dwadzieścia pięć premierowych wykonań różnych utworów. Wśród kompozytorów, którzy dedykowali jej swoje dzieła znaleźli się m.in. Sebastian Currier, Henri Dutilleux, Sofia Gubaidulina, Witold Lutosławski, Norbert Moret, Krzysztof Penderecki, Sir André Previn, Wolfgang Rihm i John Williams. Ponadto skrzypaczka angażuje się w liczne projekty dobroczynne i z wielkim poświęceniem wspiera przyszłe elity muzyczne: jesienią 1997 roku założyła Stowarzyszenie Przyjaciół Fundacji Anne-Sophie Mutter e.V., a w 2008 roku Fundację Anne-Sophie Mutter.

Kalendarz koncertowy artystki na rok 2018 obejmuje występy m.in. w Azji, Australii, Europie i Ameryce Północnej i już po raz kolejny stanowi odzwierciedlenie jej wszechstronnego talentu i niedoścignionej pozycji w świecie muzyki klasycznej: w marcu Anne-Sophie Mutter wykonuje światową premierę The Fifth Season na skrzypce i fortepian André Previna w Carnegie Hall, a w listopadzie znów wprowadzi słuchaczy na terra incognita, prezentując po raz pierwszy utwór na dwoje skrzypiec południowokoreańskiej kompozytorki Unsuk Chin. Jest to również rok, w którym centralne miejsce w repertuarze artystki zajmują dzieła skrzypcowe Krzysztofa Pendereckiego dla uczczenia 85. urodzin kompozytora i podkreślenia wielu lat wspólnej przyjaźni. Składając hołd Pendereckiemu, artystka wykona dzieła skomponowane specjalnie dla niej i które sama po raz pierwszy wykonała, m.in. II Koncert skrzypcowy „Metamorfozy” (premiera w 1995 roku), II Sonatę na skrzypce i fortepian (2000), Duo concertante per violino e contrabbasso (2011) i La Follię na skrzypce solo (2013). Podwójne wydanie płytowe wszystkich dzieł Krzysztofa Pendereckiego dedykowanych Anne-Sophie Mutter, obejmujące także pierwsze światowe nagranie II Sonaty na skrzypce i fortepian, ukaże się latem 2018 roku.

W listopadzie 2017 roku Anne-Sophie Mutter została uhonorowana przez Rumunię Orderem Narodowym Zasługi klasy Wielkiego Oficera i jeszcze w tym samym miesiącu otrzymała francuski Order Sztuki i Literatury klasy komandorskiej. Wśród licznych odznaczeń skrzypaczki znajdują się ponadto: Krzyż Komandorski Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec, francuski Narodowy Order Legii Honorowej, Bawarski Order Zasługi oraz Krzyż Oficerski Odznaki Honorowej za Zasługi dla Republiki Austrii.

Zsolt Nagy studiował dyrygenturę u Istvána Párkaia w Akademii Muzycznej im. Ferenca Liszta w Budapeszcie, a następnie pod kierunkiem Pétera Eötvösa. Te ostatnie studia zaowocowały pracą w charakterze asystenta Eötvösa w Instytucie Muzyki Nowej Staatliche Hochschule für Musik w Karlsruhe, a także wieloma innymi projektami, m.in. wykładami gościnnymi w ramach kursów Międzynarodowego Instytutu Pétera Eötvösa w Stuttgarcie (1995), Kolonii (1997), Edenkoben (1998, 2005, 2009) oraz Budapeszcie (2015).

Karierę dyrygenta orkiestrowego i operowego Zsolt Nagy rozpoczął w roku 1987. Od roku 1992 kieruje rozmaitymi projektami orkiestrowymi, a także prowadzi kursy mistrzowskie dla dyrygentów w europejskich konserwatoriach muzycznych. Od 1999 roku jest pierwszym dyrygentem i doradcą muzycznym zespołu Israel Contemporary Players. W latach 2002–2014 był profesorem dyrygentury w Konserwatorium Paryskim (CNSMDP).

Zsolt Nagy pracował z wieloma czołowymi orkiestrami i zespołami, m.in. orkiestrami RAI w Mediolanie i Turynie, Jerozolimską Orkiestrą Symfoniczną, BBC Symphony Orchestra, BBC Singers, BBC Scottish Symphony Orchestra, Orkiestrą Filharmonii w Buenos Aires, Węgierską Narodową Orkiestrą Symfoniczną, RIAS Berlin, Berliner Sinfonie-Orchester, rzymską Orchestra di Santa Cecilia, Radiową Orkiestrą Filharmoniczną w Hilversum, Orkiestrą Filharmoniczną Geidai oraz New Japan Philharmonic (obie w Tokio), Orkiestrą Symfoniczną Radia Fińskiego, orkiestrami radiowymi w Baden-Baden, Kolonii, Saarbrücken i Stuttgarcie, London Sinfonietta, Ensemble InterContemporain, Ensemble Contrechamps w Genewie, Ensemble Recherche, Klangforum Wien, Musikfabrik NRW i wieloma innymi.
Artysta ma na swoim koncie ponad 800 premier, a także liczne nagrania radiowe i płytowe. Jest laureatem nagrody specjalnej za promocję nowej muzyki izraelskiej, Nagrody im. Victora Tevaha przyznanej przez Chilijską Orkiestrę Symfoniczną, a także nagrody RadioHead 2017.

Absolwent Uniwersytetu Muzycznego w Wiedniu w klasie akompaniamentu wokalistom (specjalność pieśń) Davida Lutza – dyplom z wyróżnieniem. Wcześniej ukończył Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina, gdzie studiował u profesorów Krzysztofa Jabłońskiego, Andrzeja Stefańskiego i Barbary Halskiej. Występował w prestiżowych salach koncertowych, jak: Musikverein i Konzerthaus w Wiedniu, Tokyo Bunka Kaikan, filharmoniach narodowych w Warszawie, Berlinie, Sofii, Lubljanie i Bukareszcie, siedzibie Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Lutosławskiego w Warszawie, Wiener Staatsoper, Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie, Operze Narodowej w Lubljanie i in. Koncertował w Europie, Azji i Stanach Zjednoczonych. Specjalizuje się w wykonawstwie pieśni, jest też cenionym kameralistą – partneruje na scenie takim artystom, jak: Tomasz Konieczny, Olga Pasiecznik, Małgorzata Walewska, Monika Bohinec, Aida Garifullina, Çiğdem Soyarslan, Dorottya Láng, Paul Schweinester, Krzysztof Chorzelski, Gérard Wyss, Maciej Pikulski i wielu innym. Lech Napierała jest profesorem Akademii Muzycznej w Krakowie, gdzie prowadzi klasę kameralistyki i akompaniamentu. Jest też gościnnym wykładowcą Akademii Operowej działającej przy Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie, regularnie prowadząc tam kursy pieśni dla wokalistów i pianistów.

W jego dorobku fonograficznym znajdują się płyty opublikowane przez wydawnictwa Universal, Signum, DUX, Narodowy Instytut Fryderyka Chopina oraz Anaklasis. Najnowsze płyty to: rejestracja Podróży zimowej Franza Schuberta z polskimi tekstami Stanisława Barańczaka, zbiór pieśni i sonetów Romualda Twardowskiego oraz album Between Death & Love – zawierający pieśni Siergieja Rachmaninowa oraz cykl Pieśni i tańce śmierci Modesta Musorgskiego, będący rejestracją recitalu w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Na wszystkich tych trzech płytach Lech Napierała partneruje bas-barytonowi Tomaszowi Koniecznemu.

Jedna z najważniejszych polskich orkiestr symfonicznych, a także wszechstronnie działająca instytucja kultury. Historia zespołu sięga 1935 roku i nierozerwalnie łączy się z osobą Grzegorza Fitelberga, któremu powierzono zadanie stworzenia pierwszej w Polsce samodzielnej radiowej orkiestry symfonicznej. Zespół zadebiutował na antenie 2 października 1935 roku i od tamtej chwili jest stale obecny na falach Polskiego Radia. Po II wojnie światowej orkiestra została reaktywowana w Katowicach, a jej odbudowę w 1945 roku powierzono Witoldowi Rowickiemu. W kolejnych dekadach zespół sukcesywnie wzmacniał swoją międzynarodową renomę, występując w najważniejszych salach koncertowych świata i współpracując z największymi artystami naszych czasów, w tym z Leonardem Bernsteinem, Marthą Argerich, Plácidem Domingiem czy Arturem Rubinsteinem. Prawykonania swoich utworów powierzali orkiestrze m.in. Witold Lutosławski, Wojciech Kilar, Henryk Mikołaj Górecki i Krzysztof Penderecki, a płyty NOSPR wydawane były przez renomowane wytwórnie.

Na przestrzeni lat orkiestrą kierowali znakomici dyrygenci, m.in. Jan Krenz, Kazimierz Kord, Tadeusz Strugała, Jerzy Maksymiuk, Antoni Wit, Gabriel Chmura, Jacek Kaspszyk i Alexander Liebreich. Obecnie bogate tradycje muzyczne zespołu kultywowane są pod kierownictwem artystycznym Lawrence’a Fostera, a funkcję dyrektora naczelnego i programowego sprawuje Ewa Bogusz-Moore. Stałym elementem tożsamości NOSPR na każdym etapie historii pozostawał związek z technologią. Pod koniec lat sześćdziesiątych, za sprawą ówczesnego kierownika artystycznego Bohdana Wodiczki, orkiestra podjęła wieloletnią współpracę z telewizją, a obecnie coraz ważniejszą rolę w budowaniu relacji z publicznością odgrywa Internet. Siedzibą NOSPR jest nowoczesny budynek projektu katowickiej pracowni Konior Studio mieszczący salę koncertową na 1800 miejsc, salę kameralną oraz liczne przestrzenie warsztatowe i edukacyjne. Sala koncertowa, z akustyką projektu Nagata Acoustics, cieszy się opinią jednej z najlepszych pod względem akustycznym sal koncertowych świata. W 2023 roku wzbogacona zostanie o organy piszczałkowe, które będą jednymi z największych w europejskich salach koncertowych. Nieprzeciętne możliwości tego miejsca znajdują szerokie uznanie publiczności, artystów i środowiska muzycznego. Dowodem tego jest przyjęcie NOSPR, jako jedynej polskiej i jednej z dwóch w Europie Środkowo-Wschodniej instytucji, do organizacji ECHO skupiającej 21 najbardziej prestiżowych sal koncertowych w Europie.

Została założona w roku 2012 w Katowicach przez grupę instrumentalistów – entuzjastów i miłośników muzyki dawnej, skupionych wokół koncertmistrzyni Martyny Pastuszki oraz menadżera Artura Malke.

Poświęcając się wykonawstwu historycznemu, członkowie {oh!} Orkiestry nie zapominają o docieraniu możliwie blisko z muzyką do słuchaczy. Praca nad każdym elementem dzieła, podkreślająca znaczenie muzyki w wymiarze retorycznym, owocuje koncertami, których celem jest znakomita komunikacja nie tylko między wykonawcami, ale przede wszystkim pomiędzy muzykami a słuchaczami.

Pianista jazzowy i kompozytor. W 2016 roku ukończył studia w Instytucie Jazzu Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. W latach 2018–2020 był wykładowcą tejże uczelni. Członek RGG – jednej z najważniejszych i najlepiej rozpoznawalnych polskich formacji jazzowych, a także, w latach 2016– 2018, grupy Tomasz Stańko Band. Od 2021 roku gra w zespole Adama Bałdycha. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu „Młoda Polska” oraz Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, uhonorowany Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego; ma na swym koncie dwie nominacje do nagrody „Fryderyk” – w kategoriach „Jazzowy album roku” i „Jazzowy debiut roku”. Występował w Polsce, Niemczech, Islandii, Holandii, Turcji, Rosji, na Węgrzech, w Korei Południowej, Kazachstanie, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii, Czechach. Współpracował m.in. z Tomaszem Stańką, Zbigniewem Namysłowskim, Evanen Parkerem, Samuelem Blaserem, Vernerim Pohjolą i Trevorem Wattsem.

Luka Okros urodził się w 1991 roku w Tbilisi w Gruzji. Debiutował już w wieku 5 lat. Studiował w Moskiewskim Konserwatorium Państwowym im. Piotra Czajkowskiego i w Royal College of Music w Londynie; pod koniec studiów, w 2014 roku, wygrał Międzyuczelniany Konkurs Pianistyczny im. Jacques’a Samuela. Jest zwycięzcą m.in.: Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Hongkongu, Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. José Iturbiego w Walencji, Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego Towarzystwa Chopinowskiego w Hanowerze i Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Filharmonii Marokańskiej. W 2019 roku otrzymał nagrodę publiczności FAZ na Międzynarodowym Niemieckim Konkursie Pianistycznym.

W Stanach Zjednoczonych zadebiutował na scenie Carnegie Hall w wieku 18 lat, a w wieku 25 lat miał już na swoim koncie koncerty w ponad 40 krajach. W ostatnim sezonie koncertowym występował z solowymi recitalami w Oslo, Wiedniu, Brukseli, Helsinkach, Budapeszcie, Rejkiawiku, Tbilisi, Kijowie, Berlinie, Paryżu, Luksemburgu, Amsterdamie, Hongkongu oraz Montevideo, a zwieńczeniem trasy był wyprzedany koncert w londyńskim Southbank Centre w lipcu 2019 roku. Wydawany przez Guardiana tygodnik „Observer” określił jego grę jako „imponujący popis wirtuozerskiej pianistyki”. Hiszpańska gazeta „Levante” nazwała go „artystą dźwięku”. Trasa koncertowa Luki Okrosa w sezonie 2020/2021 obejmuje Finlandię, Francję, Islandię, Gruzję, Niemcy, Hongkong, Węgry, Holandię, Szwajcarię i Wielką Brytanię.

Artysta pracuje też nad stworzeniem albumu z własnymi kompozycjami. Jeden z jego utworów został sfilmowany i miał premierę podczas sesji nagraniowej w amsterdamskiej Concertgebouw, a zapisy nutowe jego kompozycji zostały wydane przez Master Music Publications w Wielkiej Brytanii.

Pierwszy koncert w wykonaniu Filharmonii Warszawskiej odbył się 5 listopada 1901 roku w nowo wybudowanym gmachu. Orkiestrą dyrygował współzałożyciel Filharmonii, jej pierwszy dyrektor muzyczny i dyrygent Emil Młynarski, a jako solista wystąpił Ignacy Jan Paderewski. Już przed I wojną światową i w okresie międzywojennym stała się głównym ośrodkiem życia muzycznego w Polsce oraz jedną z ważniejszych instytucji muzycznych w Europie. W pierwszych latach po II wojnie światowej koncerty orkiestry odbywały się w teatrach i halach sportowych. 21 lutego 1955 roku w miejsce wcześniejszej siedziby zniszczonej nalotami niemieckimi otrzymała nowy gmach i status Filharmonii Narodowej. Pod kierownictwem Witolda Rowickiego odzyskała swój prestiż wiodącego zespołu symfonicznego w Polsce. W latach 1955–1958 funkcję dyrektora artystycznego sprawował Bohdan Wodiczko, by przekazać ją ponownie Rowickiemu. W 1977 roku stanowisko to objął Kazimierz Kord, a od stycznia 2002 do sierpnia 2013 roku dyrektorem naczelnym i artystycznym Filharmonii Narodowej był Antoni Wit. Od 1 września 2013 roku do września 2019 funkcję dyrektora artystycznego pełnił Jacek Kaspszyk. Od sezonu 2019/2020 funkcję tę objął Andrzej Boreyko. Dziś Orkiestra Filharmonii Narodowej cieszy się popularnością i uznaniem na całym świecie. Odbyła niemal 150 tournée na pięciu kontynentach, występowała w najważniejszych salach koncertowych świata. Regularnie towarzyszy finalistom Międzynarodowych Konkursów Pianistycznych im. Fryderyka Chopina w Warszawie oraz bierze udział w Festiwalu „Warszawska Jesień”, a także w prestiżowych zagranicznych festiwalach, m.in. BBC Proms w Londynie, „Praska Wiosna”, „La folle Journée” w Nantes, w Bilbao, Lizbonie, Tokio, Wiedniu, Berlinie, Bergen, Lucernie, Montreux, Moskwie, Brukseli, Florencji, Bordeaux i Atenach. Nagrywa dla Polskiego Radia i Telewizji, polskich i zagranicznych firm płytowych oraz na potrzeby filmu. Dokonania Orkiestry Filharmonii Narodowej bywały wielokrotnie nagradzane prestiżowymi nagrodami fonograficznymi, m.in. Grammy 2013 i 2017 oraz sześć innych nominacji do tej nagrody za nagrania dzieł oratoryjnych Krzysztofa Pendereckiego i Karola Szymanowskiego, Diapazon d’Or, ICMA, Gramophone, Record Geijutsu, Classical Internet Award, Cannes Classical Award, Fryderyki. Od 2016 roku Filharmonia Narodowa cyklicznie transmituje wybrane koncerty przez Internet.

Orkiestra Kameralna z Tallina (Tallinn Chamber Orchestra, TCO) została założona w roku 1993 przez dyrygenta Tõnu Kaljuste. W ciągu ćwierćwiecza swego istnienia stała się jedną z wizytówek muzycznych Estonii – zespołem chętnie zapraszanym do występów na licznych scenach europejskich i światowych. Orkiestra zdobył uznanie dzięki artystycznie przemyślanym i spójnym programom, dobremu wyczuciu stylu i mistrzowskim interpretacjom. Muzycy TCO to wysokiej klasy instrumentaliści, grający na instrumentach smyczkowych, także solo i w mniejszych zespołach kameralnych.

Orkiestrę Klezmerską Teatru Sejneńskiego tworzą młodzi ludzie związani z Fundacją i Ośrodkiem „Pogranicze – sztuk, kultur, narodów” w Sejnach. Obie te instytucje w swojej pracy edukacyjnej i artystycznej odwołują się do wielokulturowego dziedzictwa Europy Środkowo-Wschodniej. Orkiestra powstała w trakcie pracy nad teatralną inscenizacją Dybuka Szymona An-skiego. Premiera spektaklu odbyła się w roku 1996 i od tego czasu trwa fascynująca przygoda sejneńskiej młodzieży z muzyką klezmerską. Dzisiaj to już kolejne pokolenie sejneńskich muzyków. Wielu młodych ludzi miało już okazję wtajemniczać się w Sejnach w sekrety muzyki klezmerskiej; ciągle zgłaszają się nowi, młodsi, zajmując miejsce odchodzących w dorosłe życie kolegów. Zmienia się też instrumentarium zespołu, a tym samym jego brzmienie.

Transylwańska Państwowa Orkiestra Filharmonii w Kluż-Napoka, założona w 1955 roku przez maestro Antonina Ciolana, zajmuje czołową pozycję wśród rumuńskich orkiestr. Liczne trasy koncertowe zaprowadziły zespół do prestiżowych sal koncertowych i na wiele festiwali, np. Musikverein w Wiedniu, Auditorium Parco della Musica w Rzymie, Lucerne Festival, George Enescu Festival w Bukareszcie, La Folle Journee w Tokio, a także festiwale w Turynie, Warszawie, Stambule, Santander, Strasburgu, Bratysławie, Berlinie i Interlaken.

Orkiestra współpracowała z najwybitniejszymi dyrygentami i solistami świata, wśród których znajdują się m.in. Kurt Masur, Witold Lutosławski, Carlo Zecchi, Yannis Xenakis, Krzysztof Penderecki, Sir John Pritchard, Lawrence Foster, John Axelrod, Jorg Widmann, Dennis Russell Davis, Światosław Richter, Radu Lupu, Ruggiero Ricci, Valenti n Gheorghiu, Silvia Marcovici, Jose Carreras, Angela Gheorghiu, Ruxandra Donose, Roberto Alagna, Philippe Entremont, David Grimal, Sayaka Shoji czy Simon Trpčeski.

Dyskografia orkiestry obejmuje ponad sto dwadzieścia płyt, dzięki czemu zespół zajmuje pierwsze miejsce wśród rumuńskich orkiestr pod względem liczby nagrań. Nagrania te prezentują szeroką gamę repertuaru orkiestry, od muzyki barokowej po współczesną, w tym imponujące serie, takie jak komplet symfonii Brahmsa i Brucknera, a także utwory Vivaldiego, Wagnera, Debussy’ego, Ravela i Enescu.

W 2021 roku wytwórnia Pentatone wydała płytę z nagraniem studyjnym opery Dziewczyna ze Złotego Zachodu Pucciniego pod dyrekcją Lawrence’a Fostera. Dwa kolejne nagrania studyjne (jedno z utworami Bartoka i Kodalya, drugie w hołdzie dla Renaty Tebaldi) zostaną wydane przez tę samą wytwornię.

Choć orkiestra skupia się głownie na programach symfonicznych i wokalno-symfonicznych, szczególną uwagą darzy również repertuar operowy. Niezwykłe pod tym względem są wykonania oper Oedipe Georgego Enescu na Lucerne Festival, Simone Boccanegra Verdiego (pod dyrekcją Antonella Allemandiego) i Don Giovanni Mozarta (pod batutą Marca Armiliato) na Santander Festival.

Do najważniejszych aktualnych osiągnięć orkiestry należą wykonania koncertowe dramatow muzycznych Wagnera Złoto Renu i Walkiria prowadzone przez Gabriela Bebeşeleę, głównego dyrygenta orkiestry od 2016 roku, a także wersja koncertowa Dziewczyny ze Złotego Zachodu Pucciniego z Lawrence’em Fosterem, emerytowanym dyrygentem orkiestry od sezonu 2021/2022.

Orkiestra Symfoniczna Lwowskiej Filharmonii Narodowej (OSLFN) istnieje już od ponad dwóch stuleci. Jej historia związana jest z takimi słynnymi nazwiskami jak Józef Elsner, Franz Xaver Wolfgang Mozart, Karol Lipiński. W początkach XX wieku orkiestrą dyrygowali podczas swoich pobytów we Lwowie Gustav Mahler, Richard Strauss, Ruggiero Leoncavallo. Od 1933 roku zespół funkcjonował jako Orkiestra Filharmonii Lwowskiej, zaś w roku 2018 uzyskał status Orkiestry Symfonicznej Lwowskiej Filharmonii Narodowej.

Orkiestra Muzyki Nowej (OMN) powstała w roku 1996 z inicjatywy Aleksandra Lasonia – kompozytora, profesora Akademii Muzycznej w Katowicach. Od ponad dwudziestu lat zespół eksploruje obszar muzyki współczesnej, poszukując dzieł znaczących dla kultury, interesujących dla odbiorcy, nowatorskich, czasem niesłusznie zapomnianych, wartych przygotowania i prezentacji publicznej. Efektem tych działań jest ponad 150 prawykonań na krajowych i zagranicznych festiwalach muzycznych, szereg nagrań koncertowych, radiowych, studyjnych, z których część ukazała się na płytach, otrzymując wysokie oceny i nagrody międzynarodowego środowiska muzycznego.

Od roku 2006 dyrygentem i szefem artystycznym zespołu jest Szymon Bywalec.

Zespół powstał w kwietniu 1984 roku w wyniku powiększenia Polskiej Orkiestry Kameralnej. Impulsem do rozbudowania składu był przyjazd legendarnego skrzypka Yehudi Menuhina, który przybył do Polski na zaproszenie Waldemara Dąbrowskiego, dyrektora naczelnego Centrum Sztuki Studio im. St.I. Witkiewicza w Warszawie oraz Franciszka Wybrańczyka, dyrektora działającej już wcześniej Polskiej Orkiestry Kameralnej. Wspólne koncerty szybko zdobyły uznanie publiczności, a Menuhin objął funkcję pierwszego gościnnego dyrygenta.

Niedługo potem Sinfonia Varsovia rozpoczęła światowe tournée, występując w najbardziej prestiżowych salach koncertowych świata. Szeroki repertuar orkiestry, obejmujący zarówno dzieła Wolfganga Amadeusza Mozarta, Ludwiga van Beethovena, jak i Krzysztofa Pendereckiego, zaowocował współpracą z rzeszą solistów i dyrygentów. Orkiestra zawiązała artystyczne przyjaźnie z najwybitniejszymi dyrygentami, wśród których znaleźli się m.in. Walerij Giergijew, Witold Lutosławski, Lorin Maazel, oraz solistami, do których należą m.in. Piotr Anderszewski, Martha Argerich i Anne-Sophie Mutter.

Do tej pory orkiestra zagrała ponad cztery tysiące koncertów na pięciu kontynentach oraz nagrała ponad 300 płyt.
Od 1997 roku dyrektorem muzycznym, a następnie w latach 2003–2020 dyrektorem artystycznym był Krzysztof Penderecki, najwybitniejszy polski kompozytor. W 2004 roku Franciszek Wybrańczyk przekazał obowiązki dyrektora Sinfonii Varsovii wieloletniemu muzykowi zespołu – Januszowi Marynowskiemu, który tę funkcję sprawuje do dziś.

Spotkanie młodego, lecz cieszącego się już wielkim uznaniem skrzypka i multiinstrumentalisty Stano Palucha z laureatem międzynarodowych nagród, mołdawskim studentem, cymbalistą Marcelem Comendantem w Akademii Sztuk w Bańskiej Bystrzycy okazało się czymś w rodzaju artystycznej miłości od pierwszego wejrzenia. Już po pierwszej próbie z doświadczonym basistą jazzowym Róbertem Raganem muzycy zrozumieli, że jest to początek trwałej współpracy. Rok później, już jako PaCoRa Trio wydali płytę pod tym samym tytułem, która została doceniona przez recenzenta prestiżowego brytyjskiego magazynu BBC Music.

PaCoRa Trio dokonało różnych nagrań dla czeskiego i słowackiego radia, austriackiej rozgłośni ORF, a także na potrzeby filmu. Wzięło też udział w licznych festiwalach muzyki jazzowej i muzyki świata w kraju i za granicą.

Siedzibą zespołu jest Praga. Jego członkowie studiowali pod kierunkiem nieżyjącego już Milana Skampy, legendarnego altowiolisty Kwartetu Smetany. Nazwa kwartetu pochodzi od nazwiska czeskiego kompozytora Pavla Haasa (1899-1944), który po uwięzieniu w Thereienstadt w 1941 roku zmarł w Auschwitz trzy lata później.

Kreacje choreografki i tancerki Virpi Pahkinen są pełne tajemnic i niespodzianek. Potrafi być wojowniczką ducha, ogrodniczką spektralną, szamanką w trakcie przeistoczenia. Taniec jest dla niej formą inkantacji, zaś jej oryginalne projekty choreograficzne przenika atmosfera medytacji. Jej występy, wysoko oceniane przez krytyków, miała już okazję podziwiać w 47 krajach, m.in. w Stanach Zjednoczonych, Meksyku, Australii. Jest autorką układów i projektów tanecznych m.in. dla Polskiego Teatru Tańca – Baletu Poznańskiego, a także Narodowej Opery i Baletu Wietnamu, Fińskiej Opery Narodowej.
Artystka wzięła udział w kilku produkcjach teatralnych Ingmara Bergmana w Królewskim Teatrze Dramatycznym w Sztokholmie.
Pochodząca z Finlandii artystka studiowała grę na fortepianie w Konserwatorium w Helsinkach oraz choreografię w Uniwersyteckim Kolegium Tańca w Sztokholmie (1989-1992).

Akordeonista, kameralista, pedagog, doktor sztuk muzycznych. Jest absolwentem The Royal Danish Academy of Music w Kopenhadze (studia Master of Music pod kierunkiem Geira Draugsvolla), Hochschule fur Musik Detmold (studia Konzertexamen u Grzegorza Stopy) oraz Akademii Muzycznej w Krakowie (studia I i II stopnia w klasie Janusza Patera). Od 2016 roku pracuje w Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina, obecnie na stanowisku adiunkta.

Jest laureatem szeregu nagród i wyróżnień w ogólnopolskich i międzynarodowych konkursach muzycznych. Jako solista i kameralista prowadzi aktywną działalność koncertową w kraju i za granicą (m.in. Austria, Bośnia i Hercegowina, Chiny, Czechy, Dania, Litwa, Niemcy, Słowacja, Ukraina, USA, Włochy). Wielokrotnie występował w roli solisty z towarzyszeniem orkiestr. Prowadzi liczne kursy mistrzowskie i warsztaty akordeonowe.

Ma w dorobku kilka wydawnictw płytowych z przekrojowym repertuarem. Regularnie uczestniczy w prawykonaniach współczesnych kompozycji, a także bierze udział w pracach jury krajowych i międzynarodowych konkursów akordeonowych.

Rozpoczęła edukację muzyczną w wieku 3 lat. Ukończyła szkołę z internatem dla dzieci szczególnie uzdolnionych muzycznie we Lwowie, a następnie studia podyplomowe w warszawskiej Akademii Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina) oraz Kungliga Musikhögskolan w Sztokholmie. Występuje w krajach całej Europy oraz w Stanach Zjednoczonych, Japonii i Argentynie, w najsłynniejszych salach koncertowych, takich jak tokijska Santory Hall, sztokholmskie SR Berwaldhallen i Konserthuset, de Singel w Antwerpii, Auditori Winterthur w Barcelonie, Musikhalle w Hamburgu i Teatro Colon w Buenos Aires, a także podczas prestiżowych festiwali w Polsce (Wielkanocny Festiwal Ludwiga van Beethovena, Festiwal Mozartowski, La Folle Journée i Gdańska Jesień Pianistyczna) i innych krajach (hiszpańska Schubertiada oraz rosyjski Międzynarodowy Festiwal Muzyczny „Pałace Petersburga”).

Artystka współpracowała z Orkiestrą Symfoniczną Szwedzkiego Radia, niemieckim Mozarteum, francuską Orchestre d’Auvergne oraz szwedzką Norrlandsoperan. Natalia Pasiecznik interpretuje bogaty repertuar zarówno na fortepianach współczesnych, jak i stylowo na instrumentach historycznych. Jest laureatką V Konkursu Pianistycznego Krajów Północy w duńskim Nyborgu (1998), Światowego Konkursu Pianistycznego w Cincinnati (USA, 1999), a także nagrody specjalnej Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Umberto Micheliego w Mediolanie (2001). Prowadzi zajęcia w swojej sztokholmskiej alma mater. W roku 2000 otrzymała prestiżową nagrodę Anders Wall Award, zaś w roku 2017 – stypendium miasta Sztokholm za wkład w życie kulturalne tego miasta. Artystka dokonała licznych nagrań radiowych, telewizyjnych, a także płytowych dla takich wytwórni jak Naxos, Opus 111, Pro Musica Camerata i Musicon (recital muzyki Bacha i Messiaena, wyróżniony pięcioma gwiazdkami przez magazyn „Music of the 21th Century”). Jej najnowszy album Consolation – Forgotten Treasures of the Ukrainian Soul (BIS Records) zyskał najwyższe uznanie krytyków i został uznany za wydarzenie roku przez niemiecką gazetę „Mittelbayerische Zeitung”.

Pasiecznik zasiada w jury licznych międzynarodowych konkursów pianistycznych. Regularnie prowadzi kursy mistrzowskie. Jest założycielką Międzynarodowych Kursów Muzyki Kameralnej w Ostrogu, założycielką i dyrektorem muzycznym festiwalu muzycznego Rethinking Europe: Ukraine. Obecnie związana jest z Akademią im. E. Griega na Uniwersytecie w Bergen (Norwegia).

Urodziła się na Ukrainie. Studiowała najpierw w Konserwatorium Kijowskim oraz w warszawskiej Akademii Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina). Podczas nauki w Warszawie, w roku 1992, zadebiutowała w Warszawskiej Operze Kameralnej, zaś w 1996 roku wystąpiła po raz pierwszy w Théâtre des Champs-Élysées w Paryżu jako Pamina w Czarodziejskim flecie Wolfganga Amadeusza Mozarta.

Ma na swym koncie ponad 50 partii operowych, m.in. w dziełach Monteverdiego, Glucka, Händla, Mozarta, Webera, Bizeta, Rossiniego, Verdiego, Pucciniego, Debussy’ego, Czajkowskiego oraz kompozytorów współczesnych, które realizowała na najbardziej prestiżowych scenach świata, a także w nagraniach płytowych i radiowo-telewizyjnych. Listę miejsc, gdzie występowała, tworzą m.in.: Opéra national de Paris – Opéra Bastille, Palais Garnier, Théâtre des ChampsÉlysées, Théâtre Châtelet, Salle Pleyel (Paryż), Concertgebouw (Amsterdam), Komische Oper Berlin, Berliner Konzerthaus, Berliner Philharmonic, Elbphilharmonie Hamburg, Teatro Real, Auditorio Nacional de Música (Madryt), Bayerische Staatsoper, Münchner Philharmonie, Palais des BeauxArts, Théâtre Royal de la Monnaie (Bruksela), Theater an der Wien, Bregenzer Festspiele, Grand Théâtre de Genève, Finnish National Opera, Flemish Opera, Tokyo Suntory Hall oraz Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie. Dzieła oratoryjne i symfoniczne wykonywała w poważanych salach koncertowych we wszystkich niemal krajach Europy, w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Izraelu, Chinach, Japonii i Australii. Śpiewała z najwybitniejszymi orkiestrami, pod batutą takich mistrzów, jak: Ivor Bolton, Andrzej Boreyko, Frans Brüggen, Jean-Claude Casadesus, Marcus Creed, René Jacobs, Dmitri Jurowski, Roy Goodman, Christopher Hogwood, Heinz Holliger, Philippe Herreweghe, Jacek Kaspszyk, Kazimierz Kord, Jerzy Maksymiuk, Jean-Claude Malgoire, Marc Minkowski, Kazushi Ono, Andrew Parrott, Krzysztof Penderecki, Trevor Pinnock, Marcello Viotti, Antoni Wit, Massimo Zanetti. Wykonuje również rozległy repertuar kameralny oraz recitale z siostrą - pianistką Natalią Pasiecznik. W swoim dorobku fonograficznym ma ponad 60 płyt CD i DVD.

Pochodzi z Górnego Śląska. Wychowana w rodzinie muzycznej, odebrała tradycyjne wykształcenie. W roku 2004 ukończyła katowicką Akademię Muzyczną w klasie skrzypiec, a w roku 2017 obroniła doktorat i obecnie jest wykładowcą na swojej macierzystej uczelni.

Jej wczesne zainteresowania historycznymi praktykami wykonawczymi zaowocowały trwającą ponad 15 lat współpracą z polskim zespołem Arte dei Suonatori, jednym z czołowych wykonawców muzyki dawnej. W tym samym czasie jako koncertmistrzyni współpracowała z Le Parlament de Musique (Strasburg) i Capellą Cracoviensis.

W roku 2012 wraz z menadżerem Arturem Malke założyła {oh!} Orkiestrę Historyczna. To o tej formacji i o działalności Martyny Pastuszki krytycy mówią jako o „największym naszym odkryciu ostatnich lat” (A. Rozlach, Polskie Radio)

Artysta pochodzi z Żyliny. Swoją przygodę z coachingiem wokalnym i współpracę ze śpiewakami rozpoczął w 1990 roku podczas nauki w konserwatorium. Brał czynny udział w kursach mistrzowskich akompaniamentu fortepianowego pod okiem Brigitte Fassbaender i Wolframa Riegera w Bernie (Szwajcaria). W latach 2004, 2005 i 2015 zdobył Nagrodę Specjalną dla najlepszego akompaniatora na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Antonina Dvořaka w Karlowych Warach (Czechy), a w latach 2008 i 2021 otrzymał to wyróżnienie na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Mikulaša Schneidera-Trnavsky’ego. Pianista koncertuje m.in. w Belgii, Czechach, Danii, Francji, na Węgrzech, w Niemczech, Polsce, Austrii, Szwajcarii czy we Włoszech. W latach 2000–2004 Robert Pechanec pracował jako akompaniator i dyrektor muzyczny kilku produkcji operowych w ramach Wexford Opera Festival w Irlandii. Występował tam także z wybitnymi solistami (m.in. Ekateriną Gubanovą, Tatianą Monogarovą, Markusem Werbą, Brandonem Jovanovichem). Jako akompaniator cieszy się dużym zaufaniem wokalistów o międzynarodowej renomie zarówno ze Słowacji, jak i z zagranicy.

Regularnie współpracuje z czołową słowacką sopranistką Adrianą Kučerovą, z którą dał wiele koncertów na Słowacji i za granicą (Paryż, Monte Carlo, Bruksela, Salzburg, Malta, Festiwal Toulouse d’ete w Tuluzie itp.). Współpracuje również z tenorem Pavolem Breslikiem, z którym z powodzeniem wystąpił w berlińskiej Operze Państwowej i Teatrze Królewskim La Monnaie w Brukseli w 2007 roku. Rok później wystąpił z obojgiem wokalistów na koncercie w Operze Narodowej w Bordeaux, a także podczas recitalu w operze w Strasburgu.

Artysta pozostaje również w stałej współpracy z wybitnym słowackim basem Štefanem Kocanem, z którym występował m.in. w Wiedniu czy Paryżu. W 2007 roku wzięli oni udział w prestiżowym Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym Praska Wiosna.

W maju 2014 roku wraz z Pavolem Breslikiem wydał płytę z pieśniami Mikulaša Schneidera-Trnavsky’ego; w kwietniu 2017 roku – CD Dvořak Songs; w lutym 2020 roku – CD Janaček: The Diary of One Who Disappeared.

Swoją drogę muzyczną rozpoczął jako solista dyszkant, nagrywając siedem płyt i wykonując solową partię sopranu w wielu oratoriach oraz operach na licznych międzynarodowych Festiwalach, na renomowanych scenach, jak m.in. Terme di Caracalla w Rzymie, Concertgebouw w Amsterdamie czy Filharmonia Berlińska.

Po okresie studiowania stosunków międzynarodowych powrócił do śpiewu jako tenor i kontynuował drogę wokalną na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie Roberta Gierlacha. Już podczas studiów zaśpiewał główne role tenorowe w operze Orlando Paladino Haydna, koncertowych wykonaniach fragmentów Flisa Moniuszki oraz Idomeneuszu, krolu Krety Mozarta. W sezonie 2017/2018 kreował partię Leńskiego w Eugeniuszu Onieginie Czajkowskiego – w Filharmonii Świętokrzyskiej, w Filharmonii Podkarpackiej oraz w Sali Młynarskiego Opery Narodowej w Warszawie. Kreował napisaną dla niego partię Izaaka we współczesnej operze Abraham i Izaak niemieckiego kompozytora Aloisa Spatha; dzieło zostało włączone do spektaklu Natalii Korczakowskiej pt. Wyznawca w Teatrze Studio.

W 2018 roku zaśpiewał Wesele Strawińskiego z orkiestrą Filharmonii Lwowskiej w Centrum Spotkania Kultur w Lublinie. Na estradzie można było go zobaczyć na Gali Sylwestrowej Telewizji POLSAT – wydarzenie obserwowało ponad 130 tysięcy widzów pod sceną przy katowickim Spodku oraz ponad 3 miliony przed telewizorami. W 2018 roku otrzymał nagrodę dla „Najpiękniej śpiewającego tenora” na XX Turnieju Tenorów organizowanym przez Operę na Zamku w Szczecinie. W czerwcu 2018 roku wystąpił na Gali Tenorów w Filharmonii Pomorskiej, a także z recitalem w Sali Lubrańskiego Filharmonii Poznańskiej, odbierając od Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego Medal Młodego Pozytywisty.

W tym samym roku, dla HBO Europe, do ścieżki dźwiękowej serialu Ślepnąc od świateł w reżyserii Krzysztofa Skoniecznego, zarejestrował Arię Cavaradossiego. W 2019 roku zadebiutował głowną partią tenorową

Kazimierza w Hrabinie Moniuszki w reżyserii Krystyny Jandy na deskach Opery Bałtyckiej oraz spełnił swoje wielkie artystyczne marzenie, występując u boku Roberta Alagny oraz Aleksandry Kurzak. Kontynuował współpracę

z Operą Bałtycką, m.in. przy produkcji opery Olga Jorgego Antunesa pod dyrekcją Jose Marii Florencia. W ostatnim sezonie zadebiutował rolą księcia Tamina w Warszawskiej Operze Kameralnej w Warszawie.

W styczniu 2021 roku zdobył I nagrodę – platynową rożę – w „Bitwie Tenorów na Roże”, konkursie TVP Kultura od wielu lat eksponującym operowe głosy (pierwszej edycji z międzynarodowym jury, w skład którego wchodziły wybitne postacie świata opery: Marco Balderi, Simone Kermes i Ryszard Karczykowski). W 2022 roku wykonywał solową partię tenorową w IX Symfonii Beethovena z Filharmonią Zamojską, uczestniczył w wykonaniach Mszy Franciszka Mireckiego w Filharmonii Poznańskiej i Requiem Alfreda Schnittkego w Narodowym Forum Muzyki, wziął udział w gali operowej z okazji 120-lecia urodzin Jana Kiepury w Sosnowcu.

Obecny sezon otworzył koncertem Fundacji Beksiński w katowickim Spodku; przed nim recitale w Utrechcie oraz Kielcach.

Markus Popp (pseud. Oval) pozostaje jednym z najpłodniejszych i najbardziej wpływowych twórców współczesnej muzyki elektronicznej, znanym z niewątpliwego talentu do ewokowania dźwiȩków przyjemnie drażniących, drastycznych czy też kojących. Oval wciąż inspiruje i prowokuje liczne rzesze producentów muzycznych. 
 
Oparte na estetyce glitchu, przyciągające uwagȩ swym charakterystycznym organicznym stylem ścieżki i remiksy Poppa są powszechnie uznawane za przełomowe dla tego gatunku. Są to ponadczasowe, zapadające w pamiȩć, klasyczne projekty, które przyniosły Ovalowi uznanie krytyków oraz wiele nagród w świecie mediów i sztuki dźwiȩku. Nikt w świecie nie tworzy muzyki komputerowej dokładnie tak, jak robi to Markus Popp. 
 
Artysta stale doskonali swój natychmiast rozpoznawalny, indywidualny styl, rozwijany w ramach licznych projektów, w tym długoterminowej współpracy w duecie z  Janem St. Wernerem i z grupą Mouse On Mars (Microstoria), a także z japońską autorką tekstów Eriko Toyodą (SO). Współpracował także m.in. z Björk, Ryūichim Sakamoto, zespołami Apparat, Tortoise, Warren Suicide, Squarepusher, Jimem O’Rourke, Pizzicato 5 oraz Gastr Del Sol. 
 
Poza produkcją albumów oraz nagrywaniem remiksów, Popp tworzy też muzykȩ filmową, instalacje, utwory taneczne i na media interaktywne, a także buduje własne oprogramowanie muzyczne (Ovalprocess – interaktywna platforma do instalacji dźwiȩkowych wyróżniona nagrodą Prix Ars Electronica). Do wizjonerskich gier wideo Rez oraz Rez Infinite Tetsuyi Mizuguchiego dodał ukrytą nadliczbową scenȩ. Komponuje też oryginalną muzykȩ dla potrzeb projektantów mody, tańca współczesnego, filmu artystycznego oraz reklam telewizyjnych. Jest również autorem libretta do opery Jana St. Wernera (Mouse On Mars) Miscontinuum oraz dwugodzinnych audycji dla niemieckiego radia NPR (scenariusz, oryginalna muzyka i narracja). 
 
Markus Popp dzieli siȩ swoją wizją artystyczną z słuchaczami podczas licznych wykładów, warsztatów i prezentacji na całym świecie, obejmujących tak różnorodną problematykȩ, jak obieg pracy w świecie cyfrowej obróbki dźwiȩku, projektowanie interaktywne, gry komputerowe oraz klasyczne marki perfum. 
 
Wybrane nagrody i wyróżnienia: Prix Ars Electronica (2001), BBC – najlepsze w roku 2010, wyróżnienie Prix Ars Electronica (2011), Pitchfork – najlepsze wznowienie (2012), Nagroda QWARTZ za najlepszą muzykȩ eksperymentalną (2012), Nagroda QWARTZ za całokształt twórczości (2015), Fact – najlepszy album postrockowy wszechczasów (2016), Pitchfork – siódma najlepsza płyta ambient wszechczasów (2016). 

Jeden z wiodących zespołów kameralnych świata, założony w 1972, kiedy jego członkowie byli jeszcze studentami Konserwatorium Praskiego. Od tego czasu kwartet zdobywa sławę dzięki zakorzenieniu w wyjątkowej czeskiej tradycji gry kwartetowej oraz wirtuozowskim umiejętnościom jego członków.

Tancerz i choreograf, absolwent Państwowej Szkoły Baletowej i Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie (specjalność: pedagogika baletu).

W latach 1987-1991 był tancerzem Teatru Wielkiego w Warszawie i już wówczas zadebiutował jako choreograf, przygotowując Negocjcacje do muzyki Alessandra Marcella, co przyniosło mu pierwszą nagrodę w 2. Ogólnopolskim Konkursie Choreograficznym w Łodzi.

W roku 1991 wyjechał z Polski i przez wiele lat był związany z jednym z najlepszych zespołów tańca współczesnego – Kibbutz Contemporary Dance Company (Izrael). W latach 1994-2001 razem z KCDC brał udział w najbardziej prestiżowych festiwalach tańca współczesnego, odwiedzając ponad 50 krajów na całym świecie.

Obecnie większość swoich spektakli realizuje za granicą, m.in. w Hiszpanii, Czechach, Chinach oraz Niemczech.

W 2012 roku został odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”, a w 2016 – Doroczną Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Mezzosopran, ukończyła z wyróżnieniem studia w klasie śpiewu Jerzego Artysza w Akademii Muzycznej (obecnie UMFC) w Warszawie, gdzie od 1999 pracuje jako wykładowca. Laureatka licznych krajowych i międzynarodowych konkursów wokalnych, solistka Polskiej Opery Królewskiej w Warszawie, odznaczona Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis” (2010) oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Muzyka Mathewa Rosenbluma łączy elementy klasyki, jazzu, rocka oraz world music w jedna „oszałamiającą powódź dźwiękową, obfitującą w niezwykłe alikwoty” (The Boston Globe). Wśród licznych zespołów, które nagrywały i wykonywały jego muzykę wymienić należy, m.in. Boston Modern Orchestra Project, Tajską Orkiestrę Filharmoniczną, Harry Partch Institute oraz Kwartet FLUX. Komponując w różnych systemach, stroju i temperacji, artysta wychodzi poza tradycyjne granice, tworząc urzekające, świeże krajobrazy dźwiękowe.

Pianista, kameralista, pedagog. Laureat nagrody fonograficznej Fryderyk oraz nagrody Orfeusz, przyznanej „za wybitne kreacje wykonawcze muzyki polskiej”. Nominowany do Paszportów Polityki „za wrażliwość i inteligencję, z którymi podchodzi do zapomnianego na naszych estradach repertuaru”.

Zarejestrował komplet dzieł fortepianowych Juliusza Zarębskiego wydanych w czteropłytowym albumie, a także wszystkie dzieła fortepianowe Władysława Żeleńskiego. Dokonał licznych prawykonań muzyki współczesnej. Współpracuje m.in. z Apollon Musagete Quartet, Royal String Quartet, Piotrem Pławnerem, Agatą Zubel i Kwartetem Śląskim, z którym nagrał Kwintet fortepianowy Mieczysława Wajnberga (Fryderyk 2018), co stało się początkiem jego fascynacji tym kompozytorem. Jest współtwórcą formacji Wajnberg Trio. W centrum jego zainteresowań jest Karol Szymanowski; w 2018 roku objął funkcję wiceprezesa Towarzystwa im. Karola Szymanowskiego w Zakopanem.

Prowadzi intensywne życie koncertowe (występy z Filharmonią Narodową, NOSPR, Sinfonią Varsovia, Sinfonią Iuventus, AUKSO, Sinfoniettą Cracovia; festiwale w kraju i za granicą: „Warszawska Jesień, Beijing Modern Music Festival, Musica Polonica Nova, Budapesztańska Wiosna, Sommets Musicaux de Gstaad, Musique & Neige, Usedomer Musikfestival). Nagrywał dla wytworni DUX, CD Accord, Hanssler, CPO i Naxos, za co zdobył wyróżnienia w kraju i za granicą (Maestro Pianiste, Pizzicato Supersonic, 5 de Diapason, cztery nominacje do Fryderyków). Nagrywał również dla Programu 2 PR, Musiq3,Deutschlandradio czy HR2. Pianista bierze także udział w wielu przedsięwzięciach filmowych i teatralnych. Nagrał z NOSPR fragmenty Koncertu fortepianowego Andrzeja Panufnika do ścieżki dźwiękowej ostatniego filmu Andrzeja Wajdy Powidoki.

Prowadzi klasę fortepianu w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach, której jest absolwentem w klasie fortepianu Józefa Stompla. Studia uzupełniał w Mozarteum w Salzburgu pod kierunkiem Pavla Gililova. Jest również pianistą Sommerakademie Salzburg.

Absolwentka prestiżowej szwajcarskiej Scholi Cantorum Basiliensis ze specjalnością w wykonawstwie historycznym oraz programu Monteverdi Apprenticeship pod kierunkiem sir Johna Eliota Gardinera w Wielkiej Brytanii, a także Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina oraz Uniwersytetu Warszawskiego.

Występuje w spektaklach operowych, koncertach oratoryjno-kantatowych i recitalach, współpracując z takimi dyrygentami jak: John Eliot Gardiner, Andrea Marcon, Andrea De Carlo, Bart Naessens i Rene Jacobs. Występowała w Carnegie Hall i Harris Theater w USA oraz w większości krajów europejskich, m.in w Royal Albert Hall (podczas BBC Proms), Musikverein Vienna, Concertgebouw Amsterdam, na scenach operowych w Antwerpii, Gandawie, Bazylei, Zurychu, Wiedniu oraz fi lharmoniach w Paryżu, Monachium, Essen, Luxemburgu i Budapeszcie. Jej nagrania publikowane były przez Universal, Soli Deo, wocomoMUSIC oraz Denovali (w ramach projektu Nanook of the North).

Royal String Quartet to jeden z czołowych europejskich kwartetów. Ponad dwie dekady wspólnego grania, koncerty na wszystkich kontynentach, siedemnaście płyt docenionych przez międzynarodową krytykę, dwa Fryderyki i sześć nominacji do tej nagrody. Do tego osiemnaście lat „Kwartesencji”, czyli własnego Festiwalu, podczas którego muzycy przypominają wielką klasykę kameralistyki, prawykonują kompozycje specjalnie dla nich pisane i pokazują, że muzyka to nie przebrana we frak sztampa, lecz zaskakująca, często niepokojąca sztuka dźwięków, która znakomicie opisuje współczesny świat. W swych ambitnych przedsięwzięciach nie uznają granic gatunków.Tak właśnie narodziły się albumy Kayah & Royal Quartet oraz Nowa Warszawa ze Stanisławą Celińską i Bartkiem Wąsikiem.

Zespół, założony w 1998 roku w Akademii Muzycznej w Warszawie w klasie Ryszarda Duzia, odbył studia podyplomowe w Kolonii pod kierunkiem Alban Berg Quartett , kształcił się też pod okiem kwartetów Amadeus i Camerata.

Artyści zdobyli nagrody w licznych konkursach, m.in. w Banff , Casale Monferrato, Kuhmo i Krakowie, otrzymali również stypendium fundacji Borlett i-Buitoni oraz nominację do prestiżowej brytyjskiej nagrody Royal Philharmonic Society. W latach 2004–2006 zespół był objęty elitarnym programem BBC New Generation Artist. Trwająca od 2008 roku współpraca z brytyjską wytwornią Hyperion zaowocowała pięcioma płytami,które docenili m.in. krytycy miesięczników „Gramophone”, „BBC Music Magazine”, „Diapason” i „The Strad”. Koncertow kwartetu można regularnie słuchać m.in. w Programie 2 Polskiego Radia i BBC 3, a recitale RSQ transmitowane były przez Mezzo TV i TVP Kultura.

Zespół pięciokrotnie wystąpił na BBC Proms i aż piętnastokrotnie grał w słynnej londyńskiej Wigmore Hall. Regularnie koncertuje w Studiu im. Witolda Lutosławskiego, w siedzibie NOSPR w Katowicach i Filharmonii Narodowej. Grał też m.in. na Festiwalach City of London, Aldeburgh, Schleswig Holstein i Rheingau, Sacrum Profanum, „Wrati slavia Cantans” oraz w australijskim Perth. RSQ gościł w wielu znakomitych salach, m.in. w Cadogan Hall w Londynie, Concertgebouw w Amsterdamie, National Gallery of Art w Waszyngtonie, Palais des Beaux-Arts w Brukseli, Konzerthaus w Wiedniu i Berlinie, Sejong Center w Seulu i Beijing Concert Hall. Wśrod artystów, z którymi zespół współpracował, są m.in. Angela Hewitt , Mark Padmore, Urszula Kryger, Janusz Olejniczak, Martin Frost, Ingolf Wunder, Andrzej Bauer, Wojciech Świtała, kwartety Škampa, Śląski i Kwadrofonik.

Jacek Sienkiewicz to bez wątpienia jeden z pionierów i najważniejszych postaci polskiej sceny elektronicznej ostatnich dwóch dekad. Zaczynając od wczesnych brzmień acid i rave, a w ostatnich latach skłaniając się ku zaawansowanym dźwiękowym eksperymentom, jest autorem kilku albumów i ponad 50 winylowych singli, których zawartość rozpięta jest pomiędzy typowo imprezowymi techno produkcjami, a abstrakcyjnymi ambientowymi impresjami. Zawsze kroczący swoją drogą, rozwija swoje unikalne, charakterystyczne brzmienie poza dominującymi trendami. Od 1999 roku prowadzi swoją wytwórnię Recognition, za pośrednictwem której odkrywa i promuje nietuzinkowych polskich artystów.

Jacek jest również autorem wielu wydawnictw i remiksów wydanych nakładem innych europejskich wytwórni, współpracował także z wieloma uznanymi artystami, jak Ricardo Villalobos, Max Loderbauer czy Atom TM, z którym regularnie nagrywa i koncertuje.

W ostatnich latach Jacek rozwija także projekty interdyscyplinarne, jak improwizowane koncerty, instalacje czy innowacyjne prace wideo, jak również eksperymentalne kompozycje nawiązujące do muzyki współczesnej, w tym reinterpretacje kompozytorów związanych ze słynnym Studiem Eksperymentalnym Polskiego Radia.

Ten wyjątkowy, wielokrotnie nagradzany zespół zawodowych śpiewaków prezentuje słuchaczom bardzo różnorodny repertuar, począwszy od muzyki dawnej, a skończywszy na wyjątkowo wyrafinowanych utworach współczesnych kompozytorów. Zawierający muzykę Arvo Pärta album Adam’s Lament (ECM), nagrany przez chór pod dyrekcją Tõnu Kaljuste, zdobył nagrodę Grammy. Chór Radia Łotewskiego wielokrotnie otrzymywał też Wielką Nagrodę Muzyczną (najcenniejszy krajowy laur przyznawany za dokonania w dziedzinie muzyki) i został wyróżniony nagrodą łotewskiej Rady Ministrów. Zrealizowane przez ten zespół nagranie Całonocnego czuwania Rachmaninowa zostało uznane przez redakcję czasopisma „Gramophone” za najlepszą płytę lutego 2013 roku, a amerykańska sieć radiowa NPR umieściła je na liście 25 najlepszych nagrań roku. Chór Radia Łotewskiego występował w wielu najbardziej prestiżowych salach koncertowych na całym świecie, jak: Concertgebouw i Muziekgebouw (Holandia), Elbphilharmonie (Niemcy), Duke University Chapel (USA), Théâtre des Champs-Elysées i Cité de la musique – Philharmonie de Paris (Francja), Lincoln Center, Kennedy Center oraz Walt Disney Concert Hall (USA), Konzerthaus Berlin (Niemcy), Bibliotece Kongresu (USA), Queen Elizabeth Hall (Wielka Brytania) i Kościele Marii Panny w Dreźnie (Niemcy). W 2019 roku chór wyruszył w trasę koncertową po Japonii i Chinach – w październiku zaprezentował dwa wyjątkowe programy w Szanghaju, a w listopadzie wziął udział w premierze opery chóralnej NeoArctic w Hongkongu. Za sprawą opublikowanego przez wydawnictwo Ondine albumu z muzyką liturgiczną Czajkowskiego Chór Radia Łotewskiego zdobył w 2020 roku nagrodę International Classical Music Award (ICMA) w kategorii „Muzyka chóralna”.

Założona w 1960 roku pod egidą Słowackiej Filharmonii Narodowej w Bratysławie przez wybitnego skrzypka śląskiego pochodzenia Bohdana Warchala (1930–2000), SOK jest od momentu powstania jednym z najpopularniejszych zespołów muzyki poważnej w swoim kraju. Pod kierownictwem Maestro Warchala orkiestra ta zyskała status jednego z najważniejszych ambasadorów słowackiego wykonawstwa muzycznego za granicą. Od roku 2001 jej dyrektorem artystycznym jest Ewald Danel. Poza regularnymi koncertami w siedzibie Filharmonii, uczestnictwem w festiwalach oraz trasach koncertowych, SOK prezentuje wiele innych ciekawych projektów, takich jak m.in. pierwsze na Słowacji wykonanie podczas jednego koncertu kompletu Suit orkiestrowych oraz Koncertów brandenburskich J.S. Bacha, interpretacje wszystkich Concerti Grossi Haendla i Corellego, a także rzadko prezentowanych młodzieńczych symfonii smyczkowych Mendelssohna- Bartholdy’ego oraz (wielokrotnie) Mesjasza Haendla. Zespół przedstawił również słowacką premierę programu Ośmiu Pór Roku z muzyką Vivaldiego i Piazzolli.

Ważnym elementem podtrzymującym niemal dwustuletnią tradycję są wykonania Siedmiu ostatnich słów Chrystusa na krzyżu Haydna w Niedzielę Palmową w Katedrze św. Marcina. Zespół kontynuuje także swój cykl Koncertów bez barier dla osób niepełnosprawnych. W ramach innego cyklu poświęconego muzyce sakralnej, SOK promuje chóry nieprofesjonalne. Ostatnio orkiestra rozszerzyła współpracę o amatorskie orkiestry kameralne z całego kraju. SOK odgrywa ważną rolę w promocji muzyki kompozytorów słowackich; od 2001 roku dała ponad 60 premier. Odkrywa także dla publiczności słowackiej liczne wcześniej niewykonywane w tym kraju dzieła słynnych twórców z innych krajów. W ostatnich latach orkiestra występowała poza Słowacją także w Japonii, Korei Południowej, Francji, Hiszpanii, Niemczech, Szwajcarii oraz Czechach. Podczas koncertu galowego z okazji 60-lecia istnienia SOK w lutym 2021 roku, zespół zagra ten sam program, co w dniu swojego pierwszego koncertu w lutym 1961 r., z udziałem dawnych członków orkiestry.

Czy można połączyć szaloną zabawę z wirtuozerią? Sokół Orchestra jest najlepszym przykładem, że tak! Występują razem od roku 2011, podbijając serca publiczności zarówno w kraju, jak i za granicą. Zrobili to, co nie udało się dotąd żadnemu polskiemu zespołowi grającemu muzykę bałkańską – stanęli na podium legendarnego festiwalu w Guczy (Serbia), zajmując w roku 2014 drugie miejsce w kategorii międzynarodowej.

Nagrywali wspólnie z Renatą Przemyk, Aloszą Awdiejewem czy Maja Sikorowską. Z niezwykłą łatwością łączą powagę z satyrą, tradycję – z nowoczesnością. Energetyczne brzmienie instrumentów dętych blaszanych oraz mocna sekcja rytmiczna to ich znaki rozpoznawcze.

Liderem i założycielem zespołu jest Przemek Sokół – trębacz, aranżer, kompozytor, absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie (studia ukończył z wyróżnieniem w roku 2005). Miłośnik jazzu, muzyki bałkańskiej, latynoskiej i szeroko pojętej muzyki świata.

Ceniona za “szlachetną grę, żywą rytmikę, sprężystość i dyscyplinę interpretacji” (“The Times”), japońska skrzypaczka Akiko Suwanai została w 1990 najmłodszą w historii zwyciężczynią Międzynarodowego Konkursu im. Piotra Czajkowskiego. Od tego czasu rozwija wspaniałą międzynarodową karierę, występując pod batutą słynnych dyrygentów i z czołowymi orkiestrami na całym świecie.

Gra na instrumencie Stradivariusa “Delfin” z roku 1714, jednym z najsłynniejszych, należącym wcześniej do Jaschy Heifetza i wypożyczonym dzięki uprzejmości Nippon Music Foundation.

Pracujący w Oslo kompozytor Helge Sten od wczesnych lat 90. Tworzy niezwykle nastrojową „ziarnistą”, minimalistyczną muzykę, która zwalnia upływ czasu i eksploruje samo wnętrze dźwięku. Projekt Deathprod narodził się w roku 1991 z konstatacji, że do całego złożonego zestawu domowej roboty sprzętu elektronicznego, samplerów, przetwarzania dźwięku i efektów analogowych – ogólnie określanego przez niego mianem Audio Virus – można dodać inny, pozatechniczny, muzyczny wymiar. Sten używa nieomal archaicznych sampletów i odtwarzaczy do zniekształcania i przekształcania dźwięków, aż ich mutacje przestają przypominać oryginał. Virus wyrzuca z siebie pokłady złożonych, nakładających się odpadów dźwiękowych, tworząc coś w rodzaju struktury komórkowej.

Sten jest członkiem – założycielem norweskiej grupy improwizacji Supersilent. Był też producentem płyt takich artystów jak Motorpsycho, Susanna, Jenny Hval i wielu innych. W roku 1998 dokonał wraz z Biosphere elektronicznej transformacji muzyki czołowego, współczesnego kompozytora norweskiego Arne Nordheima. W późniejszych latach komponował także muzykę na legendarne instrumentarium stworzone przez Harry’ego Partcha, dla kolońskiego zespołu Ensemble Musikfabrik.

Perkusista, kompozytor. Wziął udział w nagraniu ponad 70 albumów, wystąpił w ponad 60 krajach, pisał muzyką na zamówienie nadawców publicznych BBC, NRK, a także Norweskiej Opery i Baletu. Jest związany kontraktem nagraniowym z wytwórnią ECM Records. Od 20 lat prowadzi własne zespoły, dla których też komponnuje.

Znany ze swej bezkompromisowej postawy artystycznej, Thomas Strønen, sam organizuje swoje koncerty i od początku kształtuje przebieg swojej kariery.

Śpiewak i instrumentalista, autor piosenek, kompozytor muzyki teatralnej i filmowej, etnomuzykolog, producent i kurator muzyczny, radiowiec, scenarzysta filmów dokumentalnych, laureat Dorocznej Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2019) w dziedzinie muzyki tradycyjnej. Jest pomysłodawcą zespołu śpiewaczego Monodia Polska, praktykującego polskie pieśni przekazywane w tradycji ustnej. Zajmuje się głównie sztuką wokalną, ale nie stroni od form wyłącznie instrumentalnych. Wydał cztery albumy z repertuarem autorskim i trzy z muzyką tradycyjną. Jego piosenki wykonują tekże inni artyści: Stanisław Soyka, Wojciech Waglewski, Marek Dyjak, Warszawska Orkiestra Sentymentalna.
W muzyce tradycyjnej Strug reprezentuje nurt zachowawczy. Jest depozytariuszem i popularyzatorem pieśni polskich przekazywanych od pokoleń wyłącznie w tradycji ustnej. Od 20 lat prowadzi spotkania śpiewacze poświęcone polskim pieśniom tradycyjnym.

Muzykolog i dyrygent (Ukraina), absolwent wydziału historii i teorii muzyki Lwowskiego Konserwatorium (obecnie Lwowska Narodowa Akademia Muzyczna im. Mykoły Łysenki), doktor filozofii.

Jako dyrygent z sukcesem koncertował na wielu festiwalach. Zrealizował szereg monumentalnych dzieł światowej klasyki.

Anna Szostak – dyrygent, pedagog, profesor sztuki w zakresie dyrygentury. Absolwentka Wydziału Artystycznego Uniwersytetu Śląskiego i wykładowca tejże uczelni. Stworzyła i prowadziła kilka zespołów wokalnych, z którymi zdobywała nagrody na festiwalach polskich i zagranicznych. Największe jednak uznanie zyskała jako dyrektor i dyrygent założonego przez siebie w 1990 roku Zespołu Śpiewaków Miasta Katowice „Camerata Silesia”. Zespół ten, złożony z solistów wokalistów, wykonując pod jej kierunkiem zarówno utwory wokalne a cappella, jak i wokalno-instrumentalne, prowadzi aktywną działalność koncertową i nagraniową, honorowaną prestiżowymi nagrodami, zdobywając uznanie krytyki w kraju i za granicą.

“Charyzmatyczna, olśniewająca, pełna energii” (Herald Tribune), Anu Tali jest jedną z najbardziej przykuwających uwagȩ mistrzyń batuty na dzisiejszej światowej scenie muzyki klasycznej. Należy do nowego pokolenia artystów stale wnoszących do tego środowiska świeży powiew inwencji twórczej. 

W latach 2013–2019 była dyrektorem muzycznym Sarasota Orchestra na Florydzie. Głównymi wydarzeniami sezonu 2020/2021 w jej kalendarzu artystycznym są wystȩpy z BBC Scottish Symphony Orchestra, Narodową Orkiestrą Filharmoniczną Rosji (NFOR) w nowej moskiewskiej sali koncertowej w Parku Zariadie, Orquesta Sinfónica de RTVE, Koreańską Orkiestrą Symfoniczną, Orchestre Philharmonique de Strasbourg, a także spektakle Carmen w Teatro de la Maestranza w Sewilli. 

Anu Tali regularnie prowadzi orkiestry na całym świecie, m.in. japońskie orkiestry filharmoniczne – New Japan oraz Tokijską, Orchestre National de France, Chamber Orchestra of Europe, Houston Symphony Orchestra, Mozarteumorchester z Salzburga oraz Orkiestrȩ Radia Szwedzkiego. W Niemczech współpracowała z  Deutsches Symphonieorchester oraz Konzerthausorchester z Berlina, Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks, a także Deutsche Kammerphilharmonie z Bremy. 

Po wielkim sukcesie Carmen pod jej batutą w Operze Państwowej w Magdeburgu została zaproszona do poprowadzenia Freiburger Barockorchester w inscenizacji Telemacha Glucka podczas Festiwalu w Schwetzingen oraz w Teatrze w Bazylei. Ważnym punktem w jej karierze były też wysoko oceniane interpretacje Pieśni o wojnie, jaką widziałem Goebbelsa z wieloma zespołami, m.in. London Sinfonietta w nowojorskim Lincoln Center, londyńskim Southbank Centre, a także w Saint Paul (Minnesota), Seattle oraz Barcelonie. 

Anu Tali jest bohaterką filmów dokumentalnych wyprodukowanych przez takich miȩdzynarodowych nadawców jak ARTE, NHK Japan, fińska YLE oraz Deutsche Welle. 

Artystka studiowała dyrygenturȩ pod kierunkiem Kuno Arenga, Toomasa Kaptena i Romana Matsowa w Estońskiej Akademii Muzycznej, nastȩpnie kolejno u Ilji Musina, Leonida Kortchmara oraz Jormy Panuli w Konserwatorium Państwowym w Petersburgu. 

„Jako kompozytor Ivan Taranenko jest jednym z artystów, którzy świetnie się odnajdują w rożnych sferach muzyki: muzyce poważnej intelektualnie, jazzie, muzyce pop. Jego styl charakteryzuje się niesamowitą otwartością, chęcią dzielenia się tajemnicami” – pisała o kompozytorze Maya Rzhevska.

Ivan Taranenko – kompozytor, pianista, pedagog, osoba publiczna, absolwent Kijowskiego Konserwatorium Państwowego w klasie prof. G. Lyashenki (1991). W 1994 roku został członkiem Narodowego Związku Kompozytorów Ukrainy. Laureat Nagrody im. Mykoły Łysenki (2011), Nagrody im. Lwa Rewuckiego (1999), Grand Prix V Festiwalu Charytatywnego „Regina-Vladimir Horowitz in Memoriam” (Kijow 1998) i wielu innych. Od 1999 roku jest wykładowcą katedry kompozycji Ukraińskiej Narodowej Akademii Muzycznej. Uczestnik Festiwali Kijowski Festiwal Muzyki, Jesienny Maraton Jazzowy, XXI Międzynarodowy Festiwal Muzyczny w Ankarze (Turcja 2004), Międzynarodowy Festiwal Muzyki Elektroakustycznej „Musica Electronica Nova” (Wrocław 2005) i wielu innych. Utwory kompozytora były wykonywane w Polsce, Turcji, na Węgrzech, w Wielkiej Brytanii, Niemczech, Francji, Izraelu, USA, Kanadzie i są stale obecne w Ukrainie. W roli wykonawcy występuje z recitalami, podczas których prezentuje własne kompozycje, ale można go także usłyszeć na koncertach improwizacji fortepianowej. W 1996 roku założył zespół jazzowy fusion Ivan Taranenko MUSCLUB, w którym występuje jako kompozytor i pianista.

Zespół powstał w grudniu 1996 roku w Kaniowie (Ukraina). Jego twórcą jest kompozytor i pianista Ivan Taranenko. Cechą charakterystyczną wszystkich projektów realizowanych przez grupę jest połączenie muzyki ludowej, jazzowej, rokowej oraz klasycznej z wykorzystaniem współczesnych technik kompozytorskich, w tym muzyki elektroakustycznej. Skład zespołu jest mobilny i zależy od realizowanego projektu, co w dużej mierze determinuje różnorodność stylistyczną i barwową prezentowanej muzyki.



Zespoł występował w prestiżowych salach koncertowych Kijowa oraz brał udział w ważnych festiwalach muzycznych, wśród których warto wymienić : Jesienny Maraton Jazzowy (Kijów), Kijów. Maj. Jazz, Farbotony (Kaniów), Kyiv Music Fest oraz Bouquet Kyiv Stage. Inne ważniejsze projekty grupy to: „Muzyka ukraińskiej ziemi”, Fusionbajka „Mistrz snow” do tekstów Valentyny Davydenko, „W snach bożenarodzeniowych nocy”, „@Experience&”.

Od czasu zwycięstwa w Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Henryka Wieniawskiego w 2016 roku (w wieku 20 lat), Veriko Tchumburidze zyskuje uznanie swoimi porywającymi interpretacjami na żywo i nagraniami w repertuarze solowym i kameralnym. – Jest powiewem przyszłości – komentuje Andrzej Wituski, dyrektor konkursu – zbliża nas do krainy własnych wyobrażeń. W 2013 roku wiodący magazyn poświęcony muzyce poważnej Andante przyznał jej tytuł „Najlepszego Młodego Muzyka” w kraju.

Tchumburidze (ur. 1996) pochodzi z rodziny gruzińskiej, z Adany w południowej Turcji. Studia rozpoczęła pod kierunkiem Selahattina Yunkusa i Lili Tchumburidze w Konserwatorium Państwowym na Uniwersytecie w Mersin (Turcja). Po przeprowadzce do Wiednia w 2010 roku kontynuowała naukę u prof. Dory Schwarzberg w tamtejszej Hochschule für Musik jako stypendystka programu „Młodzi muzycy na scenach świata” (YMWS). Od 2015 roku kształci się pod kierunkiem Any Chumachenco w monachijskiej Musikhochschule. Brała udział w kursach mistrzowskich prowadzonych przez Shlomo Mintza, Alberta Markowa i Igora Ozima, a także w szwajcarskich kursach Międzynarodowej Akademii Seiji Ozawy w Genewie oraz Akademii Festiwalu w Verbier.

Artystka występowała z takimi zespołami jak m.in. Stambulska Orkiestra Filharmoniczna Borusan (na otwarcie Międzynarodowego Festiwalu Muzyki w Stambule), Brandenburgisches Staatsorchester we Frankfurcie, Musikkollegium Winterthur, Orkiestrą Teatru Maryjskiego w Petersburgu, Melbourne Symphony, Sinfonia Lahti oraz Sinfonia Varsovia, a także Münchener Kammerorchester oraz Zürcher Kammerorchester, podczas takich festiwali jak Wielkanocny Festiwal Ludwiga van Beethovena, Festiwal i Akademia im. Yehudi Menuhina w Gstaad, Międzynarodowy Festiwal Olympus Musicus w Pradze, Festiwal Muzyki Kameralnej w Rosendal oraz Festiwal Muzyczny Szlezwiku-Holsztyna.

Najważniejszymi wydarzeniami sezonu 2020/2021 w kalendarzu artystki są występy ze Stambulską Orkiestrą Filharmoniczną Borusan, Orkiestrą Symfoniczną Radia Estońskiego pod batutą Olari Eltsa, Orkiestrą Symfoniczną NMF z Wrocławia (dyr. Gilbert Varga), a także recitale i koncerty muzyki kameralnej podczas Festiwalu w Tsinandali (Gruzja), w wiedeńskiej Musikverein oraz Filharmonii Narodowej w Warszawie.

Od 2016 roku Veriko Tchumburidze gra na instrumencie Giambattisty Guadagniniego z 1756 roku użyczonym jej dzięki uprzejmości fundacji Deutsche Stiftung Musikleben.

„Muzyka to muzyka”. Te słowa skierował (wiosną 1928 roku w Paryżu) Alban Berg do George’a Gershwina, a dotyczą one rzekomej różnicy między muzyką „akademicką” i „popularną”. Kompozycje Francesca Tristano z ostatniej dekady stanowią dobrą ilustrację takiego podejścia. Artysta zestawia w nich fortepian z syntezatorem, zaś elementy muzyki Jana Sebastiana Bacha, a także Frescobaldiego, Beria, Buxtehudego, Strawińskiego, Gershwina – z sekwenserami i najnowszym sprzętem do obróbki dźwięku.

Francesco Tristano to artysta wszechstronnie utalentowany: pianista, kompozytor, jazzman i twórca muzyki techno. W swojej muzyce łączy ze sobą różne epoki, gatunki i style. Stał się czołową postacią nowego ruchu, w ramach którego artyści eksperymentują z twórczym połączeniem muzyki poważnej z elektroniką, zespalając je ze sobą w sposób niesłychanie naturalny, dzięki czemu odbiorcy z różnych światów mogą spotkać się ze sobą w nowym uniwersum tworzonym przez kompozytora. Tristano współpracuje z takimi ważnymi przedstawicielami różnych stylów i gatunków muzycznych jak Derrick May, Carl Craig, Michel Portal i wielu innych.

Trio komputerowe Tonus Finalis Ensemble jest reinkarnacją założonego w 2009 roku zespołu Laptop Ensemble, który zadebiutował podczas Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Wspołczesnej „Warszawska Jesień” 2009.

Głównym założeniem zespołu kompozytorów-wykonawców jest wykorzystanie komputerów nie tylko jako interaktywnych instrumentów, ale także jako maszyn, które są w stanie symulować inteligentne zachowanie człowieka. Trio tworzą kompozytorzy-wykonawcy: Marcin Bortnowski, Stanisław Krupowicz i Marcin Rupociński



Marcin Bortnowski – urodził się w 1972 roku w Żarach. W 1997 roku ukończył Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w klasie kompozycji Grażyny Pstrokońskiej-Nawrati l (dyplom z wyróżnieniem). W 1996 roku uczestniczył w II Międzynarodowych Spotkaniach Młodych Kompozytorów w Apeldoorn w Holandii, organizowanych przez Fundację Gaudeamus.



W 1997 roku brał udział w warsztatach muzyki eksperymentalnej i komputerowej na Uniwersytecie w Gandawie. Jest laureatem kilku konkursów kompozytorskich. W 2020 roku z rąk Prezydenta RP otrzymał tytuł profesora sztuki w zakresie kompozycji.



Poza działalnością kompozytorską zajmuje się również pracą pedagogiczną, prowadząc zajęcia z kompozycji i muzyki

komputerowej w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Był stypendystą Ministra Kultury i Sztuki, Stowarzyszenia Autorów ZAiKS, Fundacji Przyjaciół „Warszawskiej Jesieni”, Ernst von Siemens Musikstiftung oraz Deutschlandfunk.



Stanisław Krupowicz – urodził się w roku 1952 w Grodnie. Jest absolwentem Wydziału Matematyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego (1976) i Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1981, dyplom z wyróżnieniem). W roku 1989 uzyskał tytuł doktora sztuk muzycznych na Uniwersytecie Stanforda. Jest autorem licznych utworów kameralnych, orkiestrowych i elektroakustycznych, które wykonywano w wielu krajach Europy, Azji i obu Ameryk. Laureat nagród kompozytorskich, w tym Nagrody Związku Kompozytorów Polskich za propagowanie muzyki komputerowej w Polsce. Między innymi z jego inicjatywy w roku 2005 powstał Festiwal „Musica Electronica Nova”, którego był pierwszym dyrektorem artystycznym. Obecnie jest profesorem sztuk muzycznych i wykłada kompozycję oraz muzykę komputerową w Akademii Muzycznej we Wrocławiu.



Marcin Rupociński – kompozytor i fotografik, urodzony w 1971 roku w Wałbrzychu. Jest absolwentem Akademii Muzycznej we Wrocławiu, gdzie studiował kompozycję w klasie Grażyny Pstrokońskiej-Nawrati l oraz Stanisława

Krupowicza. Fotografii uczył się w studium PHO-BOS (dyplom z wyróżnieniem) oraz Europejskiej Akademii Fotografi i w Warszawie.



W 1997 roku wraz z Cezarym Duchnowskim założył grupę Morphai, której celem jest realizacja projektów audiowizualnych. Jego utwory prezentowane były na najważniejszych Festiwalach w kraju i zagranicą. Współpracował z wieloma teatrami, m.in. z Teatrem Rozmaitości w Warszawie, Teatrem Starym w Krakowie i Laboratorium Dramatu w Warszawie. Obecnie pracuje jako adiunkt na Wydziale Grafiki

i Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu oraz w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.



W kręgu jego zainteresowań znajdują się działania artystyczne na styku mediów, muzyka elektroakustyczna oraz komputerowe wspieranie procesu komponowania.

Dyrygent i spiewak, absolwent Estońskiej Akademii Muzyki i Teatru w Tallinie (licencjat z dyrygentury, 2004)., gdzie studiował także grę na trąbce i rogu. W 2011 roku uzyskał magisterium w zakresie dyrygentury.

Artysta dyrygował licznymi chórami kameralnymi oraz orkiestrami. W 2010 roku założył chór kameralny Collegium Musicale. Przełomowy okazał się rok 2011, kiedy zespół ten zdobył tytuł estońskiego Chóru Rokuy, zaś Endrik Üksvärav – tytuł Młodego Dyrygenta Roku. W tym samym roku artysta zaczął poświęcać więcej czasu karierze solisty (tenora). Jesienią 2012 roku podjął studia dawnych technik śpiewu w Konserwatorium Królewskim w Hadze (pod kierunkiem Petera Kooya, Michaela Chance’a, Jill Feldmann oraz Marii Acdy-Maas), zwieńczone uzyskaniem dyplomów licencjata i magistra. W kolejnych latach brał udział w wielu projektach wokalnych w Estonii i Holandii.

Projekt kijowskiego producenta Dmitra Awksientiewa , znanego także jako Koloah, zrodził się z miłości artysty do kina i do eksploracji tajemniczych nastrojów. Zainspirowany własnym opowiadaniem o postapokaliptycznym świecie, Awksientiew zdecydował, że stworzy doń ścieżkę dźwiękową i warstwę wizualną. Tak powstał Voin Oruwu, łączący technologię, naukę i sztukę. Jego twórca jest wizjonerem patrzącym na muzykę z perspektywy kinematograficznej; obraz powstające w jego głowie zostają przekształcone w dźwięki. Mocne rytmy i futurystyczne brzmienia to cechy wyróżniające artystę.

Twórca wyjątkowych muzycznych opowieści. Niewielu potrafi tak jak on – na klubowym, tanecznym parkiecie - wyczarować szamański rytuał. Kiedy gra, zalewa swoich słuchaczy ekspresywnymi fakturami, hipnotyzmem wzlotów i upadków, wszechobecnym basem i pełną animuszu perkusją. Jego sety to połączenie czystego techno, dub techno, house’u, jazzu, funku, muzyki disco, psychodelicznego rocka i wszystkiego, co tylko podpowie mu bujna wyobraźnia. Słuchacze nie maja innego wyjścia, jak tylko podążyć ciałem i duszą za rozwojem tej dynamicznej, trójwymiarowej opowieści.

VOŁOSI to jeden z czołowych zespołów polskiej sceny muzyki świata (world music). Debiutowali na festiwalu Nowa Tradycja 2010, zbierając wszystkie możliwe nagrody. Rok później ich utwór Dusk zdobył (jako najlepsza europejska kompozycja folkowa 2011) Grand Prix Konkursu im. Svetozara Straciny, organizowanego przez Europejska Unię Nadawców w Bratysławie. W kolejnym roku ich płyta dotarła na szczyt europejskiej listy World Music Charts.

Muzyka grupy nie mieści się w kategoriach typowego folku. U jej podstaw leży energia zderzających się odległych światów muzycznych. Przekraczanie granic jest dla nich jedną z zasad wykonawczych. Muzycy tradycyjni grają tu obok klasycznie wykształconych instrumentalistów i razem wkraczają w nieznane dotąd obszary. Ich muzyka tylko częściowo wywodzi się z tradycji. Są raczej w tej tradycji zanurzeni i budują na jej bazie zupełnie nową jakość. Podobnie rodził się jazz. Choć ich muzyka brzmi znajomo, jest jedna w pełni oryginalna i niepowtarzalna.

Pianista. Po niedawnych debiutach z orkiestrami z Chicago, Pittsburgha i Londynu Lukáš Vondráček ma przed sobą sezon pełen niezwykle interesujących wydarzeń. Zadebiutuje w Hollywood Bowl z Los Angeles Philharmonic Orchestra i będzie kontynuował współpracę z renomowanymi orkiestrami z Baltimore i Chicago, występując pod batutą Marina Alsopa. Zagra też z Orchestre National de Lille pod batutą Lionela Bringuiera, wystąpi w Filharmonii Narodowej w Warszawie i będzie koncertował z orkiestrami z Turku oraz Malmö. Da również recitale podczas festiwalu Kissinger Sommer oraz Rudolf Firkušný Piano Festival w praskim Rudolfinum. Od następnego sezonu zostanie artystą-rezydentem Filharmonii im. Leoša Janáčka w Ostrawie i będzie kontynuował nagrywanie cyklu wszystkich koncertów fortepianowych Rachmaninowa z Praską Orkiestrą Symfoniczną.

W ciągu minionej dekady Lukáš Vondráček podróżował po całym świecie, współpracując z Orkiestrą Filadelfijską, Tasmanian Symphony Orchestra, Sydney Symphony Orchestra, Tokyo Metropolitan Symphony Orchestra, hr-Sinfonieorchester z Frankfurtu, Philharmonia Orchestra, Antwerpską Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą Filharmonii w Oslo oraz Netherlands Philharmonic Orchestra. Występował z recitalami w Elbphilharmonie w Hamburgu, Flagey w Brukseli, Gewandhaus w Lipsku, Konzerthaus w Wiedniu i Concertgebouw w Amsterdamie; był też zapraszany na prestiżowe festiwale, takie jak Festiwal Yehudi Menuhina w Gstaad, PianoEspoo w Finlandii, „Praska Wiosna” i Lille Piano Festival. Pianista po raz pierwszy wystąpił na scenie w wieku 4 lat. Zapewnił sobie światowy rozgłos, zdobywając międzynarodowe laury, przede wszystkim Grand Prix Konkursu im. Królowej Elżbiety Belgijskiej w 2016 roku, a także pierwsze nagrody na międzynarodowych konkursach pianistycznych w Hilton Head i San Marino. Był też zwycięzcą Unisa International Piano Competition w Pretorii w RPA i otrzymał nagrodę Raymonda E. Bucka podczas Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Van Cliburna w 2009 roku.

Janusz Wawrowski jest uważany za jednego z najlepszych polskich skrzypków swojego pokolenia - dwukrotny laureat Nagrody Fryderyka, odznaczony przez Ministerstwo Kultury RP medalem „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, jeden z najmłodszych profesorów Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. W hołdzie jego wysiłkom na rzecz promocji kultury polskiej na świecie otrzymał na dożywotnie użytkowanie od mecenasa Romana Ziemiana skrzypce „Polonia” Antonia Stradivariego (1685).

Ostatnio Janusz odbył dużą trasę po Stanach Zjednoczonych pod batutą Giancarlo Guerrero, debiut kameralny w Wigmore Hall i symfoniczny w Elbphilharmonie z Hamburger Symphoniker pod batutą Patricka Hahna, powrócił do Seoul Arts Center w Korei Południowej oraz kontynuuje współpracę z Royal Philharmonic Orchestra pod batutą Grzegorza Nowaka.

W sezonie 21/22 Janusz zadebiutuje z Orquesta Clásica Santa Cecilia w Madrycie również pod dyrekcją Nowaka, zagra z Transylwańską Państwową Orkiestrą Filharmonii w Klużu-Napoce na Festiwalu Eufonie i powróci m.in. do Filharmonii Krakowskiej i Opolskiej.

Jego najnowsza płyta Warner Classics „Phoenix” (marzec 2021), nominowana do nagrody Opus Klassik oraz PdSK, łączy koncert Czajkowskiego z koncertem Ludomira Różyckiego – utwór ten nigdy nie był wykonywany za życia kompozytora, został zakopany podczas Powstania Warszawskiego, a później odnaleziony i ukończony przez Janusza, który obecnie z dumą prezentuje ten historyczny i autentycznie nowoczesny polski utwór na całym świecie.

Omer Meir Wellber jest obecnie uważany za jednego z czołowych dyrygentów operowych i symfonicznych. Od stycznia 2020 roku jest dyrektorem muzycznym Teatro Massimo w Palermo, a od czerwca 2022 roku dyrektorem artystycznym wydarzenia Festival Toscanini. Przez wiele lat był także dyrektorem muzycznym Raanana Symphonette w Izraelu. Od września 2022 roku Wellber jest nowym dyrektorem muzycznym Volksoper Wien. Współpracował z najbardziej prestiżowymi orkiestrami na świecie, w tym z London Philharmonic Orchestra, Gewandhausorchester zu Leipzig, NDR Elbphilharmonie Orchester, Sveriges Radia Symfoniorkester (Orkiestrą Symfoniczną Radia Szwedzkiego), City of Birmingham Symphony Orchestra, Deutsche Kammerphilharmonie Bremen, Staatskapelle Dresden, Ha-Tizmoret ha-Filharmonit ha- Jisra’elit (Izraelską Orkiestrą Filharmoniczną), Wiener Symphoniker, Rundfunk- Sinfonieorchester Berlin i Tonhalle-Orchester Zurich. Dyrygent pozostaje również w stałej współpracy z licznymi zespołami w swoim ojczystym kraju, czyli Izraelu.

Jego bliski związek z Izraelem przejawia się we współpracy z orkiestrą Raanana Symphonette, w której Wellber jest szczególnie zaangażowany w projekty wspierające edukację muzyczną. Jest również Ambasadorem Dobrej

Woli Save a Child’s Heart (SACH) – izraelskiej organizacji non-profit działającej na rzecz kardiologii dziecięcej. Omer Meir Wellber współpracuje także z rożnymi instytucjami w ramach programów pomocy i wspiera kolejne pokolenia adeptów dyrygentury poprzez zajęcia edukacyjne.
Jesienią 2019 roku nakładem Berlin Verlag ukazała się jego debiutancka powieść pt. Die vier Ohnmachten des Chaim Birkner. Książka opowiada historię Chaima Birknera, zmęczonego i złamanego życiem mężczyzny, którego córka zmusza do stawienia czoła życiu po raz ostatni. W styczniu 2021 roku powieść została opublikowana w języku włoskim przez wydawnictwo Sellerio Editore, a także w języku francuskim nakładem Editions du sous-sol.

Pianista, kompozytor, aranżer. Edukację muzyczną w zakresie fortepianu i organów ukończył w Gdańsku, udzielając się jednocześnie w trójmiejskich zespołach jazzowych. W Gdańsku brał również udział w projekcie popularyzacji starej sztuki instrumentalnej, grając recitale na miejskich carillonach. Po przeprowadzce do Krakowa poświęcił się w pełni tworzeniu własnej muzyki. Współpracował m.in. z Teatrem Dramatycznym w Warszawie, Teatrem Słowackiego i Teatrem Starym w Krakowie, Teatrem Muzycznym w Gdyni, Teatrem Witkacego w Zakopanem, ASP w Krakowie i Wrocławiu, PWST w Krakowie. Stworzył muzykę do spektakli teatralnych, filmów oraz reklam. Występował na Festiwalach muzyki jazzowej, rozrywkowej oraz piosenki aktorskiej.

Brał udział w licznych projektach, występując m.in. z Krzysztofem Ścierańskim, Januszem Muniakiem, Anną Marią Jopek, Grzegorzem Turnauem i Krzysztofem Śmietaną. Od trzynastu lat tworzy głownie w studiach nagraniowych, współpracując m.in. ze swoim bratem Stefanem Wesołowskim.

Pochodzący z Gdańska kompozytor i skrzypek, absolwent francuskiej Academie musicale de Villecroze, związany z brytyjskim wydawcą Mute Song (reprezentującym m.in. Nicka Cave’a, Bena Frosta, Maxa Richtera i wielu innych), amerykańskim wydawnictwem Important Records (z artystami takimi jak Pauline Oliveros, Coil, Jozef Van Wissem) oraz francuskim Ici d’ailleurs (Chapelier Fou, Yann Tiersen). Jest autorem trzech znakomicie przyjętych albumow solowych oraz nagranego z Piotrem Kalińskim Nanook of the North (2018).

Jego album Rite of the End został wybrany najlepszą płytą 2017 roku w plebiscycie „Gazety Wyborczej” oraz międzynarodowego portalu beehy.pe. „Gdyby Wesołowski żył w XIX wieku, dziś byłby na kartach podręczników historii muzyki” – pisał o nim wówczas Jacek Hawryluk z radiowej Dwójki. Album przyniósł kompozytorowi również nominację do Paszportu „Polityki”.

Istotną gałąź twórczości Wesołowskiego stanowi komponowanie muzyki filmowej. Jest autorem muzyki do dokumentu poświęconemu Marlonowi Brando, wyprodukowanego przez Universal i nominowanego do nagród BAFTA – Listen to me Marlon w reżyserii Stevana Rileya, produkcji HBO Love Express. The Disappearance of Walerian Borowczyk w reżyserii Kuby Mikurdy oraz do wielokrotnie nagradzanej Ucieczki na Srebrny Glob tego samego reżysera. Najnowszą produkcją z muzyką Wesołowskiego jest irlandzki film Wolf w reżyserii Nathalie Biancheri z Lily-Rose Deep i George’em MacKayem w rolach głównych (prod. Universal/Focus Features).

Absolwent Akademii Muzycznej w Gdańsku, gdzie w 2004 roku otrzymał dyplom z wyróżnieniem w klasie Wojciecha Orawca. Nagrodzony stypendiami Prezydenta Miasta Gdańska oraz Fondazione Marco Fodella.

W latach 2004–2008 studiował grę na fagocie historycznym w Królewskim Konserwatorium w Hadze pod kierunkiem Donny Agrell i Woutera Verschurena, a także w Accademia Internazionale della Musica w Mediolanie, gdzie jego nauczycielem był Alberto Grazzi.

Współpracuje z wiodącymi orkiestrami historycznego nurtu wykonawczego, m.in. z Les Musiciens du Louvre (Marc Minkowski), Capella Cracoviensis, {oh!} Orkiestra Historyczna, B'rock (Rene Jacobs), Freiburger Barockorchester, Amsterdam Baroque Orchestra (Ton Koopman), Les Musiciens du Prince (Cecilia Bartoli), Anima Eterna, Les Talens Lyriques (Christophe Rousset), Bach Collegium Japan (Masaaki Suzuki), Le Cercle de l’Harmonie, Netherlands Bach Society, Arte Dei Suonatori. Nagrywał dla Mezzo, Arte, Erato, Polskiego Radia, Channel Classics, Naive, Alpha, BIS, ORF, Claves Records, Brillant Classics, DUX oraz Netfl ix i HBO.

Udziela się również jako wykładowca na kursach i uczelniach: Akademii Muzycznej w Poznaniu, Akademii Muzycznej w Gdańsku, Hochschule fur Musik we Frankfurcie nad Menem, Varmia Musica Academia w Lidzbarku Warmińskim oraz na Festiwalu Oficina de Musica de Curitiba w Brazylii.

Orkiestra Nowego Świata

Bogata historia przesiąkniętą tradycją, odwaga, by się wyróżniać, i nieustająca radość odkrywania – Wiener Symphoniker to bijące serce Wiednia, metropolii muzyki klasycznej. Od 120 lat orkiestra kształtuje charakterystyczny dźwięk swojego rodzinnego miasta, łącząc przeszłość, teraźniejszość i przyszłość jak żaden inny zespół.
Nieprzypadkowo orkiestra Wiener Symphoniker została założony w 1900 roku. Tę nową orkiestrę
otaczał świeży powiew wiedeńskiego modernizmu, a ona sama świadomie i z pasją stawiała czoła wyzwaniom XX wieku. Początkowo zespół skupił się na muzycznej przeszłości miasta: Wiener Symphoniker jest pierwszą orkiestrą, która zaprezentowała wszystkie symfonie Beethovena w stolicy Austrii jako jeden cykl. Humanistyczna i dalekowzroczna spuścizna Beethovena i wiedeńskiego romantyzmu wydaje się stworzona dla Wiener Symphoniker, którzy do dziś nie mają sobie równych w tym repertuarze.

Pionierski duch towarzyszący orkiestrze przejawia się także w tym, że w bardzo krótkim czasie Wiener Symphoniker stali się jedną z najważniejszych europejskich orkiestr dokonujących prawykonań nowych utworów. Zaprezentowali oni po raz pierwszy wiele ważnych dla historii muzyki dzieł, np. IX Symfonię Antona Brucknera, Gurre-Lieder Arnolda Schonberga, Koncert fortepianowy na lewą rękę Maurice’a Ravela i Księgę siedmiu pieczęci Franza Schmidta – koncerty te otworzyły drzwi do zupełnie nowych światów dźwiękowych i udostępniły je masowej publiczności. Wiener Symphoniker w dalszym ciągu przykładają dużą wagę do współpracy ze współczesnymi kompozytorami, takimi jak Olga Neuwirth, Wolfgang Rihm, HK Gruber, Thomas Larcher, Johannes Maria Staud, Michael Jarrell, Guillaume Connesson, Dieter Ammann czy Jorg Widmann, co uczyniło z nich jedną z najważniejszych instytucji wspierających rozwój muzyki współczesnej, zarówno w Wiedniu, jak i na arenie międzynarodowej. Na przestrzeni ostatnich 120 lat wśród ich głównych dyrygentów – m.in. Bruno Walter, Wilhelm Furtwangler, Hans Swarowsky, Herbert von Karajan, Wolfgang Sawallisch i Georges Pretre – można znaleźć licznych wizjonerow, ktorzy wywarli trwały wpływ na rozwój muzyki klasycznej.
Przy stałym dążeniu do doskonałości Wiener Symphoniker zawsze charakteryzował pragmatyzm i jednocześnie umiejętność nawiązywania kontaktu z publicznością. Ich tzw. Volkstumliche Konzerte („koncerty ludowe”) i Arbeiter-Symphoniekonzerte („koncerty symfoniczne dla robotników) od samego początku sprawiły, że muzyka klasyczna przestała być wyłączną domeną elity. Obecnie orkiestra występuje w rożnych miejscach we wszystkich dzielnicach Wiednia w ramach cyklu koncertów Gratzl-Konzerte („koncerty sąsiedzkie) i nadal wypełnia każdy zakątek miasta życiem muzycznym.

Jako oficjalni ambasadorzy kultury wiedeńskiej Wiener Symphoniker chętnie prezentują charakterystyczny dla tej orkiestry styl także za murami miasta, występując gościnnie w wielkich salach koncertowych na całym świecie, a publiczność z całego świata równie często odwiedza stolicę Austrii. Świadczy o tym m.in. lista dotychczasowych dyrygentów gościnnych orkiestry, na której można znaleźć takie znakomite nazwiska jak Lorin Maazel, Zubin Mehta, Claudio Abbado, Carlos Kleiber i Sergiu Celibidache. Wiener Symphoniker są również oficjalną orkiestrą Festiwalu w Bregencji, gdzie od lat zachwycają różnorodną publiczność operową

Po koncercie Moniki Wolińskiej w nowojorskiej Carnegie Hall David Dubal zwrócił uwagę na jej „wielką wrażliwość i niesamowite wyczucie brzmienia instrumentów w orkiestrze”. Występ ten był wielkim sukcesem zakończonym owacją na stojąco, i był pierwszym w historii koncertem w tej sali, kiedy to za pulpitem dyrygenckim stanęła Polka.

Monika Wolińska edukację artystyczną rozpoczęła w wieku 6 lat. Ukończyła trzy kierunki studiów: skrzypce, prowadzenie zespołów wokalno-instrumentalnych (Akademia Muzyczna w Bydgoszczy) oraz dyrygenturę symfoniczno-operową (klasa Ryszarda Dudka, Akademia Muzyczna w Warszawie – obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina). Uczestniczyła w kursach mistrzowskich prowadzonych m.in. przez Kurta Masura, Pierre’a Bouleza, Antoniego Wita i Gabriela Chmurę. W 2015 roku ukończyła Podyplomowe Studia Ogólnomenedżerskie na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego.

Jako dyrygentka zadebiutowała w 2004 roku na Festiwalu Muzycznym w Lucernie, pracując pod okiem Pierre’a Bouleza. Przez wiele lat w charakterze asystentki współpracowała z Jerzym Semkowem. Asystowała również Krzysztofowi Pendereckiemu i Jerzemu Maksymiukowi. Jest wielką propagatorką muzyki współczesnej. Występowała na festiwalu „Warszawska Jesień” oraz koncertach z cyklu „Generacje” organizowanych przez Związek Kompozytorów Polskich. W latach 2013–2017 była Dyrektorem Artystycznym Festiwalu Muzyki Współczesnej im. Wojciecha Kilara. W 2011 roku została odznaczona przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznaką honorową „Zasłużony dla kultury polskiej”, a w 2020 roku medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W czerwcu 2017 roku znalazła się w finałowej szóstce dyrygentek wyłonionych spośród 161 kandydatek w drodze ogólnoświatowego konkursu, otrzymując zaproszenie do programu 2017 Hart Institute for Women Conductors w Operze w Dallas. W 2012 roku ukazała się nagrana z Sinfonią Varsovią debiutancka płyta Moniki Wolińskiej, zawierająca komplet poematów symfonicznych Eugeniusza Morawskiego – nagrodzona znakomitymi recenzjami i nominacją do nagrody „Fryderyk”. Monika Wolińska jest profesorem Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, gdzie prowadzi klasę dyrygentury, a od 2020 roku pełni również funkcję kierownika Katedry Dyrygentury Symfoniczno-Operowej.

Javier Zafra urodził się w Alicante (Hiszpania) w 1975 roku. W swoim rodzinnym mieście ukończył studia na kierunkach gra na współczesnym fagocie, teoria harmonii i kontrapunkt. W 1996 roku przeprowadził się do Holandii, aby pogłębiać swoje zainteresowania muzyką dawną. Uczęszczał do Królewskiego Konserwatorium w Hadze, gdzie studiował fagot barokowy i muzykę kameralną u Donny Agrell i Ku Ebbinge, a także teorię i historię muzyki u Petera Van Heyghena.

Javier Zafra uzyskał dyplom z wyróżnieniem w zakresie gry na fagocie barokowym w czerwcu 2000 roku. W 1997 roku został wybrany członkiem Barokowej Orkiestry Unii Europejskiej (EUBO), wówczas pod batutą Tona Koopmana. Jako fagocista-solista występował z najlepszymi europejskimi zespołami, np. Anima Aeterna, Orchestre des Champs-Elysees, Concerto Vocale, Le Cercle de l’Harmonie, Le Concert d’Astree, Al Ayre Espanol, Orquesta Barroca de Sevilla, Capella Cracoviensis (Jan Tomasz Adamus, z ktorym wykonywał i nagrał Koncert na fagot i orkiestrę Mozarta w 2016 roku), Concert de La Loge (Julien Chauvin, z którym często występuje jako solista) czy Balthasar Neumann Ensemble. Współpracował z takimi dyrygentami jak Thomas Hengelbrock, Jos Van Immerseel, Philippe Herreweghe, Trevor Pinnock, Gustav Leonhardt, Rene Jacobs, Pablo Heras-Casado, Jeremie Rhorer, Ivor Bolton, Emmanuelle Haim czy sir Simon Rattle.

Artysta skupia się głownie na muzyce kameralnej – przez wiele lat był członkiem zespołu Nachtmusique (Eric Hoeprich). Często współpracuje z Lorenzem Coppolą (Ensemble Dialoghi, z którym nagrał kwintety Mozarta i Beethovena na fortepian i instrumenty dęte drewniane; Harmonia Mundi France 2017), Kristianem Bezuidenhoutem, Aleksandrem Mielnikowem czy Isabelle Faust, z którą nagrał Oktet Schuberta i Historię żołnierza Strawińskiego na instrumentach historycznych (Harmonia Mundi France 2018 i 2020).

Jako solista występował w wielu prestiżowych salach koncertowych, np. Schubertiade Festival Schwarzenberg, KKL Luzern, Wigmore Hall w Londynie czy Lincoln Center w Nowym Jorku, gdzie jego wykonanie Koncertu na fagot i orkiestrę Mozarta zostało docenione przez „The New York Times” podczas Mostly Mozart Festival 2010. Javier Zafra od 1999 roku współpracuje z Freiburger Barockorchester jako fagocista-solista. Od 2016 roku występuje w tej roli z Ensemble Pygmalion pod dyrekcją Raphaela Pichona w Paryżu, gdzie artysta mieszka razem z rodziną.

Artystka dźwiękowa i wizualna, kompozytorka, instrumentalistka, współtwórczyni wydawnictwa i festiwalu Musica Genera. Porusza się w szerokim spektrum od akustycznej muzyki improwizowanej, o minimalistycznym, współczesnym idiomie, do formy złożonej strukturalnie i kompozycyjnie, całkowicie elektronicznej, eksperymentalnej. Prace o charakterze wizualnym Zaradny tworzy głównie w formie instalacji, obiektu, fotografii i wideo. Posługuje się środkami abstrakcji, mikroobiektami dźwiękowymi i architektonicznymi, światłem i przestrzenią. Jej dzieła cechuje wieloznaczność koncepcji i relacji pomiędzy ideami a medium formy.

Swoje prace prezentowała m.in. w Galerii Kasia Michalski w Warszawie; Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Bunkrze Sztuki w Krakowie, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie; Zachęcie w Warszawie, Shedhalle Zürich, Silberkuppe i Kunst-Werke w Berlinie oraz na koncertach w ramach festiwali: 5th Biennale de Lubumbashi (DR Konga), Sonic Protest (Paryż), Borderline (Ateny), El Nicho Aural Festival (Meksyk), Unsound Festiwal (Nowy Jork), Exploratory Music From Poland (Tokyo), What is music? (Sydney – Melbourne), All Ears (Oslo).

Była autorką muzyki do spektakli teatralnych i projektów multimedialnych w teatrach warszawskich: Narodowym, Nowym, Studio i Dramatycznym i Narodowym Starym Teatrze w Krakowie, a także realizacji performatywnych, w tym zrealizowanego w roku 2012 wspólnie z Pauliną Ołowską na zamówienie WIELS w Brukseli Le group panique with the flesh of the world – koncertu audiowizualnego homage to Alina Szapocznikow. W roku 2018 była konsultantką w projekcie Alexandry Bachzetsis Escape Act.

Była stypendystką MuseumsQuartier Wien (2005), zdobywczynią nagrody publiczności 5. edycji konkursu „Spojrzenia – Nagroda Fundacji Deutsche Bank” (2011), laureatką SHAPE – Platform for Innovative Music and Audiovisual Art from Europe (2017) oraz rezydentką La Muse en Circuit – Centre National de Création Musicale we Francji (2016, wspólnie z Kasperem Toeplitzem), EMS Elektronmusikstudion (2016) i KSYME – Contemporary Music Research Centre w Atenach (2018/2019).

Jej dyskografia obejmuje nagrania solowe i projekty wspólne z twórcami takimi jak Burkhard Stangl, Christian Fennesz, Robert Piotrowicz, Jérôme Noetinger, Tony Buck, Kasper Toeplitz.

Zavoloka to pseudonim artystyczny Kataryny Zawołoki - mieszkającej w Berlinie, ukraińskiej artystki dźwięku, kompozytorki, performerki i graficzki.

Zainteresowania artystyki koncentrują się na syntezie cyfrowej i analogowej oraz instrumentarium. Współpracuje regularnie z innym ukraińskim artystą działającym w Niemczech, Kotrą (Dmytro Fiedorenką). Była gościem specjalnym audiowizualnych spektatkli muzyki rave prezentowanych przez brytyjskiego artystę Aphex Twina.

Od momentu powstania w roku 1994 Kwartet Zemlinsky’ego (Zemlinsky Quartet) zyskuje liczne pochwały jako kontynuator czeskiej tradycji kwartetowej. Zespół zdobył m.in. Grand Prix Konkursu Kwartetów Smyczkowych w Bordeaux (2010). Jego repertuar obejmuje ponad 200 dzieł czołowych kompozytorów w tym także kompozycje współczesne.

Prowadzony przez dyrygenta Karolisa Variakojisa i pianistkę Martę Finkelstein zespół Synaesthesis zyskuje uznanie w świecie wykonawstwa muzyki współczesnej. Misją tej grupy młodych, ambitnych muzyków jest wprowadzenie eksperymentalnych dzieł autorstwa kompozytorów z Litwy i innych krajów do repertuaru koncertowego. Koncepcja artystyczna zespołu wykracza poza domenę dźwięku, obejmując także sfery kształtowania przestrzeni, światła, ruchu scenicznego i narracji – a zatem wszystkie te elementy, które czynią z profesjonalnej interpretacji muzyki sztukę wielowymiarową, zacierającą granice pomiędzy gatunkami.

Czołowa polska kameralna grupa śpiewacza, utworzona w 1990 roku przez kierującą do dziś zespołem, charyzmatyczną i cieszącą się szczególnym uznaniem dyrygentkę Annę Szostak. Zespół ceniony jest za perfekcyjne wykonania muzyki współczesnej, świetnie odnajduje się także w interpretacjach muzyki dawnej. W ciągu 30 lat swojej działalności Camerata Silesia zdobyła międzynarodową renomę, promując Polskę i Miasto Katowice podczas występów w najbardziej prestiżowych salach koncertowych Europy i Azji. Zespół regularnie bierze udział w międzynarodowych festiwalach, będąc stałym gościem m.in. „Warszawskiej Jesieni”, Wielkanocnego Festiwalu Ludwiga van Beethovena, Festiwalu „Chopin i jego Europa” czy „Wratislavia Cantans”.

Poziom pracy zespołu na niwie międzynarodowej docenił Krzysztof Penderecki, którego Pasję Łukaszową, Polskie Requiem i Siedem bram Jerozolimy Camerata Silesia współwykonywała pod batutą kompozytora wielokrotnie. Podczas „Warszawskiej Jesieni” zespół uczestniczył w wykonaniu Canticum Canticorum Pendereckiego, a w 2012 roku (w poszerzonym składzie) został zaproszony do udziału w przedstawieniach i nagraniach na DVD scenicznej wersji Pasji wg św. Łukasza w reżyserii Grzegorza Jarzyny.

Pozostając w bliskich relacjach z wieloma najważniejszymi przedstawicielami muzyki współczesnej, Camerata Silesia dokonała prawykonań ponad 300 utworów najnowszych, niejednokrotnie komponowanych specjalnie dla Zespołu. Uznaniem międzynarodowej krytyki muzycznej cieszy się nie tylko działalność koncertowa Cameraty Silesii, ale także nagraniowa. Zespół ma w swym dorobku już kilkadziesiąt płyt, z których cztery uzyskały Nagrodę Muzyczną „Fryderyk”, a kilkanaście było do niej nominowanych. Od 2014 roku Camerata Silesia realizuje autorskie cykle koncertów w siedzibie Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia, przedstawiając zróżnicowany repertuar obejmujący zarówno muzykę poważną, jak i tę z pogranicza muzyki jazzowej i rozrywkowej.